Διαρκής αγώνας για ένα μέλλον Ισότητας χωρίς έμφυλες διακρίσεις και βία
Στις 8 Μαρτίου του 1857 στη Νέα Υόρκη εκατοντάδες γυναίκες εργαζόμενες στα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας και στα ραφτάδικα σε συνθήκες σκλαβιάς κατέβηκαν στους δρόμους διεκδικώντας «δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των αντρών». Η πορεία χτυπήθηκε από την αστυνομία και βάφτηκε στο αίμα. Σήμερα, 164 χρόνια μετά, αν και οι συνεχείς αγώνες των γυναικών βελτίωσαν την θέση της γυναίκας, οι διακρίσεις εις βάρος τους δεν εξαλείφθηκαν. Η ουσιαστική ισότητα παραμένει ζητούμενο. Ακόμα είμαστε φορτωμένοι με τοξικά στερεότυπα εμπεδωμένα από χρόνια αυταρχικών εκπαιδευτικών συστημάτων, με καταναγκαστικές αντιλήψεις περί προκαθορισμένων ρόλων που αναπαράγονται στο οικογενειακό, εργασιακό και κοινωνικό περιβάλλον, με συμπεριφορές ταπεινωτικές και εξευτελιστικές που πλασάρονται είτε ως «αστεία» είτε ως «δίκαιη τιμωρία» προς συμμόρφωση σε ένα νοσηρό καλούπι που επιμένει ότι η γυναίκα είναι «αδύναμη» και «ασθενές φύλο», ανίκανη για τα μεγάλα και τα σημαντικά. Είναι επιτέλους καιρός όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε και να διορθώσουμε πρώτα την στάση μας και να μην ανεχόμαστε το δηλητήριο της καταπίεσης, της ανισότητας και της έμφυλης βίας να αναπαράγεται στις επόμενες γενιές. Ήρθε η ώρα η γυναίκα να αναγνωριστεί ως αυτόφωτος άνθρωπος κι όχι σαν ιδιοκτησία του πατέρα της, του συζύγου της, του εργοδότη της. Ήρθε η ώρα όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως φύλου, να μεγαλώνουν με τον ίδιο τρόπο και να μαθαίνουν ότι ο κόσμος δεν χωρίζεται στα δύο, σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, σε δυνάστες και υπηρέτες, σε κατώτερους και ανώτερους αλλά ότι ενώνεται με την συνεισφορά όλων που αν και διαφορετικοί έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα και την ίδια θέση στον σεβασμό και την αξιοπρέπεια. Να μαθαίνουν ότι η ηθική αξία των ανθρώπων μετριέται από την ανθρωπιά τους και την μηδενική τους ανοχή στο νοσηρό και το άδικο.
Στις 8 του Μάρτη αγωνιζόμαστε και διεκδικούμε, δεν γιορτάζουμε. Τιμούμε τις γυναίκες που άνοιξαν το δρόμο, που πρώτες διεκδίκησαν αυτά που τους ανήκαν. Τιμούμε τις γυναίκες που μέσα στους χίλιους ρόλους που αναλαμβάνουν και στα χίλια εμπόδια που τους ορθώνονται δίνουν μαθήματα αξιοπρέπειας, δημιουργούν και διαπρέπουν. Τιμούμε τις γυναίκες που αδικούνται, που χλευάζονται, που διώχνονται από τα σπίτια τους, που χάνουν τις δουλειές τους, που κοπιάζουν και δεν ανταμείβονται, που διώκονται γιατί διεκδικούν, που γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης και βίας, που δολοφονούνται. Τιμούμε και όλους αυτούς, γυναίκες και άνδρες, που εφαρμόζουν στην πράξη την ισότητα και τον σεβασμό στον άνθρωπο ως αυτονόητη στάση ζωής.
Οι γυναίκες ενωμένες συνεχίζουμε τον αγώνα ώστε η επόμενη ημέρα της πανδημίας να είναι κοινή για όλες και όλους και χωρίς αποκλεισμούς.
Θέλουμε να οικοδομήσουμε μια κοινωνία απελευθερωμένη από το ζυγό της πατριαρχικής και καπιταλιστικής κυριαρχίας με μοναδικό στόχο την ισότητα και την ανθρώπινη χειραφέτηση.
Στηρίζουμε το ελληνικό κίνημα #Metoo, τις γυναίκες και τους άντρες που τόλμησαν, έσπασαν τη σιωπή τους και πλέον έσπρωξαν το φόβο στην απέναντι όχθη.
Η μοίρα μας δεν είναι προκαθορισμένη και η ζωή μας δεν είναι προς εκμετάλλευση.
ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ΛΑΚΩΝΙΑΣ