Που πήγαν οι …μαμάδες που ασχολούνταν τόσο με τα παιδιά τους, τα έβγαζαν συνεχώς βόλτα ακόμα και με άσχημο καιρό, τραγουδούσαν και νανούριζαν τα μικρά τους, τους διάβαζαν παραμύθια, τα διάβαζαν οι ίδιες και τα προετοίμαζαν για το σχολείο, είχαν πάντα χρόνο για αυτά και το σπίτι είχε πάντα μυρωδιές φαγητού και γλυκού ;
Έρευνα που πραγματοποιήθηκε από μια ομάδα επιστημόνων από το Πανεπιστήμιο NotreDame στην Αμερική, έδειξε πώς κάποιες κοινωνικές πρακτικές και πολιτιστικές πεποιθήσεις της σύγχρονης ζωής μπορεί να επηρεάσουν τη νοητική και τη συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών. Πιο συγκεκριμένα ο τρόπος με τον οποίο οι σύγχρονες οικογένειες αναθρέφουν και μεγαλώνουν τα παιδιά τους, εμποδίζουν την υγιή ανάπτυξη του εγκεφάλου, την συναισθηματική τους εξέλιξη και την νοημοσύνη τους. Τα παιδιά της σύγχρονης κοινωνίας φαίνεται πως συγκριτικά με τα παιδιά που έζησαν και μεγάλωσαν πριν από 50 περίπου χρόνια έχουν μεγάλη επιδείνωση σε σχέση με τον τρόπο που αναπτύσσουν και εξελίσσουν τις ικανότητες τους και τη νοημοσύνη τους.
Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικές από αυτές τις πρακτικές και πεποιθήσεις που φαίνεται πώς κερδίζουν συνεχώς έδαφος στην ανατροφή των παιδιών σε σχέση με 50 χρόνια πριν και είναι:
– η απόφαση της μητέρας να μην θηλάσει το μωρό της χωρίς να συντρέχει σοβαρός λόγος (π.χ. η μητέρα έχει γάλα αλλά αποφεύγει τον θηλασμό για αισθητικούς λόγους),
– η απομόνωση των παιδιών στα δωμάτιά τους επιλέγοντας το μοναχικό και μηχανικό παιχνίδι διότι οι γονείς είναι πολυάσχολοι και δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ασχοληθούν με τα παιδιά,
– προσκόλληση των παιδιών σε Η/Υ, tablet και κινητά τηλέφωνα που οι γονείς δίνουν απλόχερα και χωρίς ενοχές προκειμένου οι ίδιοι να απαλλαγούν και να γλιτώσουν από τον χρόνο που τα παιδιά θα απαιτήσουν από αυτούς,
– η άποψη πώς οι γονείς κακομαθαίνουν τα παιδιά τους αν τα παίρνουν συχνά αγκαλιά, ή ότι δεν θα γίνουν δυνατά και ανεξάρτητα αν βρίσκονται συνεχώς δίπλα τους και κοντά στις ανάγκες τους,
– ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός διαζυγίων και οι συχνές εναλλαγές συντρόφων των γονέων που προκαλούν ανασφάλεια και συναισθηματικές διαταραχές στα παιδιά,
– η αντικατάσταση της αγάπης, της φροντίδας, και της αγκαλιάς από πολλά και ακριβά παιχνίδια,
– το μεγάλωμα των παιδιών από άλλα άτομα του οικογενειακού περιβάλλοντος ( παππούδες, γιαγιάδες) ή ακόμα και τρίτα πρόσωπα ( νταντάδες, βρεφονηπιακοί σταθμοί κ.λπ.)
– η μη συνειδητοποίηση του τι σημαίνει και τι συνεπάγεται ο όρος « γονέας» όταν ένα ζευγάρι φέρνει στον κόσμο μια νέα ζωή.
Στις μέρες μας, από έρευνα που πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ διαπιστώθηκε πως τα περισσότερα παιδιά περνάνε μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους σε καρότσια, ριλάξ κ.λπ. παρά στην αγκαλιά των γονιών τους. Επιπλέον, μόνο 15% των μητέρων θηλάζουν για ένα χρόνο ενώ από τη δεκαετία του 1970 και μετά το παιχνίδι εκτός σπιτιού έχει ελαττωθεί αισθητά και έχει αντικατασταθεί από ηλεκτρονικές συσκευές και διαδικτυακά παιχνίδια .
Όλες οι παραπάνω νέες και σύγχρονες πρακτικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται στις μέρες μας για την ανατροφή των παιδιών, έχουν οδηγήσει στη δημιουργία μιας νέας γενιάς ατόμων με υψηλά ποσοστά άγχους, κατάθλιψης, επιθετικότητας, μειωμένης ενσυναίσθησης και άλλων ανησυχητικών φαινομένων που τα βλέπουμε ακόμα και στα πολύ μικρά παιδιά.
Ποτέ δεν είναι αργά να αντιστρέψουμε την κατάσταση. Ακόμα δηλαδή κι αν έχουμε κάνει ένα λάθος ξεκίνημα όσον αφορά στην ανατροφή των παιδιών μας, υπάρχει πάντα περιθώριο να το διορθώσουμε.
Νικολέττα Παπαδοπούλου
