Σταύρος Σπηλιάκος
Οι ΓΕΝΙΚΕΥΣΕΙΣ ως κοινωνική συμπεριφορά χαρακτηρίζουν λόγο αμετροεπή και ανήθικο και διαμορφώνουν πολιτικά εγωπαθή ιδεολογικά μορφώματα. Ο παραμορφωτικός καθρέφτης του W.C. μας δείχνει πάντα “καλούς και όμορφους, ενώ για όλα φταίνε οι άλλοι”! Σ’ αυτές τις συμπεριφορές (μέρα πού ‘ναι), σε όσους διαχειριστές δεν θυμούνται και κυρίως στους ΑΝΩΝΥΜΟΥΣ!
Σκηνή 83η: Τέλειωσε ο αγώνας μπάσκετ “εργατών – φοιτητών” που τράβηξε Ολλανδικό κανάλι για να πάει τα ωραία της διαβίωσης των κρατουμένων στην Ευρώπη. Μετά το γήπεδο (συνοδεία αόρκιστων νεοσυλλέκτων με όπλο και σφαίρα στη θαλάμη!) ακολούθησε η περιβόητη συνέντευξη στο ΚΨΜ του ΚΕΒΟΠ με τον ακατανόμαστο “δημοσιογράφο”, ενώ επιστρέφοντας στον θάλαμο έλειπαν…… κανα δυό…. Μετά από λίγες μέρες άρχισε η “αποφυλάκιση”(;), άγνωστο όμως για που! Το βραδινό προσωπικό τραγούδι στην αποθήκη – θάλαμο ήτανε φάρμακο στις καρδιές. Ήτανε σαν το φανάρι σε υπόγειο απέναντι σε ποντίκια. Ελπίδα μήπως και κατέβει ο Ντάβος από το 3ο Σώμα Στρατού και δώσει λύση (sic).
Σκηνή 84η: Η “αποφυλάκιση” συνεχίστηκε. Πήραν δυο από τους τρεις κοντινούς και συμφοιτητές. Ελπίδα για λευτεριά. Μήνυμα από τους δικούς (μπιλιέτο στο σλιπάκι), ότι ο Θοδωρής είναι λεύτερος. Φωνές και κλάματα!!
Σκηνή 87η: Αλλά… Νύχτα, θεοσκότεινα καβάλα σ’ ένα στρατιωτικό φορτηγάκι 3/4. Στον απέναντι πάγκο του φορτηγού μια κοπελίτσα καταματωμένη από τη μέση και κάτω. Τα αίματά της κύλαγαν μέσα στην καρότσα. Που να την κοιτάξεις….. Δυο ΕΣΑτζήδες, ένας από δω κι ένας από κει κρατώντας αυτόματα στα χέρια, ούρλιαζαν βλαστημώντας και περιπαίζοντας το αιμόφυρτο κορίτσι. Ήτανε δεν ήτανε 16-17 χρονών! Παράπλευρες απώλειες μάλλον. Τα δυο ανθρωποειδή, που υπηρετούσαν την πατρίδα, συνέχιζαν να ουρλιάζουν, στρεφόμενοι μια στο κορίτσι και μια από δω. “ Ρε προδότη, ρε αριστερό κάθαρμα, εσύ την μάτωσες; Έτσι θα κάνεις και την αδερφή μου, τομάρι; Θα σε γαμήσω, θα σε λιώσω”! Να και μια με το αυτόματο στο σαγόνι.
Σκηνή 88η: Αντί για απελευθέρωση, Ιωαννίδης στα πράγματα! (Έγινε γνωστό πολύ αργότερα το νέο). Άφιξη στο ΕΑΤ ΕΣΑ. Στον 1ο όροφο, κάτω από αψίδα με κλοπμς που ανεβοκατέβαιναν από τους ΕΣΑτζήδες, αντιμέτωπος με μια τρελή, παράλογη κατάσταση. Το ανακριτικό με τα περιβόητα καθάρματα αξιωματικούς του Ελληνικού Στρατού. Φοιτητάκος, τώρα σου λέει, σε μισή ωρίτσα απειλών και ξύλου κατεβαίνεις στον αύλιο χώρο πάλι με δόξα και τιμή κάτω από την κινούμενη αψίδα των κλοπμς, τα γιούχα και τα βρισίδια!
Σκηνή 89η: Θάλαμος όσο ένα σιδεροκρέβατο και δίπλα ντουζ με νεράκι (χμμμμ!!) μετά από μια βδομάδα “στεγνού καθαρίσματος”! Ωχ! Δεν βλέπω να την κάνουμε από εδώ μέσα! Να και η Τζένη, να και η Αιμιλία! Απάνου του. Κουράγιο!
Σκηνή 93η: Κλείσιμο σε μια αποθηκούλα στο κέντρο του προαυλίου. Ανάγκη για κατούρημα. Αν ζητούσες να πας στην τουαλέτα, φωνάζοντας, ουρλιάζοντας για να σ’ ακούσουν,, στο πήγαινε και στο έλα θα είχε βρισίδι και αναβοκατέβασμα στον σβέρκο των κλομπς! (Το πιο σκληρό ήτανε το πλατανόξυλο που ανεβοκατέβαινε στο σβέρκο και “νύχτωνες” για πολλές ώρες)… Αααααα, δεν συμφέρει! Μια σακούλα μπακάλικου και μια πετσέτα (που να θυμάσαι πως την κατείχες) σ’ έβγαζαν ασπροπρόσωπο. Σιγά – σιγά, λίγο – λίγο, βασανιστικά και τόσο ώστε να μην στάξει η σακούλα!
Σκηνή 206η: