Το Συνδικαλιστικό Κίνημα ξεκίνησε στις αρχές του 18ου αιώνα , «ώριμο τέκνο της οργής» , για να εκφράσει τον αγώνα των εργαζομένων ενάντια στην εκμετάλλευση και να καλυτερέψει τους όρους δουλειάς και τις συνθήκες ζωής τους .
Οι εκμεταλλευτές και το κοινωνικό-οικονομικό κατεστημένο , έντρομοι μπροστά στη δυναμική αλλά και στην απήχηση του εργατικού κινήματος στις λαϊκές μάζες , προσπάθησαν να βρουν τρόπους για να το ελέγξουν και να το αποδυναμώσουν . Ένας από τους προσφιλείς και πλέον αποτελεσματικούς τρόπους υπήρξε η κομματικοποίηση του Συνδικαλιστικού Κινήματος και η ανάπτυξη του Κυβερνητικού Συνδικαλισμού , που στη Ελλάδα βιώθηκε , κατά καιρούς , με ιδιαίτερη ένταση και οδήγησε σε δραματικά ξεπουλήματα των αγώνων και των συμφερόντων των εργαζομένων , προκειμένου να υπηρετηθούν κομματικά και κυβερνητικά συμφέροντα και να μην κινδυνεύσει το Σύστημα .
Οι ελληνικές κυβερνήσεις και τα κόμματα (ιδιαίτερα μετά τη μεταπολίτευση) για την προώθηση των δικών τους συμφερόντων και την προστασία της «καθεστυκυίας τάξεως» μετέτρεψαν τα συνδικαλιστικά όργανα των εργαζομένων σε Λέσχες κι Ενώσεις των δικών τους πρακτόρων . Οι περίφημες «κομματικές συνδικαλιστικές παρατάξεις» διαιρούν τους εργαζόμενους αντί να τους ενώνουν γύρω από τα προβλήματά τους και αχρηστεύουν διαρκώς το συνδικαλιστικό κίνημα ενώ οι κομματικοί συνδικαλιστές είναι οι πραματευτάδες του κομματικού εμπορεύματος , τα φερέφωνα και τα αντηχεία των κομματικών-κυβερνητικών υποβολείων και αφεντικών .
Αυτά που συμβαίνουν ΚΑΙ σήμερα , εν έτει 2016 με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ , στο συνδικαλιστικό κίνημα , δεν είναι ξεκομμένα από το γενικότερο κοινωνικό-πολιτικό σκηνικό που επικρατεί στη χώρα μας , όπου τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά είναι :
Η φτώχεια , η δυστυχία και η βαθιά εκμετάλλευση των λαϊκών στρωμάτων από τις μνημονιακές πολιτικές , το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα , η παράδοση της ανεξαρτησίας της χώρας σε ξένα κέντρα , το ξεθεμέλιωμα ΟΛΩΝ των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζομένων και των ασφαλισμένων , η σύγχυση , η βαθιά κρίση αξιών και θεσμών , η συσσώρευση και η όξυνση των προβλημάτων που έχουν σχέση με την ουσία της δημοκρατίας , με την παιδεία και τον πολιτισμό , με την καταστροφή και υποβάθμιση του περιβάλλοντος , με την έκπτωση των ηθικών αξιών , με τη δραματική επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων και των συνταξιούχων , την έκρηξη της ανεργίας , με την παράλληλη δημιουργία ενός κατεστημένου που πλουτίζει από την κρίση , με την κατακόρυφη αύξηση των υπερκερδών της ολιγαρχίας (ντόπιας και ξένης) , με την εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους , κλπ , κλπ .
Σ’ όλα αυτά τα χρόνια , συνδικαλιστές που βίωσαν την πικρή εμπειρία του κομματικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού ριζοσπαστικοποιήθηκαν πολιτικά και συνδικαλιστικά και προχώρησαν στη δημιουργία συνδικαλιστικών κινήσεων ταξικών , αυτόνομων , αδέσμευτων , αγωνιστικών , βαθιά πολιτικοποιημένων και ανεξάρτητων , οι οποίες με έντιμο και καθαρό λόγο απευθύνθηκαν στους εργαζόμενους και στην κοινωνία , με σκοπό τη συσπείρωση των εργαζομένων και των πολιτών γύρω από τα προβλήματα . Συγρόνως , όμως , έδειχναν και τις πολιτικές-κοινωνικές αιτίες που τα δημιουργούν και έβαζαν πολιτικές προτάσεις για την ανατροπή τους και την κοινωνική αλλαγή .
Οι αδέσμευτες αυτές κινήσεις και οι αυτόνομοι συνδικαλιστές κατατρόμαξαν (λόγω της απήχησης που είχαν) την εργοδοσία και το πολιτικό – κοινωνικό – συνδικαλιστικό κατεστημένο , το οποίο πάσχισε , μάταια , να τις συκοφαντήσει , να τις χειραγωγήσει , να τις ενσωματώσει και να τις αδρανοποιήσει .
Σήμερα , παράλληλα με τις ολέθριες για τις λαϊκές τάξεις συνέπειες της κρίσης των μνημονίων , ζούμε την κατάντια και την χρεοκοπία του κατεστημένου κομματικού – κυβερνητικού συνδικαλιστικού κινήματος , το οποίο ούτε μπορεί ούτε θέλει να εκφράσει την αγωνία και την αγανάκτηση των εργαζομένων και του λαού και να διεκδικήσει αγωνιστικά και αδιάλλακτα τα συμφέροντά του . Έτσι το εργατικό-λαϊκό κίνημα παραμένει ακέφαλο , ανοργάνωτο και αποδυναμωμένο , έρμαιο στα χέρια των κρατούντων , οι οποίοι περνούν με χαρακτηριστική άνεση τα μνημονιακά μέτρα , τα οποία γκρεμίζουν ό,τι είχε απομείνει όρθιο από τις προηγούμενες αντιλαϊκές επιδρομές . Το μόνο κομμάτι του συνδικαλιστικού κινήματος που παραμένει ζωντανό , συνεπές , αγωνιστικό και δραστήριο στη νέα πολιτική κατάσταση , έτσι όπως την εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ από τις αρχές του 2015 , είναι το Αυτόνομο – Ανεξάρτητο – Ταξικό Συνδικαλιστικό Κίνημα .
Ο ΣΥΡΙΖΑ , ως κόμμα του 3% , κατά την τελευταία 10ετία (ιδιαίτερα μετά το 2009 που έσκασε η βόμβα των μνημονίων) στοιχήθηκε πίσω από το Αυτόνομο σ.κ. «προσυπογράφοντας» και «στηρίζοντας» ΟΛΕΣ τις αγωνιστικές του προτάσεις και διεκδικήσεις καθώς και τους εργατικούς – κοινωνικούς αγώνες που αυτό πυροδοτούσε . Σήμερα , με την οβιδιακή μετάλλαξή του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα των μνημονίων και της υποταγής , αποδείχθηκε πως η αυτή η στοίχισή του ήταν βαθιά υποκριτική ( ένας «δούρειος ίππος» μέσα στο κάστρο του αυτόνομου σ.κ.) προκειμένου να στρωθεί γρηγορότερα το κόκκινο χαλί προς την εξουσία . Για τούτο , όταν ο στόχος επετεύχθη , ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε διαζύγιο από το συνδικαλιστικό κίνημα και οι αυτόνομοι – ανεξάρτητοι συνδικαλιστές έγιναν «κόκκινο πανί» για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ , η οποία αφού αποτίναξε από πάνω της κάθε αριστερό προσωπείο και ψιμύθιο πολιτικής , αποτίναξε μαζί κι εκείνο της θέσης του ΣΥΡΙΖΑ για ένα «αυτόνομο, ταξικό, μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα που θα εδράζεται στις αξίες της Αριστεράς για ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη, διαφάνεια και δημοκρατία».
Για το νέο , δεξιό πλέον , κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ , οι αυτόνομοι-ανεξάρτητοι συνδικαλιστές θεωρούνται επικίνδυνοι , γιατί εξακολουθούν να υποστηρίζουν με συνέπεια κι ευθύνη τις ίδιες θέσεις που υποστήριζαν και πριν για τα οξυμένα στο έπακρον προβλήματα του τόπου και των εργαζομένων και αγωνίζονται μέσα στο μαζικό κίνημα και στο λαό για την ανατροπή τους . Οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκαν –φευ – σε ηρακλειδείς της εξουσίας και σε συνεργασία αγαστή με τέως αντιπάλους , «συνδικαλιστές» του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (οι οποίοι κατά πάγια πρακτική του εξωνημένου συνδικαλισμού επιβιβάζονται κάθε φορά στις ναυαρχίδες της εξουσίας) έχουν αναλάβει σ’ ολόκληρη την Ελλάδα αποστολή «εξόντωσης» των αυτόνομων συνδικαλιστικών θυλάκων , προκειμένου η μνημονιακή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να εξασφαλίσει ησυχία νεκροταφείου μέσα στο εργατικό κίνημα .
Πλανώνται όμως πλάνην οικτράν . Την εξουσιαστική – κατεστημένη αντισυνδικαλιστική αυτή πρακτική την έχουν εφαρμόσει κατά του ακηδεμόνευτου συνδικαλισμού , κατά καιρούς , ΟΛΕΣ οι δυνάμεις της συντήρησης που γίνονταν εξουσία . Το μόνο που κατάφεραν ήταν να τον δυναμώσουν και να πολλαπλασιάσουν την ανταπόκριση των θέσεών του στις τάξεις των εργαζομένων . Τα ίδιο θα συμβεί και τώρα .
Το καρφί , όσο το χτυπάς , τόσο πιο βαθιά μπαίνει .
Στις σημερινές τραγικές για τη χώρα και τις λαϊκές τάξεις συνθήκες , οι οργανώσεις της εργατικής τάξης καλούνται ν’ απαντήσουν άμεσα και πειστικά στις μεγάλες προκλήσεις, δίνοντας , μ’ όλες τις προοδευτικές – αντιμνημονιακές δυνάμεις , συνασπισμένες σ’ ένα ευρύ Λαϊκό Μέτωπο , τον αγώνα για την πτώση των μνημονιακών κυβερνήσεων και την άλλη πρόταση εξόδου από την κρίση .
Γι’ αυτό , οι εργαζόμενοι , επιβάλλεται να δυναμώσουν την ενότητά τους και ξεπερνώντας τις ξεπουλημένες ηγεσίες , τις κομματικές διαιρέσεις και τις τεχνητές διαχωριστικές γραμμές , την παθητικότητα και τον πεσιμισμό και τα δολώματα της εξουσίας , να ανατρέψουν τα κυβερνητικά σχέδια που θέλουν το συνδικαλιστικό κίνημα εξάρτημα της εργοδοσίας , της κυβέρνησης , του κράτους και των κομμάτων .
Έτσι μόνο , οι εργαζόμενοι , θα περιφρουρήσουν τις διεργασίες που ήδη συντελούνται στους κοινωνικούς χώρους , διεργασίες που δρομολογούν προοδευτικές , φιλολαϊκές και φιλεργατικές εξελίξεις , στην αντιμετώπιση των οξυμένων οικονομικών , θεσμικών , κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων που δημιουργεί η μνημονιακή πολιτική .
Βαγγέλης Μητράκος