Για μια ακόμα φορά χτύπησε δυνατά και ανησυχητικά το καμπανάκι του κινδύνου, σχετικά με την κατάληψη των κοινόχρηστων χώρων της Σπάρτης (πλατεία, πεζόδρομοι, Καμάρες, πεζοδρόμια κλπ):
Ένας μαθητής λιποθύμησε, στην πλατεία της Σπάρτης, το απόγευμα της 25ης Μαρτίου, και το ασθενοφόρο που κλήθηκε για να τον παραλάβει «δεν μπορούσε να προσεγγίσει πάνω στην πλατεία» σύμφωνα με τη δημόσια καταγγελία της επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον δήμο Σπάρτης κ. Ντίας Τζανετέα, στη συνεδρίαση της 27-3-2024.
Άραγε, τι καρτερούμε σιωπηλοί και συμβιβασμένοι σ’ αυτήν την πόλη; Να χαθεί κάποια ζωή εξαιτίας αυτής της κατάστασης για να ξυπνήσουμε και ν’ αρχίσουμε να διαμαρτυρόμαστε και να ζητάμε να αποδοθούν στους δημότες οι κοινόχρηστοι χώροι με τους όρους και τους κανόνες που προβλέπει η νομοθεσία;
Για κάθε δημόσιο κτήριο και υπηρεσία υπάρχει θεσμοθετημένος, υποχρεωτικός κανονισμός και σχέδιο αντιμετώπισης κινδύνων. Γιατί αυτό δεν ισχύει και για τους κοινόχρηστους χώρους της Σπάρτης, ιδιαιτέρως για την κεντρική πλατεία, που είναι ο κατ’ εξοχήν ζωτικός για τους δημότες, χώρος της πόλης;
Φυσικά, η ευθύνη βαρύνει άμεσα και αποκλειστικά τον δήμο Σπάρτης, ο οποίος, διαχρονικά, επέτρεψε να διαμορφωθεί αυτή η άκρως απαράδεκτη κατάσταση, η οποία εκθέτει την πόλη, λειτουργεί σε βάρος της ισόρροπης, βιώσιμης και συνεκτικής ανάπτυξής της και αποβαίνει σε βάρος της ποιότητας ζωής και της ασφάλειας των πολιτών.
Από το 1974 και μετά, όλοι οι δήμαρχοι, προεκλογικά, υπόσχονταν ότι θα δώσουν τέλος στην κατάληψη των κοινόχρηστων χώρων, στην αναρχία (στο μπάχαλο πες καλύτερα) και στο έμφραγμα που αυτή προκαλεί στη ζωή της πόλης. Μετεκλογικά όμως η κατάσταση όχι μόνο παρέμενε ως είχε αλλά επιδεινωνόταν διαρκώς και μάλιστα με ραγδαίους ρυθμούς, με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει στη σημερινή ακραία, πλέον, κατάσταση.
Αραγε, ΤΙ είναι εκείνο που εμποδίζει τον δήμο Σπάρτης, να νοικοκυρέψει την πόλη και να επιβάλει κανόνες, όρους και προϋποθέσεις υπέρ των δημοτών κατοχυρώνοντας το νόμιμο και αναφαίρετο δικαίωμά τους να χρησιμοποιούν και να απολαμβάνουν τους κοινόχρηστους χώρους;
Μένει να δούμε αν η νέα δημοτική αρχή θα υπερβεί το κακώς εννοούμενο πολιτικό κόστος και θα τολμήσει να σταθεί απέναντι στην εμπορευματική -καταναλωτική λογική για τους δημόσιους χώρους και τη μετατροπή τους σε ημι-ιδιωτικές ζώνες ή, σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις, σε αμιγώς ιδιωτικές, περιορίζοντας την παραμονή και κίνηση των πολιτών σ’ αυτούς, στερώντας τους τον ζωτικό χώρο που δικαιούνται και θέτοντας τη ζωή και την υγεία τους σε διαρκή κίνδυνο.
Βαγγέλης Μητράκος
*Η φωτογραφία (για ευνόητους λόγους) είναι από άλλη πόλη
*Οι απόψεις που δημοσιεύονται εκφράζουν το συντάκτη κάθε άρθρου και δεν αποτελούν συμπεράσματα ρεπορτάζ ή τοποθέτηση της ιστοσελίδας.