Ο «χριστιανός» Πούτιν ΚΑΙ ανήμερα το Πάσχα σκότωνε ανθρώπους στην Ουκρανία, οι ορθόδοξοι χριστιανοί υποστηρικτές του το τακτοποίησαν συνειδησιακά και … ο πόλεμος συνεχίζεται.
Και βέβαια, δεν είναι μόνο οι χριστιανοί. Σ’ αυτό το μέτωπο-μωσαϊκό των υποστηρικτών του Πούτιν και της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία έχουν ενταχθεί και ακροδεξιοί που το πρότυπο του Πούτιν φαίνεται ότι τους «πάει γάντι», αλλά και κομμουνιστές και αριστεροί που μπερδεύουν την τέως «κομμουνιστική» Σοβιετική Ένωση με την σημερινή καπιταλιστική Ρωσία και νομίζουν πως αποκτούν πολιτική ταυτότητα, εκφράζοντας ενθουσιασμό για τον υπερεθνικισμό, τον μιλιταρισμό, τον σοβινισμό και τον στυγνό ιμπεριαλισμό του Πούτιν. Τέλος, ανάμεσα στους υποστηρικτές του Πούτιν και της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία υπάρχουν κι εκείνοι που κρύβονται πίσω από τις λέξεις («ΕΙΡΗΝΗ-ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ» κλπ) , δεν τολμούν να εκφράσουν ανοιχτά την υποστήριξή τους στον Πούτιν και στη ρωσική εισβολή, πατούν με δυο πόδια σε δυο βάρκες, βάζουν αστερίσκους στην καταδίκη του συγκεκριμένου πολέμου και στον καταλογισμό των ρωσικών ευθυνών και κάνουν θολές και ανιστόρητες γενικεύσεις και συμψηφισμούς. Ο ψευδο-ισχυρισμός ότι «εγώ δεν είμαι με κανέναν παρά μόνο με την ειρήνη» εξισώνει τον θύτη με το θύμα, παραγράφει τις ευθύνες των ρώσων εισβολέων και γίνεται επικίνδυνος, αν επεκταθεί και κοινωνικά στη μορφή που όλο και πιο συχνά διατυπώνεται σ’ όλες τις εκδοχές του βιασμού, πως, μπορεί, να μη φταίει μόνο ο θύτης αλλά να «τα ήθελε» και το θύμα.
«Όταν το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.»
Τα λόγια αυτά του Μάνου Χατζιδάκη παραμένουν επίκαιρα, μας αφορούν όλους και πολύ περισσότερο εκείνους της αντίπερα όχθης, που δεν υποστηρίζουν τον Πούτιν, καταδικάζουν τη ρωσική εισβολή σ’ ένα ελεύθερο, δημοκρατικό και ανεξάρτητο κράτος, αλλά, από την άλλη, αρχίζουν να συνηθίζουν τον άδικο κι εξοντωτικό αυτόν πόλεμο και τον κάνουν, πλέον, μέρος της καθημερινής ενημέρωσης του καναπέ, τη στιγμή που ο ουκρανικός λαός αντιτάσσει απέναντι στη ρωσική υπερδύναμη μια παλλαϊκή άμυνα, η οποία (σίγουρα) θα μείνει στην παγκόσμια Ιστορία.
Αυτός ο εθισμός στη φρίκη του πολέμου λειτουργεί ως τροχοπέδη στο παγκόσμιο κίνημα κατά της ρωσικής εισβολής και προκαλεί αφασία στην παγκόσμια πνευματική και καλλιτεχνική τάξη, η οποία θα ’πρεπε να ’ναι πρωτοπόρα στην απερίφραστη καταδίκη της ρωσικής εισβολής, στην υπεράσπιση της ανεξαρτησίας των λαών και της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών τους.
Έτσι κι αλλιώς, το ποίημα του Μπέρτολ Μπρεχτ θα παραμένει πάντα επίκαιρο και διαχρονικό, για να βάζει διαρκώς μπροστά μας την ευθύνη που έχουμε ως πολίτες, του κόσμου, δημοκράτες κι ελεύθεροι άνθρωποι:
«Όταν οι ναζιστές ήρθαν για να πάρουν τους κομμουνιστές,
σιώπησα επειδή δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν φυλάκισαν τους σοσιαλδημοκράτες,
σιώπησα γιατί δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους συνδικαλιστές,
σιώπησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους,
σιώπησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος
Όταν ήρθαν να συλλάβουν εμένα,
δεν υπήρχε πια κανείς για να διαμαρτυρηθεί».
*Οι απόψεις που δημοσιεύονται εκφράζουν το συντάκτη κάθε άρθρου και δεν αποτελούν συμπεράσματα ρεπορτάζ ή τοποθέτηση της ιστοσελίδας.