Πριν λίγους μήνες γινόταν διακίνηση στο διαδίκτυο, μέσω σελίδων κοινωνικής δικτύωσης και blogs, ένα σενάριο σύμφωνα με το οποίο εάν η αποχή στις εκλογές ξεπερνούσε το 50% θα διαλύονταν όλοι οι κομματικοί σχηματισμοί που μετείχαν σε αυτές.
Αργότερα, όταν το σενάριο αυτό άρχισε να καταρρίπτεται δεν άργησε να κυκλοφορήσει ένα νέο. Σύμφωνα με αυτό, αν η αποχή ξεπερνούσε το 50% δεν θα είχαν δικαίωμα οι υποψήφιοι βουλευτές να συμμετάσχουν στις αμέσως επόμενες εκλογές. Στην πορεία και το νέο αυτό σενάριο καταρρίφθηκε.
Το «σύστημα» προπαγάνδιζε κατά του και υπέρ της αποχής, εξυπηρετώντας στην ουσία το ίδιο. Μάλιστα, η προπαγάνδα υποστήριζε και στις δύο περιπτώσεις πως η απόρροια του 50% αποχής προβλέπεται από το Σύνταγμα. Παρά ταύτα ούτε το Σύνταγμα ούτε κανείς εκλογικός νόμος αναφέρει κάτι τέτοιο. Στην ουσία το «σύστημα», στηριζόμενο στην οργή του εκλογικού σώματος και του ενδεχόμενου «μαυρίσματος» του παλαιοπολιτικού κόσμου, επιχειρούσε τη δημιουργία μηχανισμού προπαγάνδας αναζητώντας μηχανισμούς στήριξης του ιδίου.
Τα προπαγανδιστικά αυτά τεχνάσματα καλούσαν τον κόσμο σε μαζική αποχή. Ποιον αλήθεια θα εξυπηρετούσε μια ενδεχόμενη υψηλή αποχή; Το λαό ή το «σύστημα»; Ακόμη και το 95% του εκλογικού σώματος να απείχε, τα ποσοστά των κομμάτων θα προέκυπταν από το υπόλοιπο ενεργό 5%. Δηλαδή, οι ψήφοι αυτού του 5% του ενεργού εκλογικού σώματος θα μετατρέπονταν σε 100% ψήφων, από το οποίο θα προέκυπτε το ποσοστό επί τοις εκατό που θα λάμβανε το κάθε κόμμα.
Στην πραγματικότητα, θα προέκυπτε βουλή και κυβέρνηση μειοψηφίας, αφού ο λαός δεν θα είχε εκφραστεί στην κάλπη. Παραδείγματος χάρη, μόνον οι υποψήφιοι, τα επιτελεία των κομμάτων και οι παρατρεχάμενοί τους να ψήφιζαν, αποτελώντας για παράδειγμα το προαναφερθέν 5%, θα προέκυπτε κανονικότατα βουλή, η οποία μπορεί να μην διέθετε νομιμοποίηση, αλλά θα ήταν καθόλα νόμιμη. Και κατόπιν θα αναρωτιόμασταν πως το τάδε κόμμα έλαβε 40% και πως το δείνα 30%, ενώ σε μία ψηφοφορία με την ελάχιστη αποχή τα ποσοστά θα μπορούσαν φερ’ ειπείν να είναι 20% και 15% αντίστοιχα.
Το «σύστημα», φοβούμενο τη λαϊκή οργή, προσπάθησε να τη χρησιμοποιήσει υπέρ του, στρέφοντάς την εναντίον των ίδιων των οργισμένων! Όμως ο συγκεκριμένος μηχανισμός προπαγάνδας φαίνεται να αποτυγχάνει, αφού ο ψηφοφόρος έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται πως η αποχή δεν είναι λύση. Και πλέον γίνεται εύκολα αντιληπτό πως η διαφορά ανάμεσα στην αποχή και την απόχη είναι τόση όσος ένας… τόνος!
Κατά την πάντα ταπεινή μου άποψη, ο καθένας που απέχει από την εκλογική διαδικασία χάνει και το δικαίωμα να κατηγορεί και να κατακεραυνώνει τους πολιτικούς και το πολιτικό συστήματα και να τους επιρρίπτει ευθύνες, λάθη, σκοπιμότητες, παραλείψεις… Διότι με την εκλογική του πράξη, ή πιο σωστά με την απραξία του, παρέχει στήριγμα, δίνοντας στην ουσία «ψήφο εμπιστοσύνης», στο «σύστημα» εκείνο που νωρίτερα ή μετέπειτα κατηγορούσε ή θα κατηγορεί.
Ενθαρρυντική αποτελεί η διαπίστωση, κατόπιν συζητήσεων με συνομηλίκους, και η γενική αίσθηση πως άτομα που παλαιότερα αηδιασμένα απείχαν από την εκλογική διαδικασία, σήμερα είναι αποφασισμένα να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Και μάλιστα να το ασκήσουν όχι με κοντόφθαλμη ματιά, αλλά αναλογιζόμενοι, εκτός του δικού τους οφέλους, και το όφελος των… παιδιών τους! Εκείνο που με απογοητεύει, όντας αθεράπευτα ρομαντικός, είναι το γεγονός πως, κυρίως μεγαλύτερες γενιές, παραμένουν αθεράπευτα κολλημένες στις παλαιοκομματικές τους συνήθειες, αντί να ψάξουν για νέα κόμματα με νέους ανθρώπους, ή νέους σχηματισμούς στελεχωμένους κατά κόρον με ανθρώπους από τη βάση, που λειτουργούν με δείγματα άμεσης δημοκρατίας.
Βέβαια, πολιτικά μαθήματα είμαι ιδιαιτέρως μικρός για να κάνω, παρά ταύτα είναι ίσως καιρός να αποβάλλουμε τη μνήμη χρυσόψαρου που μας διακρίνει. Είναι καιρός, αφού προηγηθεί η αυτοκριτική μας, να αναλογιστούμε με αντικειμενικότητα και πολιτική ωριμότητα πως φτάσαμε έως εδώ και να ψηφίσουμε αναλόγως. Μη λειτουργώντας στείρα και μηδενιστικά, είναι αυτονόητο πως αξιόλογα πρόσωπα υπάρχουν στα ψηφοδέλτια των περισσότερων κομμάτων, όμως αυτές οι εκλογές είναι πέρα από πρόσωπα, φιλίες και συμπάθειες, γιατί, αφού τα πρόσωπα δεσμεύονται από τις κομματικές γραμμές και όχι από τη λαϊκή απαίτηση, έφτασε ίσως η ώρα να υπερψηφίσουμε ή να καταψηφίσουμε πολιτικές και «ηγέτες» που μας οδήγησαν στο σημερινό τραγικό σημείο. Και καταψήφιση δε σημαίνει αποχή.
Θυμηθείτε πως δεν ψηφίζουμε μόνο για εμάς, αλλά και για τα παιδιά και τα εγγόνια μας… Σε αυτές τις εκλογές η ευθύνη βαραίνει όλους μας ανεξαιρέτως. Και η ευθύνη πλέον είναι ιστορική.
Κυριακή κοντή γιορτή. Καλή σας ψήφο…
Νίκος Ι. Καρμοίρης