Ένα μείζον κοινωνικό ζήτημα αναδύεται πια για τα καλά, το τελευταίο χρονικό διάστημα, στην πόλη της Σπάρτης και ευρύτερα στο νομό Λακωνίας. Με έναν ενδεικτικό υπολογισμό, περισσότεροι από 30 επαγγελματίες και επιχειρηματίες αναζητούν προσωπικό, με ενεργές αγγελίες για πολυάριθμους μήνες, δίχως όμως αποτέλεσμα.
Ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις σε παραθαλάσσιους και ορεινούς προορισμούς του νομού, επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στο χώρο των επικοινωνιών, εστιατόρια και καφέ, λογιστές, φαρμακοποιοί, ηλεκτρολόγοι, τεχνικοί κάθε είδους, ανθοπωλεία, ζαχαροπλαστεία και φροντιστήρια συνθέτουν μία μακρά λίστα επαγγελματιών που γυρεύουν διακαώς, αλλά ανεπιτυχώς, να καλύψουν τις ανάγκες τους, ζητώντας όχι μόνο εξειδικευμένο αλλά και ανειδίκευτο προσωπικό, με καλές -στις περισσότερες των περιπτώσεων- έως και πολύ καλές αμοιβές, δεδομένων και των συνθηκών.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι επιλογές που δίνονται ποικίλουν, καθώς άλλες θέσεις εργασίας αφορούν προσλήψεις μέσω προγραμμάτων με συγκεκριμένες ηλικιακές προϋποθέσεις, άλλες έχουν να κάνουν με σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου και άλλες για σεζόν. Ωστόσο, άπαντες δηλώνουν στον Fly απογοητευμένοι από το γεγονός ότι το ενδιαφέρον από τους νέους του νομού είναι σχεδόν μηδενικό.
Η εύκολη και γρήγορη αιτιολογία της κατάστασης είναι να ισχυριστεί κανείς ότι η εξάρτηση από τα οικογενειακά χαρτζιλίκια ή τα κρατικά επιδόματα αρκούν, ώστε να λειτουργούν ως αντικίνητρα, για να εργαστεί ένας νέος. Αν προσθέσει εδώ κανείς και το γεγονός ότι η πανδημία ενέτεινε την εξάρτηση από το κράτος, μπορεί ίσως να δώσει μία λογική εξήγηση στην αδυναμία κάλυψης περισσότερων από 30 θέσεων στη Λακωνία. Φυσικά, θα μπορούσε κανείς εύλογα να αντιτείνει ότι οι συνθήκες εργασίας και οι μισθοί σε τίποτα δεν μοιάζουν με τη χρυσή εποχή του 2000. Ωστόσο, δίχως διάθεση λαϊκισμού, ισοπέδωσης και προσέγγισης της κατάστασης μονόπλευρα, αξίζει να θυμόμαστε ότι πάντοτε η αλλαγή έρχεται μέσα από αντίξοες συνθήκες. Μία ματιά στους γονείς και τους παππούδες μας, θα μας πείσει …