Το ΚΙΝΑΛ βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Ουσιαστικά αντιμετωπίζει υπαρξιακή κρίση. Τα προβλήματα που καλείται να διαχειριστεί είναι ζωτικά. Πρωτίστως αφορούν την ταυτότητα και τους ιδεολογικοπολιτικούς του προσανατολισμούς. Οι προοπτικές του είναι συνυφασμένες, με τη δυνατότητά του να δώσει καθαρές απαντήσεις στα ζητήματα αυτά. Το Κίνημα Αλλαγής όπως απεδείχθη ήταν μια άστοχη και παράκαιρη επιλογή. Υπαγορεύτηκε από προσωπικές σκοπιμότητες και κοντόφθαλμες επιδιώξεις ανομοιογενών δυνάμεων. Εξού και σε σύντομο χρονικό διάστημα η συμπαράταξή τους κατέστη ατελέσφορη. Οι προσδοκίες του προοδευτικού κόσμου διαψεύστηκαν με φυσικό επακόλουθο την απογοήτευση και την κρίση εμπιστοσύνης. Η στασιμότητα και η καχεξία του ΚΙΝΑΛ το επιβεβαιώνουν. Ο χώρος που άλλοτε ενσάρκωνε και εκπροσωπούσε το ΠΑΣΟΚ έχει υποστεί μια πρωτοφανή λεηλασία. Οι δύο μονομάχοι ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ επένδυσαν στην υπονόμευσή του. Ο κύριος Τσίπρας μολονότι εκτόξευσε δηλητήριο εναντίον του, σήμερα υποδύεται το συνεχιστή του. Το μόνο που δεν έχει κάνει ακόμη είναι να οικειοποιηθεί το όνομα και τα σύμβολά του. Από την άλλη ο κύριος Μητσοτάκης θέλοντας να σκεπάσει το συντηρητικό πρόσωπο της παράταξής του, επιχειρεί διάφορα πολιτικά ανοίγματα με όπλο τους μηχανισμούς εξουσίας. Μάλιστα φθάνει στο σημείο να επικαλείται ακόμη και τη Σοσιαλδημοκρατία. Αμφότεροι επιδίδονται σε μια προσπάθεια μεταμορφισμού, καλλιεργώντας επίπλαστες εντυπώσεις. Και οι δύο τους ωστόσο, απέχουν παρασάγγας από τις προοδευτικές ιδέες και τις σύγχρονες αντιλήψεις. Όποιο κουστούμι και αν φορέσουν είτε αυτό του κεντροαριστερού είτε εκείνο του κεντρώου δεν πρόκειται να καλύψουν το μεγάλο κενό που άφησε πίσω του ο διαμελισμός του ΠΑΣΟΚ. Η κρίση εκπροσώπησης που αντιμετωπίζει η Κεντροαριστερά στη χώρα μας, υπερβαίνει τις μικροπολιτικές και ψηφοθηρικές στοχεύσεις του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και του Πρωθυπουργού. Το κοινωνικό και ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα που αυτή διαχρονικά πρεσβεύει δεν απαλλοτριώνεται από τους επίδοξους καταπατητές της. Τα πρόσκαιρα οφέλη τους, σε καμία περίπτωση δεν συνιστούν επαναχάραξη των ορίων μέσα στα οποία τα κομματικά τους σχήματα κινούνται. Ο λαϊκισμός και ο συντηρητισμός είναι τα διακριτικά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ. Οι πολιτικές που υπηρετούν το επιβεβαιώνουν. Η πολυδιαφημιζόμενη στροφή τους στο κέντρο αποδεικνύεται κάλπικη. Πρόκειται για μια επιχείρηση γοητείας. Που αποσκοπεί στην αλίευση ψήφων. Και επιπροσθέτως στη συγκάλυψη του πραγματικού τους προσώπου. Το εγχείρημα της επανόδου του ΠΑΣΟΚ στην πολιτική σκηνή, δεν είναι άσκηση επί χάρτου. Ούτε εκπορεύεται από τη νοσταλγία του παρελθόντος. Απεναντίας είναι η αυτονόητη και δημιουργική αντίδραση όλων εκείνων των πολιτών που αναζητούν, μια σύγχρονη πολιτική έκφραση των προοδευτικών δυνάμεων. Τα προβλήματα και οι μεγάλες προκλήσεις της χώρας και της οικονομίας απαιτούν νέες προσεγγίσεις, νέες ιδέες και νέες στρατηγικές προτάσεις. Οι παλιές συνταγές που ακολουθούν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ακατάλληλες. Αναπαράγουν τη στασιμότητα καθώς και την αδυναμία να διαχειριστούμε αποτελεσματικά την παραγωγική, οικονομική και αναπτυξιακή μας υστέρηση. Περίτρανη απόδειξη είναι η ατελέσφορη αντιμετώπιση της πανδημικής κρίσης. Η κυβέρνηση αποδεικνύεται ανήμπορη να την αντιμετωπίσει. Εμφανίζει μια πρωτοφανή αυταρέσκεια, καλλιεργώντας ταυτόχρονα έναν ανήκουστο εφησυχασμό. Η αξιωματική αντιπολίτευση με τις γνωστές αμφισημίες της, μοναδικό μέλημα έχει να εισπράξει τη φθορά των κυβερνώντων. Η εκλογή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν αφορά την αναδιάταξη δυνάμεων ούτε τις αρχηγικές βλέψεις των υποψηφίων. Ουσιαστικά τους προσπερνά. Και αυτό γιατί το μεγάλο στοίχημα είναι η επιστροφή μιας αυθύπαρκτης και σύγχρονης κεντροαριστεράς. Με την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ και ηγέτη τον Ανδρέα Λοβέρδο η κεντροαριστερά μπορεί να γίνει ξανά ανταγωνιστική. ——————————————————————————–* Ο Λεωνίδας Γρηγοράκος είναι καθηγητής Εντατικής Θεραπείας-Πνευμονολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.