Οικία ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ, εμπόρου.
Ένα από τα βουβά, γοητευτικά σπίτια της Σπάρτης.
Πανέμορφο, απλό, κλασικιστικό, τριώροφο σπίτι, του 1890 – 1910, με τετράρριχτη κεραμοσκεπή.
Κάτω από τα κεραμίδια του, στην πρόσοψη, θριγκός με γείσο, ζωφόρο ταινία βαμμένη στο μπλε και επιστύλιο .
Τα πορτοπαράθυρά του χωρίς πλαίσια, με γαλλικά εξώφυλλα στους ορόφους και συμπαγή ξύλινα, ταμπλαδωτά, στο ισόγειο.
Στον δεύτερο όροφο μεγάλος εξώστη, με απλό κιγκλίδωμα και μεταλλικά σφυρήλατα υποστηρίγματα (φουρούσια) και δυο μικροί εξώστες, στον πρώτο όροφο, με χυτά φουρούσια από μπετόν και απλά κιγκλιδώματα .
Πλευρική μεταλλική αυλόπορτα που έμπαζε στη μικρή αυλή με τις πρασινάδες, από όπου γινόταν και η πρόσβαση στους ορόφους.
Το σπίτι ήταν χτισμένο σε στενό οικόπεδο, σε σχήμα Γ. Απέναντι ακριβώς από την αυλόπορτα, στην κορυφή του Γ, ένα φωτεινό και ζεστό «λιακωτό», με ωραία επάλληλα, συρόμενα προς τα πάνω, ξύλινα παράθυρα, χωρίς παντζούρια.
Κάποτε, έτσι όμορφο, περιποιημένο και χρωματισμένο με τις ώχρες του, ήταν ένα από τα σπίτια- στολίδια της Λεωνίδου, εκεί πλάι στο ιστορικό θερινό σινεμά ΡΕΞ, που βρισκόταν στη γωνία Λεωνίδου και Λυκούργου.
Σήμερα, το όμορφο αυτό σπίτι, τυλιγμένο στα «σάβανα» της κατάρρευσης, «φεύγει» σαν την άμμο μέσα από τα δάχτυλα και κανείς δεν θα το μνημονεύσει πια. Μια ακόμα πικρή ειρωνεία στο χαρακτηρισμό «Διατηρητέο».
Ο Δήμος Σπάρτης οφείλει, έναντι της ευθύνης που έχει για τη διάσωση της πολιτιστικής και ιστορικής κληρονομιάς αυτής της πόλης, να παρέμβει δυναμικά και αποτελεσματικά, προς κάθε κατεύθυνση, ώστε να διασωθούν όσα αρχιτεκτονικά στολίδια της Σπάρτης έχουν απομείνει, γνωρίζοντας ότι αποτελούν ένα από τα μεγάλα συγκριτικά της πλεονεκτήματα. .
Βαγγέλης Μητράκος
