Το “μαύρο” στην οθόνη για την ΕΡΤ αναδεικνύεται θρυαλλίδα πολιτικών εξελίξεων, ό,τι και αν συμβεί σήμερα στη σύσκεψη των τρικομματικών συνεταίρων. Εκεί που τα μνημονιακά παπαγαλάκια προεξοφλούσαν άνετο εκλογικό περίπατο του Σαμαρά
και φιλοτεχνούσαν το περίφημο success story, εκεί που περισπούδαστοι δημοσκόποι των καναλιών της διαπλοκής διαπίστωναν ότι η χώρα βγαίνει από το Μνημόνιο και μπαίνει στην πλατιά λεωφόρο της… “ανάπτυξης”, η Ιστορία απεδείχθη και πάλι πονηρή!
Χιλιάδες πολίτες ξαναβγήκαν στους δρόμους όχι μόνο αλληλέγγυοι στους απολυμένους της ΕΡΤ, αλλά αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν τη φαλκίδευση της ενημέρωσης, πεπεισμένοι ότι το “μαύρο” στην ενημέρωση ισοδυναμεί με “μαύρο” στη ζωή τους και ακόμη περισσότερο ανάπηρη δημοκρατία.
Το δίλημμα “Μνημόνιο ή δημοκρατία” επανέρχεται με όρους κινήματος στο πολιτικό προσκήνιο. Το δίλημμα αυτό δεν παραπέμπει σε στείρο κομματικό ανταγωνισμό, γνωστή συνταγή του καταρρέοντος παλαιοκομματικού συστήματος. Το δίλημμα είναι γνήσιο και υποδηλώνει την υπαρκτή κοινωνική πόλωση, που αναζητά πολιτική έκφραση και μορφοποίηση του αιτήματος για τη δημοκρατική ανατροπή.
Εκατομμύρια νεόπτωχοι πολίτες και άνεργοι, χιλιάδες επιστρατευμένοι εργαζόμενοι, εκατοντάδες χιλιάδες χαμηλόμισθοι με τον φόβο της απόλυσης διαβλέπουν στη διάλυση της ΕΡΤ το δικό τους εφιαλτικό μέλλον. Τι άλλο σημαίνει όταν η εξουσία απολύει μέσα σε ένα απόγευμα 2.500 εργαζόμενους; Μεγάλοι κλάδοι εργαζομένων από τους λίγους που έχουν απομείνει, όπως οι τραπεζοϋπάλληλοι, διερωτώνται πότε θα χτυπήσει η καμπάνα και γι’ αυτούς. Η καμπάνα τύπου ΕΡΤ…
Αμετανόητος και διχαστικός, ο Σαμαράς θέτει το εκλογικό εκβιαστικό δίλημμα “μεταρρύθμιση ή χάος”. Κατά τη συνήθειά του διαστρέφει τις έννοιες των λέξεων. Όταν μιλάει για μεταρρύθμιση, εννοεί κοινωνική καταστροφή και, όταν μιλάει για χάος, εννοεί τη δική του επικράτηση. Δεν διστάζει να σφίγγει τον βρόχο γύρω από τους κυβερνητικούς συνεταίρους του, οι οποίοι αναζητούν εναγωνίως σωσίβιο. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η παρούσα κρίση, παρότι απειλεί τις ισορροπίες κορυφής, δεν είναι πρωτίστως κρίση κορυφής, αλλά έλκει την καταγωγή της από την καταστροφή του κοινωνικού ανάγλυφου. Δεν υπάρχει διέξοδος στην ίδια πολιτική, δεν υπάρχει χώρος για “τρίτο πόλο”.
Το δίλημμα “ή εμείς ή αυτοί” οδηγεί σε τελεσίδικη πολιτική απόφαση. Η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα (που τόσο εύστοχα εικονοποιείται στον δεκαπεντασύλλαβο του Γιάννη Ρίτσου για τη Ρωμιοσύνη, “νάτη πετιέται από ξαρχής…”) αποδεικνύεται για τρίτη φορά μέσα σε δύο χρόνια καταλυτική. Πρόπερσι το καλοκαίρι στις πλατείες και η συνέχεια στα συλλαλητήρια στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου. Πέρυσι τον Ιούνιο με την ψήφο που ανέτρεψε τους πολιτικούς συσχετισμούς. Φέτος δημιουργούνται δυνατότητες η λαϊκή ψήφος να αποδειχθεί ισχυρότερη, πολιτικά πιο ομοιογενής, ανθεκτική και αποτελεσματική. Ένας χρόνος κυβέρνησης Σαμαρά, ένας χρόνος αφότου εκλάπη η λαϊκή ψήφος από την τρόικα εσωτερικού έχουν δημιουργηθεί οι πολιτικές και κοινωνικές εμπειρίες, έχουν διαψευσθεί ψευδαισθήσεις και, κυρίως, η ελπίδα φαίνεται να νικά τον φόβο. Αυτήν την ελπίδα εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, ένα νέο κόμμα που έρχεται από τα βάθη της ελληνικής Ιστορίας και υπόσχεται να τραβήξει μακριά για την κοινωνική σωτηρία και αλλαγή. Ή εμείς ή αυτοί!
Παναγιώτης Κουμουνδούρος