•Καθιέρωση παγίως, αναλογικού εκλογικού συστήματος στο Σύνταγμα.
•Καθιέρωση της εποικοδομητικής ψήφου δυσπιστίας. Η εποικοδομητική ψήφος δυσπιστίας αποτελεί το θεσμό σύμφωνα με τον οποίο πρόταση δυσπιστίας δεν μπορεί να γίνει δεκτή από το Κοινοβούλιο, παρά μόνο υπό την προϋπόθεση ότι υπερψηφίζεται ταυτόχρονα και άλλος πρωθυπουργός.
•Να αποτρέπεται η διάλυση του κοινοβουλίου με αφορμή την αδυναμία εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας με αυξημένη πλειοψηφία από το Κοινοβούλιο. Δύο προτάσεις τέθηκαν στην ΚΟ: Είτε να χρειάζεται απλή πλειοψηφία 151 βουλευτών ή να υπάρχει απευθείας εκλογή του προέδρου από τον λαό.
•Ο πρωθυπουργός πρέπει να είναι απαραιτήτως αιρετός από τον ελληνικό λαό, δηλαδή βουλευτής.
•Κατοχύρωση του δικαιώματος για διενέργεια δημοψηφίσματος με λαϊκή πρωτοβουλία είτε για κρίσιμο εθνικό θέμα είτε για ψηφισμένο νομοσχέδιο. Και για αυτό θεσμοθετούμε για πρώτη φορά την λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία.
•Τροποποίηση των διατάξεων περί ευθύνης των υπουργών ώστε να καταργηθεί η σύντομη παραγραφή για τα αδικήματα που τελούνται κατά την άσκηση των καθηκόντων τους.
•Τροποποίηση των διατάξεων για τη βουλευτική ασυλία ώστε αυτή να καλύπτει επίσης αποκλειστικά τα αδικήματα που τελούνται κατά την άσκηση των καθηκόντων τους.
•Όριο θητειών για τους βουλευτές ώστε να μην δημιουργούνται όροι συναλλαγής με το εκλογικό σώμα.
•Διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας: να κατοχυρωθεί ρητά στο Σύνταγμα η θρησκευτική ουδετερότητα του ελληνικού κράτους με ότι αυτό συνεπάγεται κανονιστικά και πρακτικά.
•Ενίσχυση της προστασίας των κοινωνικών δικαιωμάτων όπως: να προστατευθεί το νερό και η ηλεκτρική ενέργεια από την επέλαση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, να κατοχυρωθεί εμφατικά η προστασία της εργασίας και των εργαζομένων, να αναγνωριστεί η αποκλειστική αρμοδιότητα των κοινωνικών εταίρων να ορίζουν τον κατώτατο μισθό, η ενίσχυση των κρατικών εγγυήσεων για παροχή υπηρεσιών υγείας σε όλους.