Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος
Εκεί που τα νέα παιδιά χαμογελούν, εκεί που ανοίγουν τα πορτοπαράθυρα της καρδιάς τους, εκεί που ξαστερώνει το βλέμμα τους και γίνονται μια συντροφιά, εκεί είναι ένας καλός τόπος.
Στο θρυλικό «CLUB GENESIS» της Σπάρτης, στη οδό Λεωνίδου 54, δεν είχα πάει ως νεαρός ποτέ, γιατί στη 10ετία του ’80 που μεσουράνησε το «GENESIS» εγώ δεν ήμουν πια νεαρός. Τύχαινε, όμως, να περνώ απ’ έξω, καμιά φορά, και πάντα απολάμβανα την καλή ξένη μουσική που δραπέτευε από εκεί και κυρίως τα χαρούμενα και φωτεινά πρόσωπα των νέων παιδιών της εποχής εκείνης, που έμπαιναν και έβγαιναν σε κεφάτες παρέες ή έκαναν πηγαδάκια μπροστά στην είσοδο κουβεντιάζοντας τα δικά τους.
Ήταν η όμορφη γενιά του ’80, αυτή που είχε γεμίσει τη ζωή της με πολλά όμορφα πράγματα, μικρά και μεγάλα, ίσως η τελευταία αγνή γενιά των νέων, πριν συμβεί η υποδούλωση στην τεχνολογία, στο κινητό και στο διαδίκτυο.
Στη 10ετία του ’80 βρισκόταν στο απόγειό του το αγγλικό συγκρότημα GENESIS με τον Phil Collins και (πιθανώς) αυτή ήταν η αιτία που εκείνο το αγαπημένο στέκι της νεολαίας του ’80, πήρε το όνομα «GENESIS». Ίσως, πάλι, να υπήρξε έμπνευση από τη «ΓΕΝΕΣΗ» της Βίβλου, για να σηματοδοτήσει πως κάτι νέο και όμορφο ερχόταν στη Σπάρτη για τη διασκέδαση της νεολαίας. Δεν ξέρω.
Γι’ αυτό και συγκινήθηκα πολύ, όταν είδα δημοσιευμένη μια φωτογραφία του CLUB GENESIS με πλήθος νεαρόκοσμου της εποχής μπροστά στην είσοδό του και δεκάδες μηχανές και μηχανάκια, παρκαρισμένα στη σειρά στο ρείθρο του πεζοδρομίου, από τους «αναβάτες του ονείρου».
Στα πλαίσια μιας προσπάθειας αποτύπωσης και καταγραφής των νεοκλασικών και των άλλων όμορφων σπιτιών του παρελθόντος της Σπάρτης που είχαν απομείνει όρθια, είχα φωτογραφίσει το «GENESIS», κάπου στη 10ετία του ’90, όταν είχε, πλέον, κλείσει και μόνο η πινακίδα του και οι ζωντανές μνήμες είχαν απομείνει να το θυμίζουν.
Το «GENESIS» στεγάστηκε, τότε, σε ένα πανέμορφο «νεοκλασικό» της Σπάρτης, το οποίο, ακόμα και σήμερα, ανακαινισμένο, αποτελεί πραγματικό κόσμημα για την πόλη μας.
Πρόκειται για ένα διώροφο , υπερυψωμένο κτήριο με κεραμοσκεπή και νεοκλασικά χαρακτηριστικά: Τα κεραμίδια του «στεφανώνονται» με πανέμορφα ακροκέραμα και ακριβώς από κάτω τους βρίσκεται ο θριγκός (με γείσο , ζωφόρο κι επιστύλιο). Στη μέση υπάρχει η χαρακτηριστική διαχωριστική ζώνη των ορόφων και ο μεγάλος εξώστης με τα χυτά φουρούσια (στηρίγματα) και το φινετσάτο σφυρήλατο κιγκλίδωμα. Τα ανοίγματα είναι συμμετρικά, με γαλλικά εξώφυλλα στον όροφο και θωράκια παραθύρων σε εσοχή, χωρίς διακόσμηση. Στα αριστερά τού ισογείου υπάρχει είσοδος σε αυλή, με ωραία, βαριά, σφυρήλατη, δίφυλλη καγκελόπορτα.
Το όμορφο αυτό «νεοκλασικό» της Σπάρτης και το νεολαιΐστικο στέκι «GENESIS» που φιλοξενήθηκε κάποτε στο ισόγειό του, θυμίζουν ότι τα «νεοκλασικά» ΜΠΟΡΟΥΝ να σηματοδοτούν το παρελθόν και την ιστορία μιας πόλης αλλά, συγχρόνως, να βρίσκουν τρόπο να εκφράζουν και το παρόν της.
Σήμερα, τα νέα παιδιά της Σπάρτης που κάποτε σύχναζαν και διασκέδαζαν στο «GENESIS» έχουν γίνει ώριμοι κύριοι και ώριμες κυρίες και ο καθένας και η καθεμιά τους έχουν χαράξει τις πορείες της ζωής τους κατά πώς ήθελαν ή … κατά πώς μπόρεσαν.
Σίγουρα, όμως, όλοι ξαναγίνονται οι νέοι του «τότε», όταν αναθυμούνται το «CLUB GENESIS» και γι’ αυτό δείχνουν αυθόρμητα τη χαρά και τη νοσταλγία τους για τα όμορφα χρόνια της νιότης τους, με σχόλια αυθόρμητα, όπως αυτά που άφησαν κάτω από την ανάρτηση της φωτογραφίας:
-Τα καλύτερα χρόνια! Η ζωή ήταν εμφανής παντού. Νεολαία μιας άλλης εποχής. Μια πόλη αλλιώτικη από την σημερινή που δεν θυμίζει σε τίποτα αυτή που ζήσαμε εμείς.
-Άλλες εποχές, όταν η Σπάρτη είχε κόσμο και νυχτερινή ζωή. Τα καλύτερα χρόνια της πόλης ήταν αυτά. Άπειρες αναμνήσεις!
-Το στέκι μας! Ήμουν κι εγώ εκεί!
-«Πρώτη μούρη» το RD500 του μακαρίτη του Σπύρου.
-Σαν τον διάολο… Εχτές είχαμε συζήτηση με τον φίλο Πολυχρόνη για το μαγαζί αυτό… Άλλες εποχές, ρεεεεεε…
-Υπέροχες αναμνήσεις!!!
-Τα καλύτερα χρόνια.
-Όμορφες στιγμές, αναμνήσεις υπέροχες!!!
-Γειά σου, ρε αλάνι, με το πιο άγριο DT 200 της Σπάρτης!
-Ας είναι καλά εκεί ψηλά εκείνος που μου το άφησε!
-Το στέκι! Ήμουν εκεί και για το μπάτσελορ του γάμου μου … χαχαχα!
– Και τι υπέροχα είχαμε περάσει!!! Την άλλη μέρα σερνόμασταν, αλλά αυτό άξιζε!
-Ήταν στέκι!!!!
-Την πρόλαβα και εγώ!!! Στέκι!!!
-Σαν να σε βλέπω στο βάθος νομίζω…
«Τα νιάτα δεν είναι περίοδος ζωής.
Είναι η κατάσταση του νου.
Δεν είναι κόκκινα μάγουλα, κόκκινα χείλη και ευλύγιστα γόνατα.
Είναι η διάθεση της θέλησης, η ιδιότητα της φαντασίας,
η δύναμη των αισθημάτων.»
Σάμιουελ Ούλμαν, «Η ΝΙΟΤΗ»
9-10-2024
Βαγγέλης Μητράκος