Όποιος έχει πάρει ενεργά θέση απέναντι στον δυτικό ιμπεριαλισμό, δικαιούται και είναι υποχρεωμένος να παίρνει θέση και απέναντι στον ανατολικό (ρώσικο) ιμπεριαλισμό.
Τα όσα τραγικά ζούμε σήμερα με την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία δεν είναι παρά τα απόνερα του ναυαγίου της τέως Σοβιετικής Ένωσης αλλά και του καθεστώτος που εγκαθιδρύθηκε εκεί μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, το οποίο δυσφήμισε τον Κομμουνισμό και τον Μαρξισμό και παραβίασε όλες τις πανανθρώπινες Αρχές και Αξίες.
«Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν υπήρχε και δεν οικοδομείτο σοσιαλισμός. (…) Στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού υπήρχε ένας ιδιαίτερος κοινωνικός σχηματισμός με δικές του παραγωγικές σχέσεις, με δικό του εποικοδόμημα, με ανταγωνιστικές τάξεις (διευθύνουσα και εκτελούσα). (…) Αυτός ο σχηματισμός δεν είναι πρότυπό μας.».
«Όπως είναι γνωστό, η Κομμούνα του Παρισιού είχε καθιερώσει τις λειτουργίες του κρατικού μηχανισμού θα εκτελούν εργάτες που θα εκλέγονταν με καθολική ψηφοφορία, θα ήταν ανακλητοί και θα αμείβονταν με τον μισθό των άλλων εργατών… Εδώ είχαμε μονιμότητα όχι μόνο των κρατικών υπαλλήλων, αλλά και των κομματικών στελεχών… Εδώ φτάσαμε στο σημείο η υπόθεση της επανάστασης, του σοσιαλισμού και της λαϊκής εξουσίας να χρησιμοποιείται ουσιαστικά ως μέσο οικονομικής και κοινωνικής ανόδου».
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΠΠΟΣ, «ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ» εκδ. ΑΛΦΕΙΟΣ, 2000
Κάτω από το κνούτο της άρχουσας κομματικής τάξης γονάτισαν και υποχρεώθηκαν βάναυσα να ζήσουν μαζί, ως ενιαίο κράτος ή σαν δορυφόροι της Σοβιετικής Ένωσης (Σύμφωνο Βαρσοβίας), λαοί και εθνότητες με διαφορετικές ιστορικές ρίζες και καταβολές. Όταν το 1991 το πολιτικό και ιδεολογικό οικοδόμημα της Σοβιετικής Ένωσης κατέρρευσε, ΟΛΟΙ αυτοί οι λαοί αναζήτησαν την αυτοδιάθεση και τα σύνορά τους, με αποτέλεσμα τη δημιουργία 15 νέων κρατικών οντοτήτων. Η προσπάθεια αυτή να σταθούν στα πόδια τους ξεκινώντας από το μηδέν, ήταν οδυνηρή για τους λαούς αυτούς. Οι νέες δημοκρατίες δυσκολεύτηκαν πολύ να απαλλαγούν από τη θηλιά που είχε βάλει στον λαιμό τους ο 74χρονος σοβιετικός οικονομικός σχεδιασμός, ο καταναγκασμός, η καταπίεση και η ανελευθερία και ξεκίνησαν υστερώντας κατά πολύ σε σχέση με τα ελεύθερα δυτικά κράτη, πράγμα που οδήγησε στην πτώση του βιοτικού επιπέδου τους, την εκτίναξη της διαφθοράς και της παραοικονομίας και τη δημιουργία στρατιών προσφύγων και μεταναστών για αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Μέσα στα πλαίσια αυτά διαλύθηκε και η Γιουγκοσλαβία πληρώνοντας βαρύ τίμημα αίματος μετά από έναν πολύχρονο κι αιματηρό εμφύλιο.
Η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, σήμερα, βάζει την ανθρωπότητα στο κατώφλι ενός 3ου παγκοσμίου πολέμου (πυρηνικού αυτή τη φορά) και καταδεικνύει με τρόπο τραγικό ότι ο πρόεδρος και η πολιτική ηγεσία της Ρωσίας αρνούνται να αποδεχθούν τη νέα μετα-σοβιετική πραγματικότητα, έχουν χάσει την επαφή τους με την κοινωνία, διακατέχονται ακόμα από τα συμπλέγματα της τέως Σοβιετικής Ένωσης, σκέφτονται και αποφασίζουν με τα μυαλά του Ψυχρού Πολέμου και τη νοοτροπία της KGB και
σχεδιάζουν (με τη δύναμη των όπλων) ένα νέο σιδηρούν παραπέτασμα μεταξύ Ρωσίας και Δύσης.
Η ωμή και απροκάλυπτη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, είναι καθ’ όλα όμοια με την εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης στην Ουγγαρία, το 1956, όταν (μετά την εξέγερση των Ούγγρων για απόσυρση από το σύμφωνο της Βαρσοβίας, για εκδημοκρατισμό και προκήρυξη εκλογών) τα σοβιετικά στρατεύματα εισέβαλαν στη Βουδαπέστη και σε άλλες περιοχές, πνίγοντας στο αίμα την παλλαϊκή επανάσταση. Πάνω από 2.000 Ούγγροι σκοτώθηκαν στις οδομαχίες, 450 εκτελέστηκαν (ανάμεσά τους και ο Ούγγρος Ηγέτης Ίμρε Νάγκι), 12.000 φυλακίστηκαν και οι καταστροφές που υπέστη η Βουδαπέστη ήταν μεγαλύτερες από εκείνες μετά την εισβολή των Γερμανών Ναζί!
Το σοβιετικό αφήγημα για την εισβολή στην Ουγγαρία, το 1956, ήταν:
«Η Σοβιετική Ένωση συνέτριψε τις δυνάμεις της συνωμοσίας και της αντίδρασης εναντίον του ουγγρικού λαού»!!!
Το ρωσικό αφήγημα για την εισβολή στην Ουκρανία, το 2022, είναι ακριβώς το ίδιο: «Η αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας και η προστασία των ρωσόφωνων πληθυσμών που ζουν εκεί».
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και με τα ίδια επιχειρήματα είχε εισβάλει στην Πολωνία ο Χίτλερ, το 1939, κηρύσσοντας (ουσιαστικά) την επίσημη έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Για να δικαιολογήσουν, τότε, την εισβολή, οι ναζί προπαγανδιστές ισχυρίστηκαν ότι η Πολωνία προγραμμάτιζε , δήθεν, με τους συμμάχους της, τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία, να πολιορκήσουν και να διασπάσουν τη Γερμανία και ότι οι Πολωνοί καταπίεζαν και εκδίωκαν άτομα γερμανικής καταγωγής. Στη συνέχεια η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε κι εκείνη στην ανατολική Πολωνία σε εφαρμογή του συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότωφ μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωση και τα κατακτημένα εδάφη μοιράστηκαν από κοινού.
Ύστερα από 80 χρόνια η φρίκη του πολέμου επέστρεψε, δυστυχώς, με τον ίδιο τρόπο και με τις ίδιες προφάσεις, στην Ευρώπη.
Οι ηγεσίες της δημοκρατικής Δύσης και πάνω απ’ όλα οι λαοί, οφείλουν να αποτρέψουν ένα νέο ολοκαύτωμα και να μην ακολουθήσουν εκείνους που άνοιξαν την πόρτα του τρελοκομείου. Ο πόλεμος δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματα των κοινωνιών και των ανθρώπων.
Ο κόσμος μας, που ξέρει πλέον καλά τι θα πει «πόλεμος», δεν μπορεί παρά να βρει και να βαδίσει τους δρόμους της Ειρήνης. Μέσα απ’ αυτούς τους δρόμους μπορεί να αποδοθεί η «Νέμεσις» σ’ εκείνους που διαπράττουν την «Ύβρη» απέναντι στην Ανθρωπότητα και στο Διεθνές Δίκαιο.
«Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές
κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου και μες στους λάκκους που ‘σκαψαν οι οβίδες
φυτεύουμε δέντρα και στις καρδιές που ‘καψε η πυρκαγιά
δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα κ’ οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους
και να κοιμηθούν δίχως παράπονο ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου, είναι η ειρήνη.»
Γιάννης Ρίτσος
Βαγγέλης Μητράκος