«Πρέπει να ξαναβρούμε τις αξίες της ζωής μας. Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό το «δώρο» , που το λέμε «ζωή», μας χαρίζεται άπαξ, πρέπει να το ζήσουμε..»
Αυτά είχε πει ο Χρόνης Μίσσιας μεταξύ άλλων σε μια συνέντευξή του στη ΝΕΤ δύο χρόνια πριν το θάνατό του και ήταν αρκετά για να ηχήσει για άλλη μια φορά μέσα μου το καμπανάκι.
Ξέρετε αυτό το καμπανάκι που χτύπησε πάλι κατά τη διάρκεια της καραντίνας στους περισσότερους ανθρώπους.
Η πανδημία πέρα από τα μέγιστα κακά που προκάλεσε, μας θύμισε πως η ζωή είναι στιγμές, με την οικογένεια και τους φίλους μας… Μας ένωσε με τον πιο απρόσμενο τρόπο. Μας έκανε να αναθεωρήσουμε τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους στη ζωή μας και το πιο σημαντικό την σχέση με τον εαυτό μας.
Μας έδωσε την ευκαιρία να αλλάξουμε.
Την εκμεταλλευτήκαμε όμως;
Η ζωή είναι γεμάτη ευκαιρίες, σαν λεωφορεία. Μπορείς να είσαι πάντα στην ώρα σου για να το προλάβεις, μπορείς να το χάνεις κάθε μέρα γιατί καθυστέρησες 2 λεπτάκια ή να περιμένεις πάντα να έρθει το επόμενο.
Είσαι όμως σίγουρος ότι θα έρθει το επόμενο;
Η ζωή τρέχει και δεν μας περιμένει.
Η ζωή είναι στιγμές.
Να ονειρεύεσαι και όσα θέλεις, να τα κυνηγάς.
Με πάθος, με ψυχή, με θάρρος, με όλο σου το είναι.
Όπως η ζωή δε σε περιμένει, έτσι μην περιμένεις και εσύ.
Να διεκδικείς, όσα θες και όσα σου αξίζουν.
Να εκτιμάς όλα τα μικρά, γιατί αυτά είναι και τα μεγάλα, να αγαπάς με όλη σου την ψυχή και να γελάς τόσο δυνατά που οι φόβοι σου τρομάζουν και απομακρύνονται.
Να την χορεύεις την ζωή, αλλιώς θα σε χορεύει πάντα εκείνη…
Διάβασα κάποτε ότι «οι πιο πολλοί πεθαίνουν στα 25 και τους θάβουν στα 80».
Εσύ τι λες;
Την ζεις τη ζωή σου;
Μήπως ήρθε η ώρα που πρέπει να σκέφτεσαι λιγότερο και να ζεις περισσότερο; Δεν θα είσαι απερίσκεπτος. Ζωντανός θα είσαι και παρών.
Η ζωή είναι μια φορά, είναι το «τώρα».
Να είσαι στην ώρα σου πάντα για το λεωφορείο της ζωής.
Αν φύγει, δεν γυρίζει πίσω.
Δήμητρα Κοκκονού
