Αγαπητοί Συνάδελφοι και Συναδέλφισσες
Γιορτάζουμε σήμερα την Εργατική Πρωτομαγιά με όλες τις τιμές που αξίζουν σε αυτή την ημέρα τόσο για τον συμβολικό όσο και τον ουσιαστικό της χαρακτήρα. Είναι μέρα σταθμός στη μεγάλη αγωνιστική πορεία της εργατικής τάξης ενάντια στους εκμεταλλευτές της που ο αγώνας αυτός συνεχίζεται ώσπου να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση, όπως λέει και ο ποιητής.
Εμείς οι συνταξιούχοι λόγω της ηλικίας μας έχουμε κάνει ένα μεγάλο ταξίδι στην ταξική αγωνιστική πάλη και είναι φυσικό να έχουμε συσσωρεύσει στη συνείδησή μας την αγωνιστική πείρα του κινήματος, ένας αγώνας που μας δίδαξε και από τα θετικά και από τα αρνητικά στοιχεία.
Μας δίδαξε ότι ο αγώνας είναι δύσκολος, έχει καμπές, έχει ανηφόρες, έχει χαρές, έχει απογοητεύσεις, αλλά από όσες συμπληγάδες και να περάσει, θα είναι νικηφόρα η πάλη μας και δεν θα γίνει αυτό από μόνο του αν δεν δώσουμε τη μάχη της οργάνωσης της εργατικής τάξης για βαθύτερες αλλαγές στο οικονομικό και πολιτικό πεδίο. Μας δίδαξε ότι πρέπει να έχουμε πίστη στον αγώνα, μεγαλείο ψυχής και υπομονή απέναντι στις δυσκολίες.
Μάθαμε ότι το δίκιο δεν χαρίζεται.
Μάθαμε συναδέλφισσες και συνάδελφοι ότι η πάλη μας απέναντι στους εκμεταλλευτές πρέπει να είναι ασυμβίβαστη τόσο σε αυτούς όσο και εκείνους που
τους υπηρετούν, δηλαδή τους πολιτικούς και τους συνδικαλιστικούς υπηρέτες του συστήματος.
Αυτό διδαχτήκαμε από τους αγώνες της τάξης μας, από τους ανθρώπους που έζησαν αυτόν τον αγώνα πριν από μας μέσα σε άγριες συνθήκες που δύσκολα περιγράφονται. Η χώρα μας έχει πλούσια ιστορία αγώνων, σπουδαίους αγωνιστικούς σταθμούς, που άρχισαν από το τέλος του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα.
Ενδεικτικά:
· Με τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης του 1936
· Της πρωτομαγιάς του 1944 όταν οι κατακτητές και οι ντόπιοι συνεργάτες τους οδήγησαν στην εκτέλεση 200 κομμουνιστές αγωνιστές στην Καισαριανή.
· Τους κατοπινούς αγώνες όταν οι ταξικοί συνδικαλιστές πήγαιναν με ψηλά το κεφάλι στις φυλακές, στις εξορίες, στα αποσπάσματα για το δίκιο της εργατιάς.
· Τους πρόσφατους αγώνες με κορυφαία την πολύμηνη απεργία των χαλυβουργών το 2011 που συγκέντρωσε την αλληλεγγύη και τον θαυμασμό των εργατών της χώρας μας αλλά και διεθνώς.
Εμείς οι νεότεροι ζήσαμε τις δικές μας πρωτομαγιές μετά την δικτατορία, που δίναμε την μάχη στους χώρους δουλειάς απέναντι στην εργοδοσία, την τρομοκρατία των πολιτικών τους εκπροσώπων, και της ύπουλης γραμμής του αιώνιου κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.
Αυτή η περίοδος είχε την δική της ιστορία, αφού η εργοδοσία άρχισε να προσαρμόζει την τακτική της στις νέες συνθήκες αξιοποιώντας την πείρα της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που τόσο για τις ανάγκες του συστήματος όσο και κάτω από την πίεση των αγώνων αναγκάστηκε να δώσει λύση σε ορισμένα προβλήματα των εργαζομένων.
Οι δυνάμεις του κυβερνητικού, εργοδοτικού συνδικαλισμού το έπιασαν αμέσως και παρουσίασαν ότι αυτές οι κατακτήσεις θα μας οδηγήσουν σε μια κοινωνία όπως μας έλεγαν «σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο».
Ποιος από μας θα ξεχάσει, ότι δεν χρειάζονται αγώνες και ότι ο «αγώνας τώρα δικαιώνεται»; Και πρόσφατα το «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη πρώτη φορά αριστερά» που αποδείχτηκαν αέρας κοπανιστός;
Το συμπέρασμα που βγαίνει από τους αγώνες είναι ότι απέναντι μας έχουμε μια τάξη αδίστακτη. Που έχει το δικό της κράτος, τεράστιους κατασταλτικούς μηχανισμούς, που δεν θα διστάσει να τους χρησιμοποιήσει χωρίς κανένα έλεος όταν αυτό χρειάζεται.
Μπορεί να φαντάζει παντοδύναμη αλλά δεν είναι, γιατί δεν μπορεί να δώσει λύση προς όφελος των εργαζομένων που παράγουν τον πλούτο, για να ζήσουν καλύτερα. Θα μας οδηγεί από κρίση σε κρίση, σε φτώχεια, σε ανεργία, σε μετανάστευση και σε πολέμους.
Καθήκον όλων μας είναι να βάλουμε στο στόχαστρο τον πραγματικό μας αντίπαλο και να οργανώσουμε τον αγώνα μας με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του λαού μας, για τα μεγάλα και τα μικρότερα προβλήματα. Καθήκον κάθε τίμιου συνδικαλιστή είναι να δίνει σταθερά την μάχη ενάντια στον κυβερνητικό, εργοδοτικό συνδικαλισμό, τις αυταπάτες ότι το εκμεταλλευτικό σύστημα μπορεί να γίνει ανθρώπινο, που δεν θα κάνει αγώνα για τον αγώνα αλλά θα φωτίζει τις βαθύτερες αιτίες της εκμετάλλευσης.
Αυτό μας έδειξε η προηγούμενη δεκαετία που είχαμε αγώνες με μαζικότητα και διάρκεια, αλλά τα μέτρα σε βάρος μας ήταν αρνητικά, απογοητεύοντας τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν και εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στην κυβερνητική
εναλλαγή. (Πέντε πρωθυπουργοί άλλαξαν την τελευταία δεκαετία που ένας συμπλήρωνε τον άλλο και υπέρ των εργοδοτών. Οι μόνοι που έμειναν στις θέσεις τους όλα αυτά τα χρόνια ήταν η συνδικαλιστική μαφία της ΓΣΕΕ)
*15 χρόνια ο Παναγόπουλος
Κανείς σήμερα δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι αυτό που ζούμε είναι πρόοδος και εξέλιξη, όπου και να πιστεύει. Δεν μπορεί 135 χρόνια από την πρώτη πρωτομαγιά να ανεχτεί νομοσχέδια και νόμους που καταργούν το 8ωρο και δίνουν την δυνατότητα στην εργοδοσία να απασχολεί 10 και 12 ώρες και παραπάνω με πενιχρά μεροκάματα χωρίς να πληρώνονται οι υπερωρίες.
Δεν μπορεί να ανεχτεί να δουλεύει σε όλη του τη ζωή και να μην πάρει στο τέλος σύνταξη αφού αυξάνουν τα όρια ηλικίας στέλνοντας τον εργαζόμενο από τη δουλειά στον άλλο κόσμο.
Δεν μπορεί όλα αυτά και πολλά άλλα να τα δέχεται σαν πρόοδο.
Το Σωματείο μας όλο αυτό το διάστημα, εν μέσω πανδημίας, παίρνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας δεν σταμάτησε να αγωνίζεται και να διεκδικεί. Πήραμε πρωτοβουλία και καλέσαμε σε συγκέντρωση για την περσινή Πρωτομαγιά στην κεντρική πλατεία της Σπάρτης. Κάναμε κινητοποιήσεις για τις αυξήσεις στο νερό, για την ενίσχυση του δημόσιο τομέα υγείας και του νοσοκομείου Σπάρτης, γιορτάσαμε την επέτειο του Πολυτεχνείου. Πρόσφατα για την αστυνομική βία και τον αυταρχισμό, με δελτία τύπου και υπομνήματα στους αρμόδιους, ήλθαμε σε επαφή με τους συναδέλφους. Εδώ και μεγάλο διάστημα δεν σταματήσαμε ούτε στιγμή με κάθε πρόσφορο τρόπο να ενημερώνουμε σταθερά τους συνταξιούχους (κόντρα στις συνομωσιολογικές θεωρίες) για την αξία του άμεσου εμβολιασμού τους.
Διεκδικούμε:
· Άμεση πρόσληψη γιατρών και νοσηλευτών στα νοσοκομεία του νομού μας.
· Ενίσχυση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (Π.Φ.Υ.)
· Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
· Κατώτερη σύνταξη για όλους 600 ευρώ, από 384 ευρώ που είναι σήμερα και άμεση καταβολή των συντάξεων.
· Να αποδοθούν σε όλους τους συνταξιούχους τώρα όλα τα αναδρομικά δίχως δικαστήρια και προαπαιτούμενα.
· Να επανέλθουν η 13η και 14η σύνταξη και το ΕΚΑΣ.
Συνάδελφοι και Συναδέλφισσες,
Είμαστε επί ποδός πολέμου μπροστά στην κατάθεση των νέων αντεργατικών, αντιασφαλιστικών νομοσχεδίων της κυβέρνησης
Εκείνο που πρέπει να γίνει είναι η οργάνωση ενός ρωμαλέου, μαζικού, αγωνιστικού κινήματος που μέσα από μαζικούς ασίγαστους αγώνες, μαζί με την νέα γενιά θα βάλει φραγμό στη μαύρη ζωή που μας ετοιμάζουν.
Για να ανοίξει ο δρόμος και να γραφτεί στο πρώτο άρθρο του συντάγματος η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Εμείς οι συνταξιούχοι μαζί με το ΠΑΜΕ θα είμαστε στην πρώτη γραμμή όπως πάντα σε αυτό τον αγώνα.