Την ώρα που ο έλεγχος της πανδημίας έχει χαθεί τελείως και η κραυγή αγωνίας των εργαζομένων του ΕΣΥ για τις αντοχές των δημόσιων νοσοκομείων και την ανάγκη γενναίας ενίσχυσης τους με επιπλέον προσωπικό (ιατρικό και νοσηλευτικό) είναι πιο ηχηρή από ποτέ, η επίταξη τόσο ιδιωτικών κλινικών όσο και ελευθεροεπαγγελματιών γιατρών είναι μονόδρομος. Με τραγική καθυστέρηση, στο «και πέντε», αλλά μονόδρομος. Γιατί το πρόβλημα είναι ότι εδώ και 1 χρόνο δεν υπήρξε ούτε η κατάλληλη προετοιμασία του ΕΣΥ με στοχευμένες μόνιμες προσλήψεις γιατρών στις κρίσιμες κλινικές και τμήματα, ούτε κανένα σοβαρό σχέδιο εμπλοκής του ιδιωτικού τομέα στη νοσηλεία περιστατικών covid. Αντίθετα, η κυβέρνηση και το Υπουργείο Υγείας διαβεβαίωναν ότι ο ιδιωτικός τομέας θα περιοριστεί στη φροντίδα μη covid ασθενών. Και τώρα που κατέρρευσε το αφήγημα των «χιλιάδων προσλήψεων ιατρονοσηλευτικού προσωπικού» και ο «βασιλιάς είναι γυμνός», τώρα που τα ασθενοφόρα δεν προλαβαίνουν να διακομίζουν στα νοσοκομεία του Λεκανοπεδίου ασθενείς και έχουν δημιουργηθεί συνθήκες «ιατρικής πολέμου» στην εφημερία τους, τώρα το Υπουργείο Υγείας «τρέχει και δεν φτάνει». Και είναι τόσο αποτυχημένη και πανικόβλητη η διαχείριση της αιχμής του 3ου επιδημικού κύματος, που η κυβέρνηση της ΝΔ κατάφερε να έρθει σε ρήξη ακόμα και με παραδοσιακά της ακροατήρια και κοινωνικούς συμμάχους όπως οι ιδιώτες γιατροί και οι εκπροσωπήσεις τους.
Την ώρα αυτή η μόνη επιλογή είναι ένα σοβαρό σχέδιο έκτακτης ανάγκης που θα επιστρατεύσει, χωρίς εξαιρέσεις, όλες τις διαθέσιμες υγειονομικές δυνάμεις της χώρας (δημόσιου, ιδιωτικού τομέα, Ενόπλων Δυνάμεων). Αυτό που προέχει σήμερα είναι η μάχη για τη ζωή, η συστράτευση των πάντων για να μείνει όριο το ΕΣΥ και οι άνθρωποι της «πρώτης γραμμής», η με κάθε τρόπο διασφάλιση της Δημόσιας Υγείας. Τώρα είναι η ώρα η υποχρεωτικότητας και της επίταξης όσων και όπου μπορούν αποτελεσματικά να βοηθήσουν. Και μάλιστα χωρίς προνομιακή μεταχείριση και προκλητικές ρυθμίσεις όπως ο διπλασιασμός του νοσηλίου στις ιδιωτικές κλινικές.