Μέσα σε κλίμα συγκίνησης τελέστηκε στον Ιερό Ναό του Οσίου Νίκωνος Σπάρτης το 40κονθήμερο μνημόσυνο του εθνομάρτυρα Κωνσταντίνου Κατσίφα με πρωτοβουλία των συμπατριωτών του Βορειοηπειρωτών που διαμένουν στην περιοχή της Σπάρτης, αλλά και Σπαρτιατών που τιμούν τη μνήμη του.
Οι Βορειοηπειρώτες της Λακωνίας ευχαριστούμε όλους τους Έλληνες που αναγνωρίζουν την αγάπη και θυσία του Κωνσταντίνου για την πατρίδα και την Ελληνική σημαία και ιδιαίτερα τους Σπαρτιάτες που μας συμπαραστάθηκαν και κατέκλυσαν τον Ιερό Ναό. Ιδιαίτερες οι ευχαριστίες μας στο Λύκειο των Ελληνίδων Σπάρτης και στον κ. Φ. Λάζαρη για την ανάγνωση της ομιλίας εκ μέρους μας.
Ακολουθεί η ομιλία που αναγνώστηκε μετά το πέρας του μνημοσύνου.
28η Οκτωβρίου 2018.
Οι ‘Ελληνες εντός και εκτός της ελληνικής επικράτειας γιορτάζουν. Θυμούνται το «ΟΧΙ». Τιμούν τους ένδοξους και ηρωικούς αγώνες των προγόνων τους, υψώνουν τις Ελληνικές σημαίες.
Σε ένα μικρό χωριό της Β. Ηπείρου, τις Βουλιαράτες, ένα νέο παιδί, ο Κωνσταντίνος γυρνούσε τα γραφικά δρομάκια και ύψωνε τις ελληνικές σημαίες, που με δικά του χρήματα είχε αγοράσει. Ήθελε το χωριό του να είναι στολισμένο την ημέρα αυτή της εθνικής μας επετείου.
Στο παρελθόν είχε ξοδέψει τα χρήματα που με την εργασία του μάζεψε σ’ έναν ολόκληρο μήνα, για να αγοράσει υλικά και να φτιάξει μόνος του μια μεγάλη σημαία 25 μέτρων, για να χωρέσει μέσα σ’ αυτήν όλη την αγάπη του για τον Χριστό και την Ελλάδα.
Αυτή σήκωνε τα τελευταία χρόνια στο χωριό του. Και είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει, γιατί στη Β. Ήπειρο υπάρχει αναγνωρισμένη ελληνική εθνική μειονότητα, τόσο από το σύνταγμα της Αλβανίας, όσο και από τις διεθνείς συμβάσεις. Αυτό σημαίνει πως οι Βορειοηπειρώτες, οι οποίοι είναι αναγνωρισμένοι Έλληνες, έχουν κάθε δικαίωμα να μιλούν τη γλώσσα τους, να γιορτάζουν τις εθνικές τους εορτές, να υψώνουν ελληνικές σημαίες στα σπίτια και στα χωριά τους.
Δεν έκανε κάποια παρανομία, λοιπόν, ο Κωνσταντίνος. Απλώς έκανε χρήση του δικαιώματός του. Δεν ύψωσε όμως τη μεγάλη αυτή σημαία στις 28 Οκτωβρίου. Κι αυτό γιατί την είχε φέρει μαζί του στο συλλαλητήριο που έγινε στη Θεσσαλονίκη το Γενάρη για την Μακεδονία μας και είχε γράψει επάνω της: «Η Μακεδονία είναι Ελληνική. Βόρειος Ήπειρος γη Ελληνική». Καθώς τη μάζευε μουτζουρώθηκε. Και δεν ήθελε να υψώσει μουτζουρωμένη σημαία. Έτσι ζωγράφισε μια μεγάλη ελληνική σημαία σ’ έναν τοίχο του χωριού, που ήταν κοντά στο κοιμητήριο, όπου βρίσκονται τα οστά των Ελλήνων στρατιωτών που θυσιάστηκαν στον πόλεμο του ’40.
Αν ο Κωνσταντίνος δεν άντεχε να υψώσει μουτζουρωμένη σημαία, πολύ περισσότερο δεν άντεχε να βλέπει να την κατεβάζουν και να την βανδαλίζουν. Γιατί η σημαία ήταν γι’ αυτόν ο τόπος του, η πατρίδα του, όλη του η ζωή. Θέλησε να την υπερασπιστεί και δεν δίστασε να δώσει τη ζωή του γι’ αυτήν. Για την αγάπη του στην Ελλάδα, στο Χριστό, στη σημαία, στις αξίες και τα ιδανικά της πατρίδας μας, ακολούθησε το δρόμο της θυσίας.
Βάδισε στα ίχνη των ηρώων του 1821, του Παύλου Μελά και των άλλων μακεδονομάχων, των στρατιωτών του ’40, των Βορειοηπειρωτών, των παιδιών της Ε.Ο.Κ.Α. Θα μπορούσε να ξεφύγει στην Ελλάδα – είχε όλο το χρόνο να το κάνει – να σκοτώσει πριν τον σκοτώσουν, γιατί ήταν δεινός σκοπευτής, αφού είχε υπηρετήσει στις ειδικές δυνάμεις.
Δεν ήθελε να κάνει κακό σε κανέναν. ‘Ήταν ένα πιστό παιδί που αγαπούσε το Θεό και τους ανθρώπους. Επισκεύαζε χωρίς να αμείβεται τα ξωκκλήσια του χωριού. Σήκωνε τους πεσμένους σταυρούς στους τάφους των Ελλήνων στρατιωτών.
Ο Κωνσταντίνος δεν ήθελε να φύγει και να κρυφτεί. Έμεινε εκεί. Ένας απέναντι σε τόσους να τους κοιτά στα μάτια και να φωνάζει : «Ζήτω ο Ελληνισμός, Ζήτω η Βόρειος Ήπειρος».
Οι σφαίρες τρύπησαν το κορμί του, αλλά δεν αφαίρεσαν το χαμόγελο από το πρόσωπό του. Το σώμα του με το χαμογελαστό πρόσωπο δεν δόθηκε για ταφή, ούτε την άλλη μέρα, ούτε την επόμενη. Η πατρίδα στην οποία γεννήθηκε μια Αντιγόνη, άφησε άταφο για πάνω από δέκα ημέρες έναν ήρωα.
Η ταφή τελικά έγινε την ημέρα που η Εκκλησία μας τιμά τους Αγίους Αγγέλους, μέρα σημαδιακή, αφού οι άγγελοι συνόδεψαν τη ψυχή του μπροστά στο θρόνο του Θεού. Το χαμόγελό του τον συνόδευε στον τάφο του, όπου το σώμα του αναπαύτηκε τυλιγμένο με την ελληνική σημαία.
Το χαμόγελό του αυτό μας συνταράσσει, μας ξυπνά, μας θυμίζει πως ο χριστιανός δε φοβάται το θάνατο, αφού ο Χριστός νίκησε το θάνατο. Πως είναι ωραίο να πεθαίνεις για τα υψηλά ιδανικά, τον σταυρό, την πατρίδα, τη σημαία.
Κωνσταντίνε Κατσίφα:
Οι συμπατριώτες σου Βορειοηπειρώτες είμαστε περήφανοι για σένα.
Θυσιάστηκες ως χριστιανός υπερασπιζόμενος τον Σταυρό.
Μαρτύρησες ως Έλληνας υπερασπιζόμενος τη σημαία.
Χύθηκε το αίμα σου, αλλά κέρδισες την αιωνιότητα.
Έγινες αιτία να αφυπνιστούν οι κοιμισμένες συνειδήσεις μας.
Θα είσαι για όλους μας ήρωας. Σε ευχαριστούμε.
Αθάνατος.
Σπάρτη 9/12/2018
40κονθήμερο μνημόσυνο Κωνσταντίνου Κατσίφα
