Το βιβλίο της ζωής του το γράφει ο κάθε άνθρωπος μόνος. Υπάρχουν όμως και κεφάλαια, στο βιβλίο αυτό,που τα γράφουν και κάποιοι άνθρωποι οι οποίοικατάφεραν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη και την αγάπη μας και να γίνουν, κατά κάποιον τρόπο, άνθρωποι δικοί μας.
Ένας τέτοιος δικός μας Άνθρωπος ήταν και ο παπα-Κώστας, ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Κωνσταντίνος Γκιοτσαλίτης, που «κοιμήθηκε» πριν από λίγες μέρες, πλήρης ημερών, μέσα στην αγκαλιά, την αγάπη και τη φροντίδα της οικογένειάς του.
Τον παπα-Κώστα η δική μου γενιά τον γνώρισε κάπου στα 1967, όταν ως γυμνασιόπαιδα, πλέον, πηγαίναμε κατηχητικό στον Α. Νίκωνα Σπάρτης. Εκεί, λοιπόν, γνωρίσαμε έναν Κατηχητή που μας συνήρπασε,κυριολεκτικά. Γεμάτος αγάπη αληθινή, ο παπα-Κώστας, άνοιγε κάθε φορά την καρδιά του, για να μας την δώσει σαν δώρο ακριβό. Πάντα χαμογελαστός, από χαρά αγνή που έβγαινε απ’ την ψυχή του, με μάτια καθαρά σαν τα νερά γάργαρου ποταμού, γεμάτος αφοσίωση (και κέφι θα έλεγα) για το λειτούργημα του κατηχητή, μας μεταλαμπάδευε, κάθε φορά, τα πνευματικά μηνύματα της Πίστης και της Ορθοδοξίας αλλά δεν σταματούσε εκεί: Έβρισκε τρόπο, ως εγκρατής κάτοχος της ελληνικής παιδείας, να συνδέει τα θρησκευτικά μηνύματα με την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία (ακόμα και με τη Λατινική πολλές φορές) την οποία λάτρευε, την είχε σπουδάσει και δεν είχε πάψει ποτέ να τηνμελετά, στην κάθε μέρα της ζωής του, όχι για να γίνεται ένας ματαιόδοξος αναμεταδότης στείρας γνώσης, αλλά για να μας αποκαλύπτει πως η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία είναι ένας ανεξάντλητο πλούτος, που μπορεί να συμβαδίζει με τον Χριστιανισμό, έτσι όπως δίδαξαν και ενέπνευσαν οι Τρεις Ιεράρχες και που μπορεί, γι’ αυτό, να είναι ασφαλής οδηγός ζωής.
Ως πολυδιάστατος και εμπνευσμένος Κατηχητής, ο πατήρ Κωνσταντίνος Γκιοτσαλίτης, έδινε στηνκατηχητική του διδασκαλία χαρακτήρα βιωματικό και επειδή είχε και το έμφυτο τάλαντο του ομιλητή, του παιδαγωγού και του δασκάλου, έκανε εμάς, τα τότε παιδιά των δεκατριών-δεκατεσσάρων χρόνων, να κρεμόμαστε, κυριολεκτικά, απ’ τα χείλη του και να ενστερνιζόμαστε (χωρίς καταναγκασμό) τα πνευματικά μηνύματα που μας μετέδιδε, δίνοντας μας (παράλληλα)μιαν άλλη (θελκτική) διάσταση για την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, που στο Γυμνάσιο τη ζούσαμε σαν βασανιστική και στείρα διδασκαλία, ή οποία μας απωθούσε, αφού μέναμε στο γράμμα και χάναμε το περιεχόμενο.
Μετά από τα αξέχαστα χρόνια του Κατηχητικού Σχολείου με τον πατέρα Κωνσταντίνο, τράβηξε ο καθένας μας τον δρόμο του:
Σπουδάσαμε, πήγαμε στο στρατό, βρήκαμε εργασία, κάναμε οικογένειες… . Όμως ο παπα-Κώστας παρέμενε πάντα σημείο αναφοράς για μας, ένα ασφαλές και απάγκιο λιμάνι του νου και της ψυχής μας.
Όσοι παραμείναμε στη Σπάρτη τον απολαμβάναμε σαν Λειτουργό του Υψίστου στον Άγιο Νίκωνα, όπου με την όμορφη-ιδιαίτερη φωνή του και την μουσική του αντίληψη μετέτρεπε την Θεία Λειτουργία σε ανάταση των ψυχών, ενώ με τα ανεπανάληπτα κηρύγματά του άγγιζε, κάθε φορά, τις καρδιές και το πνεύμα των πιστών.
Ένα φτωχό τσοπανόπουλο από τα Πάκια των Μολάων,που σπούδασε με θυσίες πολλές γιατί είχε μέσα του φλόγα και σήκωσε τον Σταυρό της Ιεροσύνης ως ζυγό, με ταπείνωση, με απλότητα, με ευπρέπεια, με γνήσια αγάπη για τον Θεό και τους ανθρώπους, ένας καλός και αγαθός λευίτης, άριστος λειτουργός των Μυστηρίων του Θεού και ταπεινός εργάτης του Ευαγγελίου του Χριστού.
Και δεν γνωρίσαμε, μόνο, τον π. Κωνσταντίνο Γκιοτσαλίτη ως έναν υποδειγματικό Λειτουργό του Θεού και ως Κατηχητή. Τον γνωρίσαμε και μέσα από την σεμνή διακονία του στον συνάνθρωπο, να τον ταΐσει, να τον ποτίσει, να τον παρηγορήσει, να δώσει κουράγιο και βοήθεια στον τεθλιμμένο, τον φτωχό και τον αδύναμο, στον μαθητή, στον φοιτητή, στον πρώτο αλλά και στον έσχατο.
Πολλούς από μας, τους παλιούς του μαθητές στο Κατηχητικό, μάς πάντρεψε ο παπα-Κώστας, υποδέχτηκε ως «δίκαιος πρεσβύτης» Συμεών τα νεογέννητα παιδιά μας στο Ιερό του ναού όταν σαράντισαν, τα βάφτισε μετά, μας εξομολογούσε και μας κοινωνούσε στις μεγαλογιορτές, αργότερα ευλόγησε και κατευόδωσε τους αγαπημένους μας στην τελευταία τους κατοικία και έτσι δέθηκε, άρρηκτα, ο παπα-Κώστας, με τη ζωή μας και έγινε μέλος της οικογένειας του καθενός από μας. Και σήμερα, ακόμα, φυλλομετρώντας τα οικογενειακά φωτογραφικά άλμπουμ, συναντάμε μέσα τους φωτογραφίες του παπα-Κώστα. Πώς να μην είναι, λοιπόν, οικογένειά μας;
Όταν συνταξιοδοτήθηκε, τον συναντούσαμε συχνά στους δρόμους της Σπάρτης, όπου έβγαινε για το καθημερινό του περπάτημα. Πρώτα έβλεπες από μακριά το ράσο του ν’ ανεμίζει από τη γρήγορη περπατησιά τουκι όταν έφθανε κοντά, αφού του φιλούσαμε το χέρι, ξάνοιγε το πρόσωπό του από χαρά και αγάπη αφειδώλευτη, άστραφταν τα μάτια του και το πλατύ του χαμόγελο γινότανε ζεστή αγκαλιά. Μας θυμότανε όλους με τα μικρά μας ονόματα και μας ρωτούσε για όλα, όχι από τυπικότητα και συνήθεια αλλά από πραγματικό και εγκάρδιο ενδιαφέρον:
-Καλημέρα, Ευάγγελε! Τι κάνεις; Πώς είναι η μητέρα σου η κυρά-Παναγιώτα; Τι κάνει η Σταυρούλα; Πώς έχετε τα παιδιά;
Πάντα έβρισκε ευκαιρία, σ’ αυτές τις σύντομες συναντήσεις, να κάνει μαζί μας μια μικρή αλλά ουσιαστική κουβέντα, η οποία πολλές φορές κατέληγε στον Κατηχητή που είχαμε γνωρίσει σαν γυμνασιόπαιδα. Πάντα κάτι είχε να μας πει και να μας συμβουλεύσει με το μοναδικό του τρόπο, είτε στη χαρά μας είτε στη λύπη μας.
Όταν σταμάτησε το ράσο του πατρός Κωνσταντίνου να ανεμίζει στη Σπάρτη καταλάβαμε ότι τα χρόνια πια είχαν βαρύνει στους ώμους του. Κι όταν μάθαμε ότι «κοιμήθηκε», ήταν σαν ένα μεγάλο και όμορφο κομμάτι της ζωής μας να έφυγε μαζί του. Μέσα μας, όμως,μένουν ανθισμένα (και θα μένουν για πάντα) όλα εκείνα τα όμορφα και μυρωδάτα άνθη, που με τόση επιμέλεια και αγάπη φύτεψε ακούραστα επί τόσα χρόνια.
Ακόμα και στο ύστατο χαίρε, είχε στα χείλη του ο πατήρ Κωνσταντίνος εκείνο το γνωστό κι αγαπημένο του χαμόγελο της αγάπης και απ’ τα κλειστά του μάτια έβγαινε το φως της ζωής, εκείνο που κάποτε σκόρπιζε τα σκοτάδια που μας φόβιζαν και μας έκανε να βαδίζουμε πάντα μπροστά, με πίστη, σιγουριά και γνώση.
Αγαπημένε μας Παππούλη! Σ’ αγαπάμε και σ’ευχαριστούμε για ΟΛΑ!
Ας είναι η μνήμη σου αιωνία!
Η ψυχή σου ας βρει καλόν Παράδεισο!
Εκεί ψηλά, ξέρουμε πως θα παρακαλείς τον Κύριο καιθα προσεύχεσαι για όλους μας. Δεν θα σε λησμονήσουμε ποτέ.
«Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι και εν Κυρίω ο μισθός αυτών και η φροντίς αυτών παρά Υψίστω» (Σοφ. Σολ. 5,15).
Σπάρτη 4-2-2025
Βαγγέλης Μητράκος