Να δεχτούμε ότι η δημόσια διοίκηση, γενικότερα το κράτος, χρειάζεται γενναία μεταρρύθμιση, ώστε να καταστεί αποτελεσματική και φιλική προς τον πολίτη. Πιστεύει, άραγε, κανείς ότι ένα τέτοιο κράτος μπορεί να δημιουργηθεί με άνωθεν εκπορευόμενο κλίμα εκδικητικότητας εναντίον των εργαζομένων;
Με ιστορικό αδίστακτων κομματικών παρεμβάσεων και πελατειακών σχέσεων, πιστεύει κανείς ότι θα ισιώσει η βέργα αν επιβληθεί καθεστώς εκτάκτου ανάγκης και καμφθούν στοιχειώδεις συνταγματικές εγγυήσεις για την ανεξαρτησία του δημοσίου υπαλλήλου; Πιστεύει, άραγε, κανείς ότι είναι δυνατόν να επιτευχθεί μεταρρύθμιση του Δημοσίου μέσα σε συνθήκες κοινωνικής καταστροφής και άνωθεν υποδαυλιζόμενου εμφυλιοπολεμικού κλίματος;
Είναι χαρακτηριστικό ότι η κυβέρνηση συνδέει τις μετακινήσεις στον δημόσιο τομέα με απολύσεις. Επίσης συνδέει την αξιολόγηση με τις απολύσεις. Και οι μετακινήσεις αρχίζουν από το λεγόμενο “καλό κράτος”, δηλαδή ξηλώνονται κοινωνικές υπηρεσίες. Νοσοκομεία, σχολεία, δημοτική πρόνοια βρίσκονται στην αιχμή της κυβερνητικής επέλασης. Η διάλυση των δημοσίων αγαθών, όμως, δεν πλήττει μόνο τους εργαζόμενους στις κοινωνικές υπηρεσίες, αλλά απειλεί τη συνοχή ολόκληρης της κοινωνίας.
Όσο περισσότερο αποδεικνύεται η χρεωκοπία του Μνημονίου τόσο η εφαρμογή του εστιάζεται στη διάλυση του κράτους πρόνοιας. Εκατομμύρια συνταξιούχοι μετατρέπονται ολοταχώς σε δικαιούχους επιδομάτων κοινωνικής ελεημοσύνης. Η κυβέρνηση, με την επίκληση του πλασματικού πρωτογενούς πλεονάσματος, μηδενίζει το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και επιτίθεται φορομπηχτικά στα εισοδήματα, μετατρέποντας το κράτος σε μηχανισμό ύφεσης. Αν όμως το κράτος λειτουργεί ως υποχείριο των πιστωτών και όμηρος της λιτότητας, ποιος θα παίξει τον ρόλο της ατμομηχανής για την ανάπτυξη; Οι επενδυτές τύπου Μελισσανίδη; Ή μήπως τα κερδοσκοπικά funds;
Η κυβέρνηση κατρακυλάει με σπασμένα φρένα. Με το δημόσιο χρέος να εκτινάσσεται, ο Σαμαράς αγωνιά να πλασαριστεί ως “φτωχός συγγενής” στις μετεκλογικές γερμανικές ισορροπίες, που όμως για πολύ καιρό θα παραμείνουν ρευστές και ευμετάβλητες. Σε τελευταία ανάλυση, η κυβέρνηση θα κριθεί από τις ελληνικές εκλογές…
Ο ισχυρισμός του Γερμανού τραπεζίτη Γκ. Άσμουσεν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στην Ελλάδα αποκαλύπτει τα αδιέξοδα της γερμανικής στρατηγικής για την Ευρώπη, αλλά και την εχθρότητα του Βερολίνου μπροστά στο ανερχόμενο λαϊκό ρεύμα δημοκρατικής ανατροπής με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι μόνο η πανθομολογούμενη χρεωκοπία του μνημονιακού συστήματος, είναι και η αναδυόμενη ελπίδα που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ για τη δημοκρατική αναγέννηση της χώρας.
Παναγιώτης Κουμουνδούρος