Το όνομα του Θ. Κολοκοτρώνη θα δοθεί στη σήραγγα του Αρτεμισίου, λέει η είδηση. Και σκέφτεσαι: Τον Καραϊσκάκη τον κάναμε γήπεδο. Τον Κολοκοτρώνη θα τον κάνουμε σήραγγα; Αυτό ήταν που του έπρεπε;
Βέβαια είθισται να δίνονται ονόματα σημαντικών ιστορικών προσώπων σε μεγάλα τεχνικά έργα, αλλά θα πρέπει να υπάρχει και μια σημειολογία ονοματοδοσίας. Στο φράγμα, πχ., του Ταυρωπού στο Νομό Καρδίτσας δόθηκε η ονομασία «Νικόλαος Πλαστήρας» διότι αυτός το είχε εμπνευσθεί. Ποια σημειολογία όμως υπάρχει ανάμεσα σε μια σήραγγα και στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη;
Η Επανάσταση του 1821 υπήρξε ένα κορυφαίο και ανεπανάληπτο ιστορικό γεγονός παγκοσμίου μεγέθους και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης υπήρξε η Μεγαλύτερη Μορφή της, ο Πατριάρχης της Ελευθερίας και της Πατρίδας.
Καθώς ο Θεός, στην πρώτη μέρα της Δημιουργίας, είπε: «Γενηθήτω Φως» και «εγένετο Φως» με όμοιο τρόπο και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είπε: «Γενηθήτω Ελευθερία» και «εγένετο Ελλάς».
Το όραμα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη για την Ελεύθερη Ελλάδα δεν ήταν άλλο από την Παιδεία των Ελληνόπουλων, που γι’ αυτόν ήταν ο μόνος δρόμος προκειμένου να ορθοποδήσει και να προκόψει η Πατρίδα και η Ελληνική Κοινωνία. Γι’ αυτό και στον εμπνευσμένο και βαθυστόχαστο Λόγο του προς τα Γυμνασιόπαιδα, που εκφωνήθηκε στην Πνύκα, στις 8 Οκτωβρίου 1838, ο Πατέρας της Νίκης του 1821, είπε μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Παιδιά μου (..) Αὐτὴ ἡ μάθησις θὰ μᾶς αὐξήσῃ καὶ θὰ μᾶς εὐτυχήσῃ. (…)
Νὰ δοθεῖτε εἰς τὰς σπουδάς σας καὶ καλύτερα νὰ κοπιάσετε ὀλίγον, δύο καὶ τρεῖς χρόνους καὶ νὰ ζήσετε ἐλεύθεροι εἰς τὸ ἐπίλοιπο τῆς ζωῆς σας, παρὰ νὰ περάσετε τέσσαρους – πέντε χρόνους τὴ νεότητά σας, καὶ να μείνετε ἀγράμματοι.
Νὰ σκλαβωθεῖτε εἰς τὰ γράμματά σας. Νὰ ἀκούετε τὰς συμβουλὰς τῶν διδασκάλων καὶ γεροντοτέρων, καὶ κατὰ τὴν παροιμία, «μύρια ἤξευρε καὶ χίλια μάθαινε».
Ἡ προκοπή σας καὶ ἡ μάθησή σας νὰ μὴν γίνῃ σκεπάρνι μόνο διὰ τὸ ἄτομό σας, ἀλλὰ να κοιτάζῃ τὸ καλὸ τῆς κοινότητος, καὶ μέσα εἰς τὸ καλὸ αὐτὸ εὑρίσκεται καὶ τὸ δικό σας. (…)»
Ποια απόδοση Τιμής και Μνήμης προς τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη θα ήταν μεγαλύτερη από το να ονομαστεί «ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ» το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, που έχει έδρα του την Τρίπολη, την πόλη που ελευθέρωσε ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης και την έκανε σύμβολο της Επανάστασης;
Το αυτονόητο αυτό αίτημα έφεραν στο προσκήνιο, πριν από αρκετά χρόνια, η εφημερίδα «ΓΟΡΤΥΝΙΑ» και ο εκδότης της Κων/νος Καλύβας, ο ιστορικός ερευνητής και συγγραφέας (συνεργάτης της εφημερίδας) Νικόλαος Παπαγεωργίου και η Παγγορτυνιακή Ένωση. Πλην όμως … «φωνή βοώντος εν τη ερήμω»!!!
Όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο Δημήτρης Αθηνάκης περιγράφοντας τη νεοελληνική κοινωνία:
«Αναλογίστηκα τι μας έχει μείνει από το παρελθόν που τόσο εκθειάζουμε («όταν εμείς…, οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια»). Δεν μας έχει μείνει τίποτα ολοκληρωμένο. Δεν αναπτύξαμε καμία κοινωνική, συλλογική ή άλλη συνείδηση σε καμία στιγμή της νεότερης Ιστορίας μας. Επενδύσαμε στην προσωπική ευημερία, δίχως να καταστρώσουμε ένα σχέδιο μιας κάποιας κοινής ευτυχίας. Δεν αναζητήσαμε καμία κοινή «αξιοπρέπεια». Μάθαμε, όμως, πολύ καλά να συμμετέχουμε στον κοινό θρήνο, στην κοινή αποτυχία.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, «Η κοινή ανθρώπινη μοίρα», (30.06.2015)
Το αίτημα που εκφράστηκε για ονομασία του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου σε: «ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ ΘΕΌΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΏΝΗΣ» παραμένει ανοιχτό. Το γάντι έχει ριχτεί. Ας το σηκώσουν οι ταγοί του Έθνους και ας πράξουν το Χρέος τους προς την Ιστορία.
Σπάρτη 8-11-2021
Βαγγέλης Μητράκος