Ο Δημήτρης Κεφαλάς, είναι ένας από τους επιζώντες της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών. Ο 24χρονος, σήμερα, Δημήτρης, μιλά στο «Όπου Υπάρχει Ελλάδα» στον ΣΚΑΪ και περιγράφει για πρώτη φορά την εφιαλτική νύχτα της σύγκρουσης των δύο τρένων που συγκλονίζει την Ελλάδα, ακριβώς όπως την έζησε, βρισκόμενος στο κυλικείο, στο τρίτο βαγόνι… το «βαγόνι φάντασμα» τη στιγμή του τραγικού δυστυχήματος.
Όπως αναφέρει, ο νεαρός, με καταγωγή από την Πάρο, όντας φοιτητής είχε κάνει το συγκεκριμένο δρομολόγιο πολλές φορές μέχρι εκείνη την ημέρα και μάλιστα τη μοιραία νύχτα ταξίδευε έχοντας βρει ένα από τα τελευταία εισιτήρια.
Μάλιστα προσθέτει πως κανείς δεν γνώριζε ότι ταξίδευε εκείνο το βράδυ πέραν της κοπέλας του και του συγκατοίκου του.
Συνοψίζει πως πίστευε ότι το τρένο αποτελεί έναν από τους πιο ασφαλείς τρόπους μετακίνησης, αλλά εκείνο το βράδυ τού είχε κάνει τρομερή εντύπωση το πόσος κόσμος είχε επιβιβαστεί στο συρμό, αφού υπήρχαν πολλοί επιβάτες που παρέμεναν όρθιοι, ειδικά μέσα στο κυλικείο κι έτσι δεν επιχείρησε καν να επιστρέψει στο κάθισμά του.
Ο Δημήτρης αποδίδει την επιβίωσή του από το βαγόνι που μετατράπηκε σε άμορφη μάζα, στο γεγονός ότι εκτοξεύτηκε από τα τζάμια και προσγειώθηκε σε ένα χωράφι.
«Ούτε ανάσα μπορούσα να πάρω, ούτε να δω καλά. Το μόνο που ξεχώριζα ήταν οι φωτιές, οι φωνές των ανθρώπων», λέει χαρακτηριστικά, προσθέτοντας πως σε κάποια φάση έχασε τις αισθήσεις του και όλα ήταν τόσο ακαριαία, που δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί.
Θυμάται πως το μόνο που άκουσε μέσα από το βαγόνι, τα τελευταία δευτερόλεπτα, ήταν μια γυναικεία φωνή να λέει «Όχι παναγία μου».
Από εκεί κι έπειτα οι αναμνήσεις του είναι να φωνάζει ότι πονάει και να σέρνεται μέσα στα χώματα.
«Για καλή μου τύχη» λέει δηλώνοντας ευγνωμοσύνη, μια κοπέλα κι ένα αγόρι τον έσπρωχναν και του έλεγαν πως «πρέπει να φύγουμε, αλλιώς θα πεθάνουμε» παρά το γεγονός πως εκείνος, τους ζητούσε να τον αφήσουν εκεί, αφού οι πόνοι ήταν τόσο έντονοι που ένιωθε ότι δεν μπορεί να κινηθεί.
Όταν πια κατάφεραν να φτάσουν στην άσφαλτο, τους ζήτησε ένα τηλέφωνο για να επικοινωνήσει με τη μητέρα του.
Ο Δημήτρης χρειάστηκε να νοσηλευτεί στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισα για μια εβδομάδα και όπως δηλώνει χαρακτηριστικά, το σώμα του ήταν γεμάτο από πληγές με γυαλιά.
«Είχα κόψει το πόδι μου, είχα σπάσει το πλευρό μου, είχα κακώσεις στο κεφάλι, κακώσεις στους πνεύμονες, δεν μπορούσα να ανασάνω» περιγράφει μεταξύ άλλων.
Μάλιστα οι κακώσεις στο κεφάλι αποτελούν και τον λόγο για τον οποίο δεν θυμάται πολλά πράγματα από τη μοιραία εκείνη νύχτα.
Έχοντας επιβιώσει από τον όλεθρο, ο Δημήτρης θυμάται ακόμη και την τραγικότητα των στιγμών που ακολούθησαν κατά τη νοσηλεία του ως πολυτραυματίας, με συγγενείς και φίλους συνεπιβατών του να τον επισκέπτονται δείχνοντας του φωτογραφίες άλλων επιβαινόντων, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μάθουν εάν τυχόν τους έχει συναντήσει και αν γνώριζε κάτι για αυτούς.
Υπενθυμίζει, φέρνοντας ως χαρακτηριστικό παράδειγμα την ίδια του την οικογένεια, η οποία προσπαθούσε να επικοινωνήσει με το 112 για να μάθει για αυτόν, πως και οι αρμόδιοι βρίσκονταν σε σύγχυση, πως συγγενείς δεκάδων επιβατών επιχειρούσαν να αντλήσουν έστω και μια μικρή πληροφορία μάταια.