Η σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία σε συνδυασμό με την προσήλωση στην αποπληρωμή των διεθνών δανείων, παλαιών-κουρεμένων- και νέων, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελούν τη λύση του ελληνικού προβλήματος, όπως τουλάχιστον η κυβέρνηση, η τρόικα, μια μερίδα των μέσων ενημέρωσης και κάποιοι ακαδημαϊκοί του «συστήματος» θεωρούν.
Λύσεις υπάρχουν για το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα. Μακριά από την τρομοκρατία, τους εκβιασμούς και τη γενικότερη καταστροφολογία που θέλει την Ελλάδα να καταστρέφεται σε περίπτωση που καταγγείλει τη δανειακή σύμβαση και τα μνημόνια που τη συνοδεύουν και σαφώς αρνηθεί ακόμη και την τελευταία στιγμή να υπογράψει νέα δανειακή σύμβαση. Η σωτηρία της χώρας δεν προέρχεται και επουδενί δεν θα προέλθει από τέτοιου, αποικιακού χαρακτήρα συμβάσεις. Θα αναρωτηθεί κάποιος ευλόγως, μα καλά εάν δεν υπογράψουμε μνημόνια κ.λπ. θα πτωχεύσουμε και τον Μάρτιο δεν θα έχουμε να καταβάλλουμε μισθούς και συντάξεις. Μεγαλύτερο ΨΕΜΑ από αυτό δεν υπάρχει. Και είναι καιρός να καταλάβουμε όλοι τι συμβαίνει και τι διακυβεύεται σήμερα. Καταρχήν ουδέποτε δανειζόμασταν από την τρόικα για να μπορεί το ελληνικό κράτος να πληρώνει μισθούς και τα ασφαλιστικά ταμεία να αποδίδουν τις συντάξεις. Οι διαβόητες πλέον δόσεις που λαμβάνουμε συχνά-πυκνά μαζί με τις αντίστοιχες απαιτήσεις των δανειστών ποτέ δεν κάλυπταν τα έξοδα του κράτους για μισθούς και συντάξεις. Και τούτο, καθώς η δανειακή σύμβαση που έχουμε υπογράψει (γνωστότερος όρος είναι το μνημόνιο) ορίζει ρητώς πως όσα χρήματα δανειζόμαστε θα καλύπτουν τις ανάγκες του εξωτερικού χρέους και μόνο! Με λίγα λόγια δανειζόμαστε από την τρόικα ακριβά για να μπορούμε να την πληρώνουμε! Ακριβώς. Και αυτό που πληρώνουμε δεν είναι καν το κεφάλαιο παλαιών δανείων, αλλά τοκοχρεολύσια! Η γερμανική συνταγή για την Ελλάδα δεν είναι άλλη από αυτή που εφαρμόστηκε πριν από τρεις περίπου δεκαετίες στο Μεξικό – μια «λύση» που προκάλεσε και ντόμινο οικονομικής κατάρρευσης στη Λατινική Αμερική με γνωστότερη σε εμάς την περίπτωση της Αργεντινής, η οποία για να επανέλθει στην ανάκαμψη έδιωξε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η «λύση», λοιπόν, δεν ήταν να επιστρέψει το κατά τα λοιπά πλούσιο Μεξικό στην ανάπτυξη, αλλά να υποχρεωθεί σε «μη πτώχευση». Να εξακολουθεί, δηλαδή, να έχει εξωτερικό χρέος, να είναι κυριολεκτικά αλυσοδεμένο ανεξάρτητα από το εάν θα πτωχεύσει στο εσωτερικό του. Η πρακτική αυτή αφορά στη συγκέντρωση χρημάτων από την εσωτερική αγορά, στην εξαθλίωση δηλαδή της κοινωνίας, προκειμένου να αποπληρώνονται οι οικονομικές υποχρεώσεις προς το εξωτερικό. Πρόκειται για μια πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα και στην Ελλάδα, η οποία με τεχνητό τρόπο, όπως δήλωσε πριν λίγες ημέρες από το οικονομικό φόρουμ της Μόσχας και ο Βλαντιμίρ Πούτιν, στερήθηκε από την Ε.Ε. τη δυνατότητας πρώτα να ανακάμψει οικονομικά κι έπειτα να αποπληρώσει τις διεθνείς υποχρεώσεις της. Προτεραιότητα της τρόικας και δυστυχώς και της κυβέρνησης δεν είναι να βγει η χώρα από την ύφεση, να ανακάμψει η οικονομία της ώστε να αυξηθεί το ΑΕΠ και να μειωθεί το κατ’ αναλογία με αυτό δημόσιο χρέος. Αυτό που προτάσσεται, που επιλέγεται ως πολιτική είναι η συγκέντρωση χρημάτων για την αποπληρωμή χρέους και τόκων –τόκων κυρίως- με συνέπεια να επιβάλλονται οικονομικά μέτρα που εξαθλιώνουν την κοινωνία. Η οικονομία της χώρας βλάπτεται συνολικά, δεδομένου ότι με αυτή την οικονομική στρατηγική βαθαίνει η ύφεση και αυξάνεται το ύψος του διεθνούς χρέους – ο λεγόμενος «φαύλος κύκλος του θανάτου» όπως τόνιζαν εδώ και δύο χρόνια παγκοσμίου φήμης οικονομολόγοι. Πτωχεύει η χώρα στο εσωτερικό, αλλά εξακολουθεί να πληρώνει τα διεθνή της δάνεια. Αυτή βεβαίως η πολιτική αποτελεί τη μια όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη είναι κυριολεκτικά η ακριβώς αντίθετη. Η εξωτερική και μόνο πτώχευση. Να κηρυχθεί η στάση της πληρωμής του εξωτερικού χρέους. Αυτή είναι η τελευταία δυνατότητα που έχει η κυβέρνηση των Αθηνών. Ο τελευταίος άσσος προκειμένου να μην υπογράψει τη νέα δανειακή σύμβαση η οποία και θα αυξήσει το εξωτερικό χρέος και θα ενταχθεί στο βρετανικό και όχι στο ελληνικό Δίκαιο, ώστε να μην μπορεί ΠΟΤΕ καμία ελληνική κυβέρνηση να την καταγγείλει. Και αυτό σημαίνει πως εάν δεν μπορέσει η Ελλάδα να αποπληρώσει τους δανειστές, τότε αυτοί θα έχουν κάθε δικαίωμα να προσαρτήσουν ή και να πουλήσουν ελληνικό έδαφος – αυτονόητη η πλήρης εκμετάλλευση του ελληνικού πλούτου, ακόμη και του υποθαλάσσιου. Η πρώτη δανειακή σύμβαση περιλαμβάνει μεν αντίστοιχους όρους – δεν είχε βγει τυχαία η Φινλανδία να απαιτεί εγγυήσεις – ωστόσο εντάσσεται στο ελληνικό Δίκαιο και ως εκ τούτου μπορεί εύκολα να καταγγελθεί από την ελληνική δικαιοσύνη ως αντισυνταγματική. Έστω λοιπόν ότι η Ελλάδα επιλέγει να κηρύξει τη στάση της πληρωμής του εξωτερικού της χρέους. Τι γίνεται; Πτωχεύει; Προφανώς και όχι. Εφόσον όμως μπορέσει να πετύχει πλεόνασμα στον προϋπολογισμό της. Τι σημαίνει αυτό; Ότι τα έσοδα από τους φόρους, τις αποκρατικοποιήσεις κλπ. Υπερβαίνουν τα έξοδα. Τότε το κράτος μπορεί να σηκώσει τις δαπάνες και να πληρώνει μισθούς και συντάξεις. Η χρεοκοπία δεν θα είναι εσωτερική, όπως επιδιώκεται σήμερα, αλλά μόνο εξωτερική. Βεβαίως αυτό δεν μπορεί να το κάνει όταν έχει ως νόμισμα το ευρώ. Θα αναγκαστεί να επιστρέψει στη δραχμή και να την υποτιμήσει. Καταστροφή; Φυσικά και όχι. Αντιθέτως, εφόσον θα υπάρχει πλεόνασμα στον προϋπολογισμό τότε, όπως προαναφέραμε, το χρήμα στην εσωτερική αγορά θα κυκλοφορεί κανονικά και θα έχει η Ελλάδα τη δυνατότητα να αναπτυχθεί. Θα γίνει ανταγωνιστικότερη σε όλους τους τομείς. Από την εξαγωγή προϊόντων μέχρι τον τουρισμό – αρκεί να επισημανθεί ότι οι τουρίστες προτιμούν τα τουρκικά παράλια για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι επειδή είναι φθηνά εξαιτίας της τουρκικής λίρας, σε αντίθεση με το πανάκριβο ευρώ και ο δεύτερος επειδή προσφέρουν καλύτερες υπηρεσίες, δεν προσφέρουν δηλαδή …προτηγανισμένες πατάτες όπως γίνεται στην Ελλάδα. Δεν έχουμε, λοιπόν, να φοβόμαστε τίποτε από το ενδεχόμενο επιστροφής στο παλαιό νόμισμα. Αρκεί, πάντα, να συνοδευθεί από τη στάση πληρωμής του εξωτερικού χρέους. Το ζητούμενο είναι κατά πόσο μπορούμε να έχουμε πλεόνασμα προϋπολογισμού. Αρκεί να σκεφτούμε ότι το ποσοστό του δημοσίου ελλείμματος που κατά την Ελληνική και την Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία υπερέβη το 15% πριν δύο χρόνια, στην πραγματικότητα, χωρίς την προσμέτρηση του εξωτερικού χρέους, είναι 3-3,5% του ΑΕΠ! Με λίγα λόγια η «κόλαση» από την επιστροφή στη δραχμή θα είναι ολίγων μόνο μηνών. Μέχρι να αυξηθούν οι εξαγωγές εξαιτίας ακριβώς της δραχμής και το έλλειμμα αυτό να γίνει πλεόνασμα. Να μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να καλύπτει όλες τις δαπάνες. Η ελληνική κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα έχουν και το καρπούζι και το μαχαίρι και καλούς οικονομολόγους μπορούν να την καθοδηγήσουν. Να τη βοηθήσουν να περάσει αυτό το στάδιο απεξάρτησης από την τρόικα – διαδικασία επίπονη όπως στους ναρκομανείς. Με αυτό τον τρόπο όμως πραγματικά διασφαλίζει τα ελληνικά και όχι τα ξένα συμφέροντα. Και μόνον έτσι επανακτά και την εμπιστοσύνη των Ελλήνων και τον σεβασμό των υπολοίπων λαών. Τότε θα μπορούμε να λέμε ότι είμαστε πραγματικά ελεύθεροι και θα είναι πραγματικότητα. Στο εξωτερικό βεβαίως θα εξαπολύουν μύδρους εναντίον μας. Δεν θα μπορούν, όμως, να κάνουν τίποτε. Σταδιακά θα μας «αγαπήσουν» ως φίλους και εταίρους. Δεν θα μπορούν να κάνουν και διαφορετικά. Θέλει απλώς τόλμη και σχέδιο. Τίποτε άλλο.