Κάθε εκλογική αναμέτρηση έχει ένα διακύβευμα, αυτό που καλείται να σταθμίσει ο ψηφοφόρος και να καθορίσει έτσι την ψήφο του. Στο τόσο «μακρυνό» 2012 ήταν το γκρέμισμα του δικομματισμού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και η εναπόθεση της ελπίδας του λαού
σε ένα νέο εγχείρημα , πολυσυλλεκτικό και ανοιχτό στην κοινωνία και τα κινήματα, σαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Στο εξίσου «μακρυνό», ( αν αναλογιστεί κανείς τον συμπυκνωμένο πολιτικό χρόνο), 2015 ήταν η εκλογή για πρώτη φορά μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, για να ακυρώσει τα μνημόνια, να ανακτήσει τη χαμένη τιμή και αξιοπρέπεια της Ελλάδας και του λαού της , και να μας οδηγήσει στην απεμπλοκή από τη μέγγενη της χρεωμηχανής….
Μερικούς μόλις μήνες μετά τον επώδυνο , και καθόλου «προωθητικό» συμβιβασμό της 20ής Φλεβάρη, μετά τον διασυρμό της χώρας και της κυβέρνησης της από τους «πολιτισμένους» ευρωπαίους «εταίρους», μετά τη μετατροπή του περήφανου και βροντερού ΟΧΙ του λαού μας στο δημοψήφισμα της 5 Ιούλη σε ένα ταπεινωτικό ΝΑΙ, και μετά την υπερψήφιση από την Πρώτη Φορά Αριστερή κυβέρνηση του 3ου Μνημονίου, αναζητείται εκλογικό διακύβευμα….
Ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας δεν ξέρει τι να ψηφίσει, γιατί να ψηφίσει, δεν εμπνέεται διόλου από το εκλογικό σκηνικό που έχει στηθεί, αισθάνεται περισσότερο αποξενωμένο και απόμακρο από αυτό που του προσφέρουν τα κόμματα, όλα τα κόμματα.
Οι δημοσκοπήσεις ασχολούνται με τους δύο μονομάχους και με τους πιθανούς συμμάχους σε μια , σαν έτοιμη από καιρό…, κυβέρνηση «εθνικής συνεννόησης». Εκφράζεται μεγάλη αγωνία για την Τρίτη θέση. Όμως δεν δίνεται η απαιτούμενη προσοχή σε αυτόν που αναδεικνύεται πραγματικά σαν τρίτος στην κατάταξη= τον «ΚΑΝΕΝΑ» που πλησιάζει το 20% της πρόβλεψης ψήφου. Είναι εξαιρετικά μεγάλο το ποσοστό των πολιτών που προβληματίζονται, απογοητευμένοι και αποθαρρυμένοι Το κύριο χαρακτηριστικό της στιγμής που ζούμε είναι η διάψευση της μαζικής αυταπάτης που καλλιεργήθηκε στην κοινωνία και την πολιτική σφαίρα, ότι είναι δυνατό με τον τρόπο που το επιχείρησε ο ΣΥΡΙΖΑ, να υπάρξει μια λύση και μια διέξοδος στο πρόβλημα του μνημονίου και της τρόικας. Έτσι μπροστά στο σκεπτόμενο, προβληματιζόμενο τμήμα των πολιτών της χώρας που αγωνιούν, αυτούς που επιθυμούσαν μια προοδευτική αλλαγή και ένα τέρμα στον κατήφορο και τη διάλυση, προσφέρονται πρακτικά από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, δύο επιλογές/λύσεις:
-Η μία είναι να πάψει να θεωρεί ότι είναι εφικτό να ανατραπεί η κατάσταση προς μια θετική κατεύθυνση. Δηλαδή να αναγνωρίσει πως πρέπει εν τέλει να γίνει ρεαλιστής, να αποδεχθεί τη μνημονιακή πραγματικότητα, να υποταχθεί στους όρους της και να αναζητήσει εκεί τις δυνατότητές του.
-Η άλλη είναι να αγνοήσει τη συντριβή που συνέβη και όλη την εξέλιξη, να μη βγάλει κανένα συμπέρασμα, θεωρώντας πως άλλοι πιο συνεπείς μπορούν να εγγυηθούν και να καταφέρουν να κάνουν αυτά που διακήρυττε πριν από λίγο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ (κατάργηση μνημονίων, έξοδο από την κρίση, μετάβαση σε καλύτερη κοινωνία κλπ.). Ανάμεσα σε αυτές τις δύο επιλογές – λύσεις, που συνιστούν μια μεγάλη ιδεολογική αναπηρία, υπάρχει μέσα στην κοινωνία μια γκάμα προβληματισμών, απόψεων, λύσεων, μια «θάλασσα», ένα αρχιπέλαγος σκέψης και αγωνιών που δεν καλύπτεται και δεν μπορεί να βρει διέξοδο. Είναι πολλοί-ές όσοι-ες νιώθουν πως εκβιάζονται να ενταχθούν σε μια από αυτές τις δύο επιλογές που προαναφέραμε.
Δεν έχω σκοπό, δεν μπορώ και δεν έχω το δικαίωμα, να υποδείξω στους συμπολίτες μια «πολιτικά ορθή» στάση…ειδικά μετά από μια μεγάλη ήττα και διάψευση, που χρειάζεται χρόνος και αναστοχασμός για να αντιμετωπιστεί ψύχραιμα, συλλογικά και χρήσιμα για τη χώρα και το λαό μας. Θάθελα όμως να θυμίσω αυτά για τα οποία αγωνιστήκαμε και οραματιστήκαμε τα έξη τελευταία χρόνια- ακύρωση μνημονίων και εφαρμοστικών, απεγκλωβισμό από τη χρεομηχανή, πολιτική , οικονομική και κοινωνική διέξοδο της πατρίδας μας, εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική προκοπή.
Και , στη βάση αυτή να βοηθήσω στην απενοχοποίηση του λευκού και του άκυρου στις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη : σαν μήνυμα ενάντια στους υπεύθυνους της ήττας (όχι μόνο της αριστεράς αλλά όλης της δοκιμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας) και της ακύρωσης μιας ιστορικής ευκαιρίας, σαν μήνυμα καταδίκης του σάπιου πολιτικού συστήματος και των σκελετών που οι κακοί χειρισμοί της κυβέρνησης επέτρεψαν να ξαναβγούν από το ντουλάπι. Μια τέτοια στάση όχι μόνο δεν δηλώνει αναχωρητισμό και απόδραση, αλλά αντίθετα , είναι δείγμα σοβαρότητας και ουσιαστικού προβληματισμού, είναι μήνυμα ελπίδας και δέσμευσης ότι δεν εγκαταλείπουμε τα οράματα και τους συλλογικά αποφασισμένους στόχους μας, είναι ένα βήμα ωρίμανσης και χειραφέτησης από παλιούς ή νεόκοπους σωτήρες.
Χωρίς φόβο και πάθος απέναντι σε όσους και όσες επιλέξουν μια αντιμνημονιακή στάση. Μόνο με την υπογράμμιση της ανάγκης να αναγνωρίσουμε, και να διδαχτούμε από τα λάθη μας για να μην ξανακάνουμε τα ίδια, να επαν-εφεύρουμε μορφές και τρόπους κοινής δράσης και δημοκρατικής λειτουργίας, με περισσότερη αμφισβήτηση και κριτική των «φωτισμένων» ηγεσιών, και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην συνειδητή και συγκροτημένη κοινωνία, που αργά ή γρήγορα θα κάνει την εμφάνιση της στο πολιτικό σκηνικό.
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ-ΚΑΛΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ !
Άβα Μπουλούμπαση