Αποχαιρετούμε τον Μίκη Θεοδωράκη, τον παγκόσμιο καλλιτέχνη, τον αγωνιστή, τον άνθρωπο που το έργο της ζωής του ταυτίστηκε με τις ζωές μας, και η ιστορία του πλέχτηκε άρρηκτα με την ιστορία την ιστορία του λαϊκού κινήματος, τις νίκες και τις ήττες της, και με την ιστορία της Ελλάδας. Κι έτσι όπως άρχισε τους αγώνες μέσα από την ΕΠΟΝ και το ΕΑΜ με το όπλο στο χέρι, υπερασπίστηκε την Ελλάδα, τόσο στην περίοδο της Ναζιστικής κατοχής όσο και τον Δεκέμβρη του ’44, με την τελευταία του επιθυμία, αφήνει τον κόσμο τούτο σαν κομμουνιστής, όπως ο ίδιος αναφέρει στην επιστολή του προς τον ΓΓ του ΚΚΕ «…Έτσι βλέπω ότι τα πιο κρίσιμα, τα δυνατά και τα ώριμα χρόνια μου τα πέρασα κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ. Για το λόγο αυτό θέλω να αφήσω αυτόν τον κόσμο σαν κομμουνιστής»
Η ζωή του όλη και το έργο του ήταν ένας διαρκής αγώνας για το δίκιο του κάθε αδικημένου όπου γης. Μελοποιώντας όχι μόνο έλληνες ποιητές, Σεφέρη, Ρίτσο, Ελύτη, Παλαμά, Αναγνωστάκη και πολλούς άλλους, αλλά και ξένους όπως Πάμπλο Νερούντα, Λόρκα, Μπρένταν Μπήαν και άλλους, τραγούδησε με νότες τις αγωνίες, τους πόθους, τους αγώνες και τα πάθη των ανθρώπων.
Η μουσική και τα έργα του αποτελούν ορόσημα της ιστορίας μας , όπως η Μικρασιατική καταστροφή, η κατοχή, η αντίσταση , ο εμφύλιος, η δικτατορία. Παράλληλα ύμνησε με μοναδικό τρόπο το λευκό και το γαλάζιο της πατρίδας μας.
Χάρη στο έργο του, μπορούμε να τραγουδάμε τους στίχους των ποιητών μας, σε κάθε γωνιά της χώρας και του πλανήτη, ενώ το εύρος της λαϊκής αποδοχής του από τη γενιά του μέχρι τις σημερινές γενιές δείχνει ότι παραμένει διαχρονικά επίκαιρο. Τα τραγούδια του θα μιλούν πάντα στην καρδιά και την ψυχή μας και θα δίνουν το βηματισμό στους αγώνες που συνεχίζονται.