Ένα μεγάλο κεφάλαιο έκλεισε! Ύστερα από δέκα έτη στο Διοικητικό Συμβούλιο του Πολιτιστικού Συλλόγου Καραβά, από τα οποία το ένα διετέλεσα Αντιπρόεδρος και τα οκτώ κατείχα την τιμητική θέση του Προέδρου, στην πρόσφατη Γ.Σ. δήλωσα την αποχώρησή μου από το Δ.Σ. του Συλλόγου, πρόθεση την οποία είχα ανακοινώσει από τη Γ.Σ. του 2016.
Μία απόφαση δύσκολη -αν αναλογιστεί κανείς πως αφιέρωσα στο Σύλλογο όλη τη μέχρι σήμερα ενήλικη ζωή μου-, αλλά παράλληλα κι αναγκαία, τόσο για το Σύλλογο όσο και για εμένα, καθώς θεωρώ πως δεν πρέπει οι συλλογικοί φορείς να ταυτίζονται με συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά και το αντίστροφο.
Όλα αυτά τα χρόνια θέλω να πιστεύω καταφέραμε αρκετά. Αρχικά διατηρήσαμε όλες τις εκδηλώσεις που παραδοσιακά βρήκαμε από τους προγενέστερους και προσπαθήσαμε να τις εξελίξουμε. Κατόπιν εντάξαμε στο καλεντάρι μας νέες εκδηλώσεις (παιδική γιορτή, ρεμπέτικη βραδιά κ.ά), καθώς επίσης και επετειακές εκδηλώσεις ή μοναδικές δράσεις (ανακύκλωση συσκευών, ημερίδες κ.π.ά.), τιμήσαμε την ιστορία και τους ανθρώπους μας, συμμετείχαμε ή/και διοργανώσαμε αθλητικές εκδηλώσεις, πραγματοποιήσαμε πλήθος παρεμβάσεων/διεκδικήσεων προς όφελος των κατοίκων του οικισμού μας ή και προς όφελος του τοπικού πολιτισμού γενικότερα κ.ο.κ. Υλοποιήσαμε, επίσης, μία σειρά εξωραϊσμών, αλλά και απαραίτητων παρεμβάσεων στους δημόσιους χώρους του οικισμού μας, ενώ πρωτοστατήσαμε στις ενέργειες μετατροπής του οικισμού μας σε τοπική Κοινότητα.
Μεταξύ όλων αυτών, ξεχωρίζω ιδιαιτέρως για τη σπουδαιότητά τους την όλη δραστηριότητα ανάδειξης και διάσωσης του Γεφυριού του Κόπανου, που κινητοποίησε το ενδιαφέρον για το σπουδαίο και ιστορικό γεφύρι του Ευρώτα, καθώς και την πρόσφατη ίδρυση του «Δικτύου Καραβά» μεταξύ των περιοχών Καραβα Σπάρτης, Κυθήρων και Κύπρου, που δίνει στο χωριό μας εξαιρετικές προοπτικές εξωστρέφειας, συνεργασίας και αδελφοσύνης.
Προσωπικά βίωσα πολλές έντονες -ευχάριστες ή δύσκολες- στιγμές, γνώρισα νέους, όμορφους και δραστήριους ανθρώπους, έμαθα τη σημασία της συνεργασίας και της ανιδιοτελούς προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, και βίωσα την έννοια του δικαιώματος και της υποχρέωσης του «συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι» κ.ά. Μπήκα παιδί με όρεξη και ιδέες, και διαμορφώθηκα ως χαρακτήρας μέσα από θέσεις ευθύνης -την οποία αγάπησα σύμφωνα με τον Καζαντζάκη- κι αποχωρώ πιο συγκροτημένος ως ενήλικας.
Όλα τα παραπάνω δεν θα μπορούσαν να γίνουν δίχως τη συμβολή, την προσφορά και τη στήριξη δεκάδων ανθρώπων που ο καθένας άφησε με τον τρόπο του το δικό του αποτύπωμά. Για το λόγο αυτό ευχαριστώ θερμά:
-για τη συνεργασία όλα τα μέλη του Συλλόγου που συνυπήρξαμε στο Δ.Σ. αυτά τα δέκα χρόνια και πιο συγκεκριμένα τους: Σαραντάκο Σαράντο, Κολοβό Σωτήρη, Πρίμπα Γιάννη, Σαραντάκο Στράτη, Κουλογεωργίου Νίκη, Τσιγκανέ Ποτούλα, Σαρμπάνη Χρυσούλα, Κωστιάνη Ελένη, Παινέση Ισμήνη, Παινέση Σοφία, Σαραντάκου Ελένη, Κολοβό Παναγιώτη, Νικόλαρο Παναγιώτη.
– ιδιαιτέρως τους Αργύρη Α. Κατσιαφούρο, Νίκο Δ. Ασπιώτη και Δημήτρη Δ. Τζανέτο, που για αρκετά χρόνια συνεργαστήκαμε και εργαστήκαμε σκληρά αποτελώντας τον κορμό του Δ.Σ. Περισσότερο, όμως, ευχαριστώ τον Δημήτρη που από τη θέση του Ταμία υπήρξε για οκτώ χρόνια το alter ego μου.
– τους ανθρώπους (συγχωριανούς, μέλη, φίλους, χορηγούς, καλλιτέχνες κ.ά.) που συνέβαλλαν -επωνύμως ή ανωνύμως- τα ελάχιστα ή τα μέγιστα στην ολοκλήρωση και επιτυχία των δράσεων μας, τους οποίους δεν θα επιχειρήσω να κατονομάσω από φόβο μην ξεχάσω κάποιον, καθώς επίσης και τους φορείς και ιδιώτες που συμμετείχαν στις εκδηλώσεις μας.
– όλους εκείνους που συνέβαλλαν ηθικά, υλικά ή πνευματικά στη λειτουργία της ιστοσελίδας e-karavas.gr και στην κυκλοφορία της εφημερίδας «Το Γεφύρι», (μέσα, τα οποία στήθηκαν από το μηδέν και αποτέλεσαν φωνή του Συλλόγου, του χωριού μας και των κατοίκων του).
– τους εκπροσώπους φορέων (δημόσιων και ιδιωτικών) και θεσμών που συνέδραμαν με κάθε ευκαιρία στο έργο μας.
– όλους όσοι μου άσκησαν κριτική (καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα), ή μου έβαλλαν εμπόδια, γιατί με έμαθαν να τα υπερπηδάω ή να ανοίγω νέους δρόμους και να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.
– τον Γιάννη Δημόπουλο για τη συνεργασία και για την τιμή που μας έκανε να φορά τη φανέλα του Συλλόγου μας στις συμμετοχές του στο Σπάρταθλον.
– τον εφημέριο της Ενορίας Καραβά, π. Ηλία Βουρβουριώτη για τη άριστη συνεργασία μας, που συνέβαλε στην ανάπτυξη κοινών δράσεων και στη συμβολή μας στο έργο της Ενορίας μας.
– τα ΜΜΕ της Λακωνίας για τη διαρκή προβολή και στήριξη του έργου μας.
Πάνω από όλους ευχαριστώ την οικογένειά μου, τους γονείς μου Πόπη και Γιάννη γιατί ήταν στηρίγματα για εμένα και σίγουρα πολλές δράσεις δεν θα γίνονταν αν δεν «έβαζαν γερή πλάτη» και οι ίδιοι, και τον αδερφό μου Αλέξανδρο για τη στήριξη και την υπομονή του, μιας και συχνά τον αγγάρευα! Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν πως τα τελευταία -περίπου εννέα- χρόνια «ζω και να δημιουργώ για δύο»˙ αυτό έκανα και στον Πολιτιστικό Σύλλογο Καραβά, έχοντας διαρκώς στη σκέψη μου, αλλά κυρίως ως κινητήριο δύναμη την θύμηση της αδερφής μου, Δήμητρας.
Οφείλω, τέλος, να μνημονεύσω το «γίγαντα» Γιάννη Νικόλαρο που αποτέλεσε παράδειγμα για εμένα και η απουσία του υπήρξε πλήγμα για το Σύλλογό μας και το χωριό, δημιουργώντας δυσαναπλήρωτο κενό.
Νοιώθω, επίσης, την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη προς όλους όσους άθελα μου, λόγω ή έργω, πιθανόν στεναχώρησα, επιδιώκοντας πάντοτε αποτέλεσμα ωφέλιμο για το κοινό όφελος.
Είναι εξόχως δύσκολο κι αδύνατο να συμπεριλάβεις στιγμές και συναισθήματα τόσων χρόνων σε μερικές γραμμές! Κοιτώντας πίσω απολογιστικά, δεν ξέρω αν τα κατάφερα καλά˙ αυτό θα το δείξει ο χρόνος! Γνωρίζω όμως ότι δούλεψα και εργάστηκα ανιδιοτελώς, σκληρά, με μεράκι και αγάπη καταβάλλοντας όλες μου τις δυνάμεις. Θα ήταν χαρά μου η μελλοντική διαπίστωση πως όλη αυτή η δραστηριότητα θα λειτουργήσει κάποτε ως παράδειγμα κινητοποίησης και δραστηριοποίησης για κάποιους νεότερους συντοπίτες μου…
Πίστευα και πιστεύω πως οι Σύλλογοι είναι, και οφείλουν να είναι, πάνω και πέρα από πρόσωπα. Είμαι βέβαιος πως ο Πολιτιστικός Σύλλογος Καραβά θα συνεχίσει τη δημιουργική του πορεία. Εύχομαι στο νέο Δ.Σ. καλή δύναμη, επιμονή και υπομονή για να πετύχει τους στόχους του. Θα είμαι στο πλευρό του όποτε μου ζητηθεί, με όσες δυνάμεις, γνώσεις και εμπειρία διαθέτω. Ευελπιστώ σύντομα να πραγματοποιηθεί και το συλλογικό μας όραμα για αξιοποίηση του παλιού Δημοτικού Σχολείου Καραβά και μετατροπή του σε πολιτιστικό κέντρο, αποκτώντας ο οικισμός μας ένα χώρο πολιτισμού, γνώσης και μόρφωσης.
Επειδή οι εποχές είναι περίεργες και δεν ευνοούν συχνά τη διάθεση για ουσιαστική ενεργοποίηση και ανιδιοτελή ανάπτυξη συλλογικοτήτων, κλείνω -ως τροφή για σκέψη- με τους στίχους του αγαπημένου μου Τάσου Λειβαδίτη: «όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί».
Με τιμή προς όλους και έναν-έναν ξεχωριστά,
Νίκος Ι. Καρμοίρης
τέως Πρόεδρος Πολιτιστικού Συλλόγου Καραβά