Η Επιστολή παραίτησης από τον Πρόεδρο της Ένωσης Υπαλλήλων Πυροσβεστικής Λακωνίας Τζανέτο Δαμηλάκο
Αγαπητοί συνάδελφοι:
Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους εσάς που διαχρονικά δείξατε εμπιστοσύνη και υποστηρίξατε τις πρωτοβουλίες και τις δράσεις μου. Από την πρώτη μέρα ίδρυσης του συνδικαλιστικού μας οργάνου, το 2002, έγινα συνειδητά μέλος. Στις εκλογές του 2004, μέσα από την στήριξη σας, αλλά και σχεδόν με την καθολική στήριξη των τριών υπηρεσιών του νομού, μου δόθηκε εντολή εκπροσώπησης. Αυτήν την εντολή την ανανεώσατε αδιαλείπτως έως και σήμερα, γεγονός που με τιμάει ιδιαιτέρως.
Πολύ σύντομα και συγκεκριμένα μέσα σε ένα χρόνο από την εκλογή μου, το Διοικητικό Συμβούλιο μου εμπιστεύτηκε τα καθήκοντα του Προέδρου. Κατά την διάρκεια εννέα ετών από τη θέση του Προέδρου, αλλά και από όποια άλλη θέση μου ανατέθηκε το υπόλοιπο χρονικό διάστημα, προσπάθησα να εκπροσωπήσω αντάξια τον συνάδελφο και να προβάλλω τα προβλήματά του κλάδου με σκοπό την ανάδειξη και επίλυσή τους. Επιπροσθέτως, διαμορφώνοντας ρεαλιστικά επιχειρήματα εκπροσώπησα το σύλλογο στην Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ. για πολλά συναπτά έτη.
Σκοπός μου, πάντα, αποτελούσαν τόσο η προάσπιση των δικαιωμάτων του συναδέλφου όσο και η εξύψωση του επαγγέλματος του πυροσβέστη, πράγμα που αποτελούσε προϋπόθεση για την άσκηση των συνδικαλιστικών μου καθηκόντων. Μετά από είκοσι χρόνια συνδικαλιστικής δράσης και τριάντα ένα χρόνια στο Πυροσβεστικό Σώμα φτάνω στην τελική ευθεία, λίγο πριν την συνταξιοδότησή μου. Ωστόσο, πιστεύω ακράδαντα ότι η συνέχιση και η επέκταση της συνδικαλιστικής μας δράσης είναι ιδιαιτέρως σημαντική.
Ως εκ τούτου, λόγω της επερχόμενης συνταξιοδότησης μου και της αποχής μου από την καθημερινότητα των συναδέλφων για μεγάλα χρονικά διαστήματα, αποφάσισα με γνώμονα το κοινό συμφέρον να παραιτηθώ από την θέση του Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου, παραμένοντας όμως ενεργός και μαχόμενος.
Όλο αυτό το διάστημα πέρασα πολλές δυνατές στιγμές, μεγάλες και μικρές επιτυχίες, απογοητεύσεις, επιτεύξεις στόχων, διεκδικήσεις, εκδηλώσεις, συναντήσεις, χαρές και λύπες. Μία μεγάλη διαδρομή που πραγματικά άξιζε τον κόπο. Ένας δρόμος που πραγματικά και άλλοι συνάδελφοι αξίζει να τον περπατήσουν.
Τα αξιώματα πρέπει να τα υπηρετούμε και όχι να μας υπηρετούν.