Ο Μανώλης Γλέζος , ο Μεγάλος Έλληνας , το Σύμβολο μιας Ελλάδας που δεν παύει ν’ αγωνίζεται ποτέ και ποτέ δεν βάζει το όπλο «παρά πόδα» , δεν είναι πια μαζί μας . Πέταξε η ψυχή του , να βρει εκεί ψηλά τις ψυχές των συναγωνιστών και συντρόφων του και του αδερφού του τού Νίκου Γλέζου που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς σε ηλικία 19 χρόνων.
Ο Μανώλης Γλέζος δεν ήταν μόνο ο Αγωνιστής της Λευτεριάς και της Δημοκρατίας. Ήταν κι ένα παράδειγμα και πρότυπο ζωής , αφού ΠΟΤΕ δεν συμβιβάστηκε και δεν γονάτισε , ΠΟΤΕ δεν εξαργύρωσε τους αγώνες του , ΠΑΝΤΑ μπορούσε να κοιτάζει τους Έλληνες ίσια στα μάτια , ΠΟΤΕ δεν νέρωσε το κρασί των ιδεών , των αρχών και του λόγου του , ΠΟΤΕ δεν έγινε προκάλυμμα για να κρυφτούν πίσω του κάλπικες ιδέες και τενεκεδένιοι άνθρωποι .
Στις 29 Νοεμβρίου 2011 , όταν τα Μνημόνια κατέτρωγαν –ήδη- τα σπλάχνα του Ελληνικού Λαού , ο Μανώλης Γλέζος , (μαζί με τον ηθοποιό – συνεργάτη του Στέφανο Ληναίο) βρέθηκε στη Σπάρτη , καλεσμένοι από την τότε ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΠΑΡΤΗΣ , για να μιλήσουν για τα Μνημόνια αλλά και για τις περίφημες «γερμανικές αποζημιώσεις» . Ήταν ένας ακόμα σταθμός του 90χρονου σχεδόν , Μανώλη Γλέζου , στα πλαίσια της πανελλήνιας εκστρατείας του , για να ενημερώσει τον ελληνικό λαό και να τον ξεσηκώσει ενάντια στη νέου τύπου κατοχή της πατρίδας μας
Μέσα στην κατάμεστη αίθουσα του Sparta inn , ο αιώνιος «έφηβος αντάρτης» Μανώλης Γλέζος , αφού αποκάλυψε τη φύση και τις αιτίες των Μνημονίων που επέβαλαν στη χώρα μας οι ξένοι πατρόνες , αφού στήριξε με επιχειρήματα και αδιάσειστα στοιχεία τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων ( τις οποίες μόνος αυτός είχε κάνει λάβαρο) κι αφού βροντοφώνησε το σύνθημα : «Μας χρωστάνε δεν τους χρωστάμε» και «να κατεβάσουμε και πάλι τη γερμανική σημαία» , στο τέλος της ομιλίας του , κοιτάζοντας μπροστά με τα γαλάζια – καθαρά μάτια του τον κόσμο που κρεμόταν από τα χείλη του , άνοιξε την καρδιά του διάπλατα κι άφησε να μιλήσει ο Άνθρωπος Μανώλης Γλέζος , καταθέτοντας τις παρακαταθήκες της ζωής και των αγώνων του , κληρονομιά ευθύνης και χρέους για ζώντες κι επερχόμενους .
(Είναι κρίμα που τα άψυχα γράμματα ΔΕΝ μπορούν να αποδώσουν , τα δακρυσμένα , μάτια του Μανώλη Γλέζου , τη ραγισμένη από τη συγκίνηση φωνή του , το πάθος , την αλήθεια και τη φλόγα της καρδιάς και των λόγων του)
Βαγγέλης Μητράκος
………………………………………………………………………………………………………………………………………………
«Αγαπητοί φίλοι , συνηθίζω τις εκδηλώσεις αυτές να τις αφιερώνω . Αυτήν την εκδήλωση , εδώ στη Σπάρτη , θα την αφιερώσω στους εκτελεσμένους στο Μονοδέντρι και σ’ έναν φίλο μου , τον καπετάνιο , εδώ , του ΕΛΑΣ , τον Αστραπόγιαννο … Κάναμε πολλά χρόνια φυλακή μαζί , ζήσαμε και αναπολήσαμε όλα τα ανεκπλήρωτα όνειρα που είχαμε και που δεν έγιναν πράξη . Και σας λέω και κάτι που δεν είναι πολιτικό , είναι εντελώς συναισθηματικό , αλλά δεν μπορώ να μην το πω , γιατί είμαι άνθρωπος . Τι;
Αγαπητοί φίλοι , τις παραμονές από κάθε μάχη και τις παραμονές από κάθε διαδήλωση , όταν ετοιμαζόμαστε από την προηγούμενη να πάμε , δίναμε ευχές ο ένας στον άλλο :
«Καλή αντάμωση στα γουναράδικα» .
Ήτανε μια ευχή που έλεγε : Θα μας εκτελέσουνε , θα γίνει τομάρι , γούνα , το δέρμα μας και … καλή αντάμωση στα γουναράδικα . Αν όμως εσύ ζήσεις ( εσένα το λέω Μιχάλη , εσένα το λέω Παύλο , εσένα το λέω Κώστα ) μη με ξεχάσεις !
Ήμαστε νέοι άνθρωποι και την ώρα εκείνη προσπαθούσε ο ένας στον άλλο να πει : Εάν τον βρει το καλό βόλι και πάμε στα γουναράδικα κι ο άλλος ζήσει , τα όνειρά μας να τα κάνει πράξη , τα ανεκπλήρωτα όνειρα , τα οποία δεν ζητούν ποτέ εκδίκηση, ζητούν δικαίωση . Πέρα απ’ όλα , μην το ξεχνάμε , ήμαστε νέοι άνθρωποι. Δεν είχαμε προλάβει να ζήσουμε όπως ζει η νεολαία η σημερινή . Δεν είχαμε προλάβει . Και κοντά στ’ άλλα οράματα που λέγαμε , πώς θέλουμε τον τόπο μας , την Ελλάδα , όλα , λέγαμε και τούτο :
«Εάν δεν πας στα γουναράδικα , και ζήσεις , και πάω εγώ , ΜΗ ΜΕ ΞΕΧΝΑΣ» !
Δηλαδή , , πρέπει να ζήσεις και για μένα . Πρέπει , ό,τι καλό έχει η ζωή (που δεν το πρόλαβα να το ζήσω εγώ ) να το ζήσεις ΕΣΥ . ΚΑΙ το καλό φαΐ … έχουμε ακούσει υπάρχει και η μπίρα (και δεν την ξέραμε) και μάθεις και πιεις μπίρα , θα πίνεις ΚΑΙ για μένα , ένα ποτήρι μπίρα για μένα . Και επειδή δεν ξέραμε και τα ουίσκια και τα … αυτά …(λέγαμε κι αυτά … ήμαστε νέοι άνθρωποι) θα πίνεις ουίσκι ΚΑΙ για μένα . Και όταν χορεύεις , θα χορεύεις ΚΑΙ για μένα . Και όταν γλεντάς , θα γλεντάς ΚΑΙ για μένα . Και όταν νιώθεις την ηδονή της ευτυχίας από οτιδήποτε αγαθό , θα τη νιώθεις ΚΑΙ για μένα . ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΞΕΧΝΑΣ .
Κι ανάμεσά τους είναι και ο αδερφός μου , ο Νίκος (9 χρόνια μικρότερος από μένα , εκτελέστηκε 19 χρονών , φοιτητής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας) , κι έρχεται κάθε βράδυ και με βρίσκει , όπως κι όλοι οι άλλοι , και είναι ο πιο απαιτητικός απ’ όλους .
«Θέλω τα χρόνια της ζήσης μου , που εσύ ζεις κι εγώ δεν τα ζω».
Τι θα του πω του Νίκου ;
«Κι ας αφήσουμε – μου λέει – που ακόμα γυροφέρνετε τις ιδέες μας από δω κι από κει και δεν μπορείτε να βρείτε μιαν άκρη» .
Τι θα του πω ; «Νίκο περίμενε … προσπαθούμε να βρούμε άκρη στο κουβάρι … να το ξετυλίξουμε . Να δούμε … κάθε μέρα κάνουμε και κάτι …. Προσπαθούμε ο ένας να πείσει τον άλλο … στις συνεδριάσεις σωρός τα τσιγάρα … κι εμείς συνεχίζουμε να συνεδριάζουμε ; ».
«Καλά ! Τι κάνετε , όμως ;»
Θα ’ρθουν κι απόψε όλοι αυτοί , μέσα από τα κορφοβούνια της ιστορίας , μέσα από τις άγραφες σελίδες των βιβλίων της ιστορίας , θα ’ρθουν να με βρουν … ατέλειωτη σειρά . Μπροστά – μπροστά οι ανάπηροι , το μπαστούνι τους να χτυπάει την άσφαλτο (τικ-τικ-τακ) και θα με βελονιάζει εμένα για όλο εκείνο τον κόσμο που δεν ένιωσε τη χαρά της ζωής … θα ’ρθουν κι απόψε … θα ’ρθουν κι απόψε … . Θα τους πω , λοιπόν , ότι πήγα στην πατρίδα του Λεωνίδα κι ήρθε πολύς κόσμος εκεί και κάναμε κουβέντα .
«Ε, λοιπόν , τα χρόνια της ζήσης μου θα μου τα δώσουνε ;»
Θα του απαντήσω ότι τα χρόνια της ζήσης σου , Νίκο , δεν θα σου τα δώσουνε , αλλά τα ανεκπλήρωτα όνειρα όλης της δικής μας γενιάς , πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι θα τα κάνουνε πράξη» .
Μανώλης Γλέζος
Σπάρτη 29 Νοεμβρίου 2011
