Το Πολυτεχνείο υπήρξε μια τίμια πράξη των φοιτητών και των νέων του 1973 απέναντι στη Χούντα. Ήταν η μοναδική εκδήλωση μαζικής αντίστασης στο δικτατορικό καθεστώς της 21ης Απριλίου, μια κορυφαία στιγμή της ελληνικής νεολαίας, την ώρα που ο ελληνικός λαός, πλην μεμονωμένων αντιστασιακών και οργανώσεων, έτρεχε αυθορμήτως στις υποδοχές των χουντικών και γέμιζε τις πλατείες αποθεώνοντάς τους.
Βέβαια, όταν η χούντα κατέρρευσε κάτω από τα αμαρτήματά της, ΟΛΟΙ εμείς ενεδύθημεν τον μανδύα του δημοκράτη και βγήκαμε στους δρόμους ζητωκραυγάζοντας τη δημοκρατία και γιορτάζοντας τη λευτεριά.
Είμαστε οι ίδιοι που παραλάβαμε την επέτειο του Πολυτεχνείου μεγάλη, ένδοξη και αληθινή και από τον πρώτο μαζικό, μεγαλειώδη και ανεπανάληπτο γιορτασμό του 1974, με 1.000.000 κόσμο, τη μετατρέψαμε (στα χρόνια μας) σε μια «μαθητική παρέλαση κωμόπολης».
Όλοι εμείς, που σήμερα έχουμε κουρνιάσει στα κλουβιά μας, με το κεφάλι σκυμμένο και υποτακτικό, έχουμε κάνει (δυστυχώς) «φύλλο και φτερό» το μήνυμα του Πολυτεχνείου: «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».
Τόσα χρόνια, από τότε, επιλέξαμε να γίνουμε οπαδοί κι όχι πολίτες. Αφήσαμε τα αρχηγικά κόμματα να μας μετατρέψουν σε αθύρματα, χειροκροτητές, φερέφωνα και πειθήνια όργανα των επιδιώξεών τους, οι οποίες βρίσκονται μακριά από τις ανάγκες του Λαού.Ζητωκραυγάζαμε όταν έπρεπε να αποδοκιμάζουμε, χαιρόμαστε όταν έπρεπε να θρηνούμε, γίναμε άβουλοι, μοιραίοι και δουλικοί όταν έπρεπε να ξεσηκωθούμε και να αγωνιστούμε.
Πώς, λοιπόν, δικαιούμαστε να λέμε ότι «ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ»;
Η ευκαιρίες να γίνουμε αντάξιοι του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥκαι να αποσείσουμε από πάνω μας την ντροπή μάςδόθηκαν, αλλά τις κλοτσήσαμε. Γι’ αυτό είμαστε ακόμα οι ίδιοι, εκείνοι που εκείνο το τραγικό αλλά και μεγαλειώδες βράδυ της εξέγερσης, την ώρα που τα παιδιά ήτανε πίσω απ’ τα κάγκελα και ο στρατός και τα τανκς απ’ έξω έτοιμα να εισβάλουν, ακούγαμε την απελπισμένη φωνή τους να μας καλεί «Κατεβείτε κάτω-Κατεβείτε κάτω» κι εμείς … μείναμε στα κρεβάτια μας και στη βολή μας.
Αν εκείνο το βράδυ «κατεβαίναμε κάτω», θα είχαμε ρίξει τη χούντα, θα γινόμαστε άξιοι του Πολυτεχνείου, της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας και δε θα δίναμε το δικαίωμα στους Τούρκους να λένε ότι αυτοί μας έσωσαν, εισβάλλοντας στην Κύπρο.
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Μανώλης Αναγνωστάκης 1983 (Απόσπασμα) 16-11-2022 Βαγγέλης Μητράκος