Την 1η Ιανουαρίου 1822, στην Α΄Εθνοσυνέλευση, με το ΡΔ΄ άρθρο του Προσωρινού Πολιτεύματος της Ελλάδας, ορίστηκε η ενιαία γαλανόλευκη Σημαία με τον Σταυρό να συμβολίζει «την Πάρεδρον του Θεού Σοφίαν, την Ελευθερίαν και την Πατρίδα».
Σήμερα η Ελευθερία (υπό την μορφή της Εθνικής Ανεξαρτησίας) έχει απωλεσθεί σύμφωνα με αυτά που ζούμε και υφιστάμεθα και που έχουν ομολογήσει οι ίδιοι οι υπηρέτες των μνημονίων.
Κατ’ ακολουθίαν η λέξη Πατρίδα , η οποία ( μεταξύ άλλων) εκφράζει τις ελευθερίες και την ευτυχία μας έχει χάσει την έννοιά της μέσα στο καθεστώς της βαθιάς υποταγής, της δυστυχίας και της φτώχειας που έχουν βυθίσει τον ελληνικό λαό και τη χώρα οι κρατούντες με τις πολιτικές που ακολούθησαν διαχρονικά .
Στο κάτω της γραφής, εκείνοι που πολέμησαν κι έδωσαν τη ζωή τους στους αγώνες του Έθνους κρατώντας ψηλά την Ελληνική Σημαία, για μιαν άλλη Ελλάδα πολέμησαν και θυσιάστηκαν κι όχι για την Ελλάδα τη σημερινή, έτσι όπως την κατάντησαν εκείνοι που ο λαός τους ανέθεσε (διαχρονικά ) με την ψήφο του να την κυβερνήσουν .
Όπως έχουν πει οι σοφοί : Δεν υπάρχει πατρίδα κάτω από το ζυγό του δεσποτισμού.
Άρα τι έχει απομείνει από τους συμβολισμούς της Ελληνικής Σημαίας ;
Μόνο η «πάρεδρος του Θεού Σοφία» , η οποία , όμως , δεν επεμβαίνει (φευ) στην πολιτική.
Εκτός , λοιπόν , από τους ανεγκέφαλους αλήτες «αναρχικούς με τα λεφτά του μπαμπά», που έχουν σχέση με τον Αναρχισμό όσο ο «Φάντης με το ρετσινόλαδο» , την Ελληνική Σημαία την «έχουν κάψει» κι όσοι στέρησαν απ’ αυτήν τους ιερούς συμβολισμούς της με τις αντεθνικές – αντιλαϊκές πολιτικές τους .
Για τούτο και οι θρήνοι τους για το κάψιμο της Ελληνικής Σημαίας ακούγονται σαν γέλια και τα δάκρυα που χύνουν είναι κροκοδείλια .
Βαγγέλης Μητράκος