Ισοκράτης, 436-338 π.Χ., Αθηναίος ρήτορας
μτφρ: το ήθος όλης της πολιτείας είναι ίδιο με το ήθος εκείνων που την κυβερνούν
Ποιός φταίει λοιπόν;
Η σχέση κυβέρνησης και κοινωνίας είναι μια σχέση καθαρά παιδαγωγική . Όπως ένας δάσκαλος με τη στάση ζωής του , με τον χαρακτήρα του και με το παράδειγμά του διαπαιδαγωγεί τους μαθητές του , με όμοιο τρόπο και οι κυβερνήσεις με το πολιτικό ήθος , τον σεβασμό στο Σύνταγμα , στους θεσμούς και στους Νόμους της Πολιτείας και με την καθημερινή πρακτική και συνέπειά τους οφείλουν να δίνουν παράδειγμα στους πολίτες και να τους διαπαιδαγωγούν προς τη κατεύθυνση της νομιμότητας , του σεβασμού των θεσμών και των δικαιωμάτων του συνόλου , αντιμετωπίζοντας , παράλληλα , κάθε κατεστημένη αντίληψη και πρακτική που είναι εμπόδιο στην εφαρμογή της ευνομίας και δημιουργώντας ένα κράτος δικαίου που να προστατεύει τα δικαιώματα των πολιτών σαν κοινωνικό σύνολο .
Επομένως , όπως κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως για την άσχημη εικόνα μιας τάξης φταίνε οι μαθητές και όχι ο δάσκαλος , με όμοιο τρόπο δεν μπορεί κανείς να υποστηρίζει πως για την άσχημη εικόνα μιας κοινωνίας φταίνε οι πολίτες και όχι οι κυβερνώντες .
Δυστυχώς , όμως , αυτήν την πολιτική ανακολουθία , αυτήν τη φαυλότητα , τη ζούμε για άλλη μια φορά ύστερα από την τραγωδία των πρόσφατων πυρκαγιών : Τόσο η κυβέρνηση , όσο και διάφοροι κύκλοι κοινωνικοί , δημοσιογραφικοί και πολιτικοί , με εντυπωσιακή ευκολία , ξεφορτώνονται τις κολοσσιαίες ευθύνες τους και ενοχοποιούν τους πολίτες , οι οποίοι καταπάτησαν δημόσιες και δασικές εκτάσεις κι έχτισαν αυθαίρετα με αποτέλεσμα να καούν . Ευτυχώς , ακόμα δεν ακούσαμε το : «καλά να πάθουν» , αν και υπονοείται σαφώς μέσα από τις δηλώσεις , το μικροπολιτικό παιχνίδι και την κυβερνητική-κομματική προπαγάνδα .
Ναι , είναι αλήθεια πως οι Έλληνες , επιδόθηκαν σ’ αυτό το παιχνίδι της καταπάτησης δημόσιων , δασικών και κοινόχρηστων εκτάσεων και χώρων , χτίζοντας σπίτια , βίλλες , πολυκατοικίες , εξοχικά , μαγαζιά , κλπ , κλπ . ( Εδώ βέβαια οφείλουμε να κάνουμε έναν διαχωρισμό και σε καμία περίπτωση να μην εξισώσουμε το αυθαίρετο της φτωχής λαϊκής οικογένειας με το αυθαίρετο του κακομαθημένου αστού και μεσοαστού και των αδηφάγων ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων ).
Άλλο τόσο όμως είναι αλήθεια πως το κράτος και οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν παρενέβησαν άμεσα γκρεμίζοντας κάθε αυθαίρετο εν τη γενέσει του , προστατεύοντας τους δημόσιους χώρους και το περιβάλλον , επιβάλλοντας τις νόμιμες κυρώσεις στους παρανομούντες . Κι όχι μόνο αυτό : Με ρουσφέτια , χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες και νομοθετικές ρυθμίσεις νομιμοποιούσαν τα αυθαίρετα και τις καταπατήσεις δίνοντας το σύνθημα προς κάθε κατεύθυνση ότι :
«ΧΤΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΕΝΑ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ , ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΕ ΟΠΟΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΤΑΣΗ ΘΕΛΕΙΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΣΕ ΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΣΕ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ»
Με τον τρόπο αυτό τα κόμματα εξουσίας έφτιαχναν κομματικούς στρατούς και κομματικές εφεδρείες για την πολιτική επιβίωσή τους .
Μέσα από αυτήν την εγκληματική κυβερνητική-πολιτική πρακτική διαιωνίστηκε και φούντωσε η παρανομία (περίπου 1.000.000 αυθαίρετα !!!) και πολλές φορές πληρώθηκαν οι τραγικές συνέπειες όταν η φύση αποφάσιζε να εκδικηθεί .
Φυσικά αυτή δεν είναι η μοναδική περίπτωση κρατικά καλυπτόμενης ανομίας . Χιλιάδες νόμοι που έχουν ψηφιστεί , δήθεν , για το καλό του τόπου και της κοινωνίας έχουν καταργηθεί στην πράξη από την πρώτη μέρα εφαρμογής τους . «Η Ελλάδα είναι ίσως η χώρα με τους περισσότερους νόμους και ρυθμίσεις στον κόσμο, ένα πολυδαίδαλο νομικό σύστημα του οποίου την ισχύ κανείς δεν γνωρίζει και στα δίχτυα του οποίου «κολλάει» κάθε μεταρρυθμιστική απόπειρα».
Όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις , μη εξαιρουμένης και της σημερινής , έπαιξαν σ’ αυτό το εγκληματικό και τυχοδιωκτικό πολιτικό παιχνίδι και φέρουν ΟΛΕΣ (στο μέτρο που τους αναλογεί) ακέραιη την ευθύνη για τις τραγωδίες που έχουν κατά καιρούς συμβεί , με αποκορύφωμα την φετινή εκατόμβη . Όπως φέρουν , φυσικά , ευθύνη και για την απώλεια πολύτιμου δημόσιου χώρου κι εθνικού πλούτου και την καταστροφή του περιβάλλοντος που έχει συντελεστεί .
Οι απελπισμένες – σπασμωδικές κινήσεις , τα κροκοδείλια δάκρυα και οι «αναλήψεις πολιτικών ευθυνών» τόσο της κυβέρνησης όσο και των άλλων κομμάτων που άσκησαν εξουσία , θα μπορούσαν να προκαλέσουν γέλιο αν δεν γίνονταν πάνω στους τάφους των θυμάτων τους .
Εν κατακλείδι , αφού για την κατάντια μιας σχολικής τάξης φταίει ΜΟΝΟ ο δάσκαλος και κανείς άλλος , δε μένει παρά να απολύσουμε ΟΛΟΥΣ αυτούς τους ακατάλληλους κι επικίνδυνους «δασκάλους» και να αναζητήσουμε (ή να δημιουργήσουμε) άλλους , με ήθος , κατάρτιση και χαρακτήρα , συγγενείς της σωφροσύνης , της αλήθειας και της δικαιοσύνης , οι οποίοι θα διαμορφώσουν και θα διαπαιδαγωγήσουν τη νέα υγιή κοινωνία που τόσο χρειαζόμαστε όπως η ζωή το οξυγόνο .
5-8-2018
Βαγγέλης Μητράκος