Αυτοί που θα ψηφίσουν το νόμο που επιτρέπει την αναδοχή παιδιών (οσονούπω θα ’ρθει ΚΑΙ η υιοθεσία) από ομόφυλα ζευγάρια , ας δώσουν απαντήσεις στο παιδί εκείνο , το οποίο όταν θ‘ αρχίσει να συνειδητοποιείται , θα διαπιστώσει (με βαθιά τραυματικό τρόπο) πως , ενώ τα άλλα παιδιά μεγαλώνουν έχοντας έναν μπαμπά – άντρα και μια μαμά – γυναίκα , εκείνο μεγαλώνει ανάμεσα σε δυο «άντρες» (έναν στο ρόλο του μπαμπά κι έναν στον ρόλο της μαμάς!!!) ή ανάμεσα σε δυο «γυναίκες» (μία στο ρόλο της μαμάς και μία στον ρόλο του μπαμπά!!!) , με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την μετέπειτα ψυχική , πνευματική , σωματική , κοινωνική , κλπ , εξέλιξη και κατάληξή του . Το ψυχολογικό στρες που θα δέχονται αυτά τα παιδιά στο κοινωνικό , σχολικό και φιλικό περιβάλλον θα είναι διαρκές και πολύ σκληρό , ακόμα και μόνο μέσα από τη συνειδητοποίηση της διαφορετικότητας της οικογένειας που μεγαλώνουν . Κι αυτό , δυστυχώς , δεν θα έχει προέλθει από δική τους επιλογή . Διότι εδώ , εκτός από τη αμφισβήτηση της ίδιας της Φύσης της Ζωής που στηρίζεται στο δίπολο Αρσενικό-Θηλυκό , εκτός από τη βίαιη καταπάτηση των παραδοσιακών και πατροπαράδοτων Αρχών , Αξιών και Ιδανικών , που δεν είναι μόνο ελληνικές αλλά και πανανθρώπινες , έχουμε και την καταστρατήγηση των θεσμοθετημένων , διεθνώς , δικαιωμάτων του Παιδιού , προκειμένου να ικανοποιηθεί το καπρίτσιο και ο ετσιθελισμός μιας κοινωνικής ομάδας , η οποία ενώ επέλεξε να ζει «παρά φύσιν» απαιτεί να κάνει χρήση ενός «κατά φύσιν» δικαιώματος , στην παράλογη λογική :
-Γεννάτε εσείς που επιλέξατε την φυσιολογική ζωή , για να γινόμαστε γονείς εμείς που επιλέξαμε την «παρά φύσιν» .
Οι επιστήμες της Αγωγής , της Παιδαγωγικής , της Ψυχολογίας κ.α. έχουν εξαντλητικά ασχοληθεί και τεκμηριώσει το ρόλο και τη σημασία του πατέρα και της μητέρας για την ομαλή ψυχοπνευματική , κοινωνική και σωματική ανάπτυξη του παιδιού . Οι ρόλοι αυτοί είναι διακριτοί και η προσφορά του καθενός στη ζωή και την ανάπτυξη του παιδιού πηγάζει από τη φύση του κάθε γονιού (άντρας – γυναίκα) . Εν ενί λόγω , μια «γυναίκα» ΔΕΝ μπορεί να αντικαταστήσει και να υποκαταστήσει τον πατέρα ούτε ένας «άντρας» να αντικαταστήσει και να υποκαταστήσει τη μητέρα . Τελεία και παύλα !
Το επιχείρημα πως αυτή η λύση είναι προτιμότερη από το ίδρυμα είναι έωλο και δεν έχει τεκμηριωθεί , αφού τα όποια επιστημονικά συμπεράσματα , για να είναι τεκμηριωμένα , θα πρέπει να περιμένουν κάποιες 10ετίες ακόμα . Σίγουρα , το να μεγαλώνει ένα παιδί σε ίδρυμα έχει σοβαρές επιπτώσεις , όμως αυτό , από μόνο του , δεν κάνει καλύτερη λύση την αναδοχή και την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια . Άλλωστε , η κακή ποιότητα και οι υπηρεσίες των κρατικών ιδρυμάτων προς τα παιδιά είναι ευθύνη των εκάστοτε κυβερνήσεων , οι οποίες τα έχουν αφήσει στο έλεος , χωρίς προσωπικό , χωρίς επιστημονικό σχεδιασμό και υποστήριξη και χωρίς υποδομές , καθιστώντας τα πραγματικά επικίνδυνα και ακατάλληλα για τα παιδιά . Αυτό , όμως , δεν δίνει άλλοθι στην κυβέρνηση, για να ανοίγει το δρόμο της αναδοχής και υιοθεσίας στα ομόφυλα ζευγάρια ή να αφήνει εκτεθειμένα τα εγκαταλειμμένα παιδάκια κάνοντάς τα μπαλάκι ανάμεσα στους επαγγελματίες αναδόχους , των οποίων το κίνητρο θα είναι πρώτα και κύρια οικονομικό .
Η κατεύθυνση της κυβέρνησης , στα πλαίσια των εντολών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των μνημονίων , δεν είναι η ομαλή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών αλλά η αποποίηση της ευθύνης του κράτους ΚΑΙ για το θέμα της παιδικής προστασίας και πρόνοιας , η ανάθεσή τους στους παντός είδους ιδιώτες και το κλείσιμο των δομών προστασίας του παιδιού . Όμως η τεκνοποιία και η τεκνοθεσία ΔΕΝ είναι μια υπόθεση ατομική αλλά ένα σοβαρό κοινωνικό ζήτημα το οποίο ΠΡΕΠΕΙ να διασφαλίζεται πλήρως μέσω του κράτους και των υπηρεσιών του , όπως μέσω του κράτους ΠΡΕΠΕΙ να διασφαλίζονται και οι όροι εκείνοι (οικονομικοί , κοινωνικοί κλπ) που θα εξαλείφουν τις αιτίες εγκατάλειψης παιδιών και θα ενθαρρύνουν έμπρακτα με μια σειρά μέτρων τη φυσιολογική αναδοχή και υιοθεσία . Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η εγκατάλειψη παιδιών έχει κορυφωθεί στα χρόνια των μνημονίων , παράλληλα με την υπογεννητικότητα που μαστίζει τη χώρα .
Η κοινωνία ας αναλάβει , επιτέλους , την πολιτική της ευθύνη για ΟΛΑ , εκείνη την ευθύνη που έχει αποποιηθεί , θύμα της προπαγάνδας , του εφησυχασμού , της μοιρολατρίας , της αλλοτρίωσης και του ευνουχισμού τον οποίο έχει υποστεί εκ μέρους του κατεστημένου , αναποτελεσματικού , ανέντιμου και , σ’ ένα βαθμό , διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος.
Βαγγέλης Μητράκος