Πού βρισκόμαστε
Από την περσινή χρονιά περιγράφουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι «μεγάλο» σε ότι αφορά την εκπαίδευση. Το επιβεβαίωσε η υπουργός Παιδείας με τη δήλωσή ότι «μαθητές και εκπαιδευτικοί θα αντικρύσουν ένα άλλο σχολείο».
Σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ολομέτωπη επίθεση του συστήματος σε κάθε έννοια δικαιώματος μέσα στην εκπαίδευση. Βασική επιδίωξη αποτελεί η δημιουργία ενός σχολείου πιο εχθρικού και ταξικού απέναντι στα παιδιά του λαού. Που θα τα αποθαρρύνει, θα τα πειθαρχεί και θα τα προετοιμάζει για το εργασιακό μέλλον που έχει ήδηδιαμορφώσει. Σε αυτό το σχολείο οι εκπαιδευτικοί -με διαλυμένες εργασιακές σχέσεις και υπό συνεχή τρομοκρατία- θα καλεστούμε να είμαστε τα «μέσα» μεταβίβασης αυτής της πολιτικής στους μαθητές. Αυτό επιδιώκεται με το πέρασμα της αξιολόγησης!
Παράλληλα το σύστημα στοχεύει στο χτύπημα της δυνατότητας του λαού να αντιδράσει και να οργανώσει την πάλη του. Για αυτό στο στόχαστρο είναι τα σωματεία, το δικαίωμα στην απεργία και τη διαδήλωση. Υπάρχουν μια σειρά νόμοι που ψηφίστηκαν το τελευταίο διάστημα και επιβεβαιώνουν το παραπάνω (Χατζηδάκη, Χρυσοχοΐδη-Κεραμέως κλπ). Χαρακτηριστική ήταν και η δήλωση: «έχετε δικαίωμα στην απεργία αρκεί να μην εναντιώνεστε στους νόμους μας»(!)
Σήμερα και ενώ η επίθεση στην εκπαίδευση ξεδιπλώνεται σε όλα τα επίπεδα (αξιολόγηση, ΕΒΕ, τράπεζα θεμάτων, συγχωνεύσεις κλπ) η κυβέρνηση επιδιώκει να διαλύσει και να καθυποτάξει όποιες αντιστάσεις παρουσιάζονται. Καταστολή στις μαθητικές καταλήψεις, δικαστήρια και «παράνομοι αγώνες» για τους εκπαιδευτικούς. Επιστρατεύει όλο το νομικό οπλοστάσιο, ευθυγραμμίζοντας παράλληλα και όλους τους μηχανισμούς της (δικαστικούς, καταστολής κλπ) για να κάμψει τις δυνατότητες ανάπτυξης κινήματος.
Την ίδια στιγμή δείχνει ότι χρειάζεται όλο και λιγότερο τους ενδιάμεσους διαμεσολαβητές για να προχωρήσει την επίθεση. Τα απανωτά «αδειάσματα» της, το τελευταίο διάστημα, σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ (παρόλη την πλήρη υποταγή τους) είναι μήνυμα ότι δεν θα ανεχτεί ούτε καν την εικονική «φασαρία» που κάναν το προηγούμενο διάστημα. Τέτοιο σημάδι αποτέλεσε η απόφαση της να ορίσει τους δικούς της αιρετούς στα συμβούλια συνδίοικησης την περσινή χρονιά. Στοιχεία τέτοια φαίνονται και από το γεγονός ότι ακόμα και το κείμενο-υποταγή που κατάθεσε η ΔΟΕ σαν αντι-αξιολόγηση θεωρήθηκε σαν «μη αποδεκτό».
Το τελευταίο 8μηνο βλέπουμε μια κλιμακούμενη αντίδραση των εκπαιδευτικών. Αποτυπώθηκε με τα συντριπτικά ποσοστά στην απεργία-αποχή. Εκδηλώθηκε προς τα έξω με την μεγάλη συμμετοχή στην απεργία και στις διαδηλώσεις της 11ης Οκτώβρη. Αιχμή της αντίδρασης αποτελεί το πέρασμα της αξιολόγησης. Δείχνει όμως καιέκφραση μεγαλύτερης αγανάκτησης και θυμού από τη συνολικότερη επίθεση (εργασιακά, πανδημία, τηλεκπαίδευση, καταστολή κλπ). Οργή που παρόλα τα ξεπουλήματα των συνδικαλιστικών ηγεσιών δείχνει δύσκολο να τιθασευτεί.
Αν αναδεικνύεται κάτι όλο αυτό το διάστημα (ιδιαίτερα μετά την απόφαση του εφετείου που έκρινε την απεργία-αποχή παράνομη), είναι η μεγάλη αναντιστοιχία ανάμεσα στις διαθέσεις του κόσμου που θέλει να συνεχίσει τον αγώνα, να βρει τρόπους για να μην υποστεί ακόμη μια ήττα, και στις πολιτικές απαντήσεις που του δίνονται από τις δυνάμεις και για το πώς θα το καταφέρει. Άλλωστε τόσο το πραξικόπημα–déjà vuπου έγινε στη συνέλευση των προέδρων τωνΕΛΜΕ όσο και τα κείμενα αντι-αξιολόγησης του ΔΣ της ΔΟΕ κινούνται στην κατεύθυνση του να βάλουν φρένο στην οργή των συναδέλφων. Αυτά αποτελούν την «απάντηση» της ηγεσίας των εκπαιδευτικών στο ερώτημα «και τώρα τί κάνουμε;». Να δηλώσουμε δηλαδή την υποταγή μας στις επιδιώξεις και τα θέλω της επίθεσης του συστήματος.
Η προφανής πραγματικότητα κόντρα στις αυταπάτες κυνηγιού της νομιμότητας
Είμαστε υποχρεωμένοι να θυμίσουμε τι λέγαμε σε ανακοινώσεις μας πέρσι τον Φλεβάρη («Ολοκληρωτικός πόλεμος της κυβέρνησης και του συστήματος σε δικαιώματα μαθητών και εκπαιδευτικών» 14/2 και«Οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί να συγκροτήσουμε το επόμενο βήμα αγώνα» 28/2):
«Η γραμμή των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ με τα εξώδικα και την υποτιθέμενη «νομική θωράκιση» […] υποτιμάει τον αντίπαλο και σπέρνει αυταπάτες για την ένταση της μάχης που πρέπει να δοθεί. Δεν δημιουργεί συνειδήσεις αλλά σύγχυση.»
«Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών θα είναι στην πρώτη γραμμή της υλοποίησης των αποφάσεων για ΑΠΟΧΗ από όλες τις διαδικασίες αξιολόγησης. Αλλά όχι για να σταματήσουμε εκεί. Αλλά για να χρησιμοποιηθεί αυτή η μάχη ώστε να συγκροτηθεί κεντρικός αγώνα αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική, με Γενικές Συνελεύσεις,με συλλογική στάση, οργανώνοντας διαδηλώσεις και άμεσα ΑΠΕΡΓΙΑ!»
«[..] το μαστίγιο θα απευθύνεται στους εκπαιδευτικούς μέσω πιέσεων, ιδεολογικής τρομοκρατίας που θα ενταθεί από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης και καθαρών υπηρεσιακών απειλών και εκβιασμών.
Αναφέραμε και παραπάνω τη λογική των συνδικαλιστικών ηγεσιών περί νόμιμης και ακοστολόγητης στάσης. Πρέπει να είναι σαφές ότι ο αγώνας και μακρύς θα είναι και θα έχει τις θυσίες της πάλης που πρέπει να κάνει ο κλάδος. [..].Όταν το άδικο νομοθετείται, όταν οι μορφές οργάνωσης και πάλης (γενική συνέλευση, απεργία, διαδήλωση) κρίνονται παράνομες ή νομοθετούνται εμπόδια στην εφαρμογή τους πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι η αντίσταση είναι καθήκον. Και η κυβέρνηση δε θα καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια αλλά θα επιχειρήσει να καταστήσει παράνομη και εκτός πλαισίου την «απεργία – αποχή».
Όλα αυτά που λέγαμε τότε αντιμετωπίζονταν ως μια παραξενιά από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι οποίες κινήθηκαν ως εξής:
Και τώρα, μετά από όλα αυτά, τι; Απόλυτη σιωπή. Και πλήρης ακύρωση του ρόλου τους.
Αυτό που έγινε στις συνελεύσεις προέδρων των ΕΛΜΕ και των ΣΕΠΕ είναι σαφώς ένα πραξικόπημα. Όμως το βασικό δεν είναι ο χειρισμός αλλά η πολιτική λογική που το επέβαλε. Η φασαρία που έκαναν οι ηγεσίες των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ (μιλάμε βασικά για τις δυνάμεις ΔΑΚΕ – ΔΗΣΥ/ΠΕΚ – ΕΡΑ/ΣΥΝΕΚ) ήταν μια φασαρία όχι με στόχο να αποκρούσει την κυβερνητική επίθεση, αλλά για να βάλει όρους διαπραγμάτευσης – παζαριού με το υπουργείο. Για αυτό δεν είχε την παραμικρή προοπτική σύγκρουσης ούτε με την κυβερνητική πολιτική ούτε με την αστική νομιμότητα. Οι δικές μας προσπάθειές για να προετοιμαστεί ο αγώνας όταν όλα θα έβγαιναν παράνομα, ήταν εντελώς έξω από την λογική και πρακτική των συνδικαλιστικών ηγεσιών.
Πιο συγκεκριμένα για τις δυνάμεις
Η ΔΑΚΕ με την πρώτη ευκαιρία που της δόθηκε ,έπαιξε το ρόλο κυβερνητικού παραρτήματος μέσα στους εκπαιδευτικούς. Συντάχθηκε ανοικτά με την εκστρατεία τρομοκράτησης του κλάδου, ενώ παράλληλα δήλωνε σε κάθε τόνο ότι είναι υπέρ της αξιολόγησης με «κάποιες διορθώσεις». Αποτέλεσε έναν από τους πρωταγωνιστές στο πραξικόπημα της συνέλευσης των προέδρων των ΕΛΜΕ.
Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝΕΚ/ΕΡΑ) παίζουν το παιχνίδι της δημοσκοπικής φθοράς της κυβέρνησης. Χαρακτηριστικά σε ανακοίνωση του ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε χυδαία ότι «η επόμενη προοδευτική κυβέρνηση θα καταργήσει τους αντιδραστικούς νόμους». Για αυτό και η στάση τους σε ΟΛΜΕ-ΔΟΕ ήταν στο πλάι της ΔΑΚΕ στο πραξικόπημα, και στην προώθηση των κειμένων αντι-αξιολόγησης. Άλλωστε και οι ίδιοι δηλώνουν την συμφωνία τους με την αξιολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι δυνάμεις των ΔΗΣΥ/ΠΕΚ έπαιξαν σταθερά τον ρόλο του υπονομευτή των κινητοποιήσεων μαζί με τους ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ/ΕΡΑ. Σε όλες τους τις ανακοινώσεις από τον Φλεβάρη δήλωναν ότι ο κλάδος θα πρέπει να έχει αίτημα υπέρ της αυτό-αξιολόγησης (υπενθυμίζοντας τη διαχρονική συμφωνία της με την αξιολόγηση) συμβάλλοντας και αυτοί με τη σειρά τους στην σύγχυση. Μάλιστα όταν στο ΔΣ της ΔΟΕ τέθηκε το ζήτημα (κάτω από την πίεση του κλάδου) της επαναπροκήρυξης της Απεργίας-Αποχής αρκεί να υπήρχε συμφωνία όλων των δυνάμεων ήταν αυτοί που έπαιξαν τον ρόλο του λαγού και διαφώνησαν.
Σε ότι αφορά το ΠΑΜΕ παίζει το ρόλο της ενδιάμεσης δύναμης στον κατευνασμό της οργής. Από τη μια, οι δηλώσεις του σε συνελεύσεις «ότι θα χρησιμοποιήσουμε το όπλο της Απεργίας-Αποχής για όσο το διαθέτουμε» (διαβλέπει τα όρια αυτής της μορφής πάλης) και από την άλλη, οι δηλώσεις του μετά τα πραξικοπήματα-ξεπουλήματα σε ΟΛΜΕ-ΔΟΕ για συνέχιση του αγώνα, δεν συνοδεύτηκαν από καμία κίνηση στα σωματεία που έχει δυνάμεις προκειμένου να εκφράσουν πραγματικά τις διαθέσεις του κόσμου. Αρνήθηκε κατηγορηματικά τη συμμετοχή του σε συντονισμό των ΕΛΜΕ-ΣΕΠΕ που δήλωναν «συνέχιση». Όπως, επίσης, φάνηκε πόσο κούφια είναι η επίκλησή τους σε πανεκπαιδευτικό μέτωπο, τη στιγμή που στην απεργία (11/10) συνέβαλαν καθοριστικά στην προσπάθεια να μείνουν στην απ’ έξω οι φοιτητές και οι σύλλογοι τους.
Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ έδειξαν ακόμα μια φορά την αδυναμία τους να κινηθούν ενιαία σε άλλη κατεύθυνση. Η στάση του ενός (εκ των δύο) στο ΔΣ της ΔΟΕ (που ψήφισε τα κείμενα αντι-αξιολόγησης) δεν ήταν «πραξικόπημα ενός στελέχους» αλλά εκφράζει ένα ρεύμα μέσα σε αυτές που φάνηκε και σε συνελεύσεις. Άλλωστε, το ρεύμα αυτό έγγραψε και πρότεινε τα «ενιαία κείμενα αντι-αξιολόγησης». Η μακρόχρονη επένδυσή τους στους συσχετισμούς των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ μπλόκαρε ένα μεγάλο τμήμα τους όταν προέκυψε η αναγκαιότητα να κινηθούν ΕΛΜΕ και ΣΕΠΕ έξω από ΟΛΜΕ και ΔΟΕ.
Να κάνουμε βήματα κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών προσπαθούμε όλο αυτό το διάστημα να αναδείξουμε την ανάγκη της κεντρικής μάχης ενάντια στην αξιολόγηση. Στηρίζοντας με όλες μας τις δυνάμεις την μάχη της Απεργίας-Αποχής, αναδεικνύαμε παράλληλα τα όρια της. Για αυτούς τους λόγους την ίδια στιγμή παλεύαμε να γίνουν τα απαραίτητα βήματα για να μην μπλοκάρουν η οργή και η δυσαρέσκεια στις κυβερνητικές και στις «εκ των έσω» επιθέσεις. Για αυτό συνεχίζουμε να επιμένουμε στην ανάγκη συγκρότησης μαζικών Γενικών Συνελεύσεων επιτροπών αγώνα και απεργιακών ταμείων που θα συμμετέχουν οι εκπαιδευτικοί. Γιατί οι μάχη που πρέπει να δοθεί απαιτεί τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς υποκείμενα στον απεργιακό αγώνα.
Είμαστε σε κρίσιμο σημείο. Όπου η αναντιστοιχία που αναφέραμε θα γίνεται όλο και πιο κραυγαλέα και θα καθορίζει τις εξελίξεις. Ο αντίπαλος επιτίθεται με όλα του τα μέσα. Είναι πλέον φανερό ότι δεν υπάρχει κάποιο κόλπο για να αποφύγουμε την επίθεση. Πρέπει να δοθεί η κεντρική μάχη. Με σπάσιμο των λογικών της ανάθεσης. Με συνέχιση του αγώνα.
Κρίσιμος ήταν και παραμένει ο ρόλος των γενικών συνελεύσεων σε αυτό. Πόσο δε μάλλον τώρα που οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αποκαλύφθηκαν για ακόμα μια φορά. Ο «λόγος» πρέπει να δοθεί στους συναδέλφους. Να εκφραστούν με μαζικές γενικές συνελεύσεις-επιτροπές αγώνα. Να σχεδιαστούν τα επόμενα απεργιακά βήματα. Έχει φανεί ότι η μάχη με την αξιολόγηση θα είναι «μακρόχρονη». Οι αιχμές του αγώνα έχουν αναδειχθεί όλο αυτό το διάστημα (αξιολόγηση-τράπεζα θεμάτων- ΕΒΕ). Να τονίσουμε ότι η ανάγκη για συγκρότηση του μετώπου αλλά και η πολιτικοποίησή του δεν υπηρετούνται με την παράθεση «χίλιων αιτημάτων». Τέλος καταλαβαίνουμε ότι για να μπορέσουν να εκφραστούν οι διαθέσεις του κλάδου κόντρα στα ξεπουλήματα των ΟΛΜΕ ΔΟΕ ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων είναι απαραίτητος. Για να συμβάλει και άλλο στην μαζικοποίηση του αγώνα. Για να σπάσει η γραμμή της ανάθεσης!
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ!
Κάτω η αξιολόγηση, η Τράπεζα Θεμάτων και η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής. Να μην κλείσει κανένα τμήμα – Κάτω τα χέρια από την απεργία-Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων!