Μετά τις τελευταίες εξελίξεις στη Ρωσία με τη διαμάχη μεταξύ Πριγκόζιν και Πούτιν, επιβεβαιωνόμαστε πανηγυρικά όσοι εδώ και αρκετό καιρό υποστηρίζαμε ότι η επιχείρηση κατά της Ουκρανίας γύρισε boomerang και έπληξε σημαντικά τη σταθερότητα του ρωσικού καθεστώτος και το κύρος της Ρωσίας, διαψεύδοντας το αφήγημα της παντοδύναμης στρατιωτικής μηχανής που είχε χτίσει έως τότε.
Αφενός η απόφαση για επίθεση κλόνισε τις σχέσεις της Ρωσίας με τη Δύση, κατατάσσοντας την πρώτη ως χώρα που διαταράσσει το status quo.
Αφετέρου η αδυναμία γρήγορης επικράτησης επί της Ουκρανίας, αμαύρωσε την εικόνα της Ρωσίας ως στρατιωτικής δύναμης και κλόνισε το κύρος της παγκοσμίως. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία στις σχέσεις της με επίσης αυταρχικές χώρες, στην αντίληψη των οποίων ο σεβασμός πάει χέρι χέρι με τη δύναμη (βλ. Κίνα αλλά και Τουρκία).
Αν και είναι προφανές ότι ο Πριγκόζιν είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να ανατρέψει τον Πούτιν (χωρίς εξωτερική βοήθεια), το πιο πιθανό είναι ότι η παρούσα κρίση θα αποτελέσει το εφαλτήριο για άλλες πιο συγκροτημένες ενέργειες αμφισβήτησης της εξουσίας του Ρώσου προέδρου.
Πάντως αν ο Πριγκόζιν έχει πραγματικά ως στόχο την προσπάθεια αλλαγής καθεστώτος και δεν ήταν μια ενέργεια που ξέφυγε από τον χώρο της έντονης λεκτικής κριτικής, έχοντας γνώση της αριθμητικής υπεροχής του αντιπάλου, το πιο λογικό θα ήταν να προχωρήσει σε μια επιχείρηση αποκεφαλισμού της αντίπαλης ηγεσίας.
Υ.Γ. 1: Καθίσταται φανερό ότι σε τέτοιες περιπτώσεις το να διαθέτεις το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο, δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο.
Υ.Γ. 2: Υπάρχει η πιθανότητα η Ουκρανία (ή άλλες χώρες μέσω αυτής) να συνδράμει τις δυνάμεις του Πριγκόζιν εναντίον των υπέρτερων αριθμητικά δυνάμεων του ρωσικού τακτικού στρατού. Σε κάθε περίπτωση, η συγκυρία ευνοεί την αναμενόμενη ουκρανική αντεπίθεση στην περιοχή του Ντονμπάς.