Αν ήταν ποδοσφαιριστές θα είχαν γίνει ινδάλματα των νεαρών φιλάθλων.
Αν ήταν σταρ του σινεμά θα έγραφαν γι’ αυτούς όλα τα κοσμοπολίτικα και μη έντυπα.
Αν ήταν κάποιοι παίχτες τηλεοπτικών παιχνιδιών θα τους ήξερε κι ο τελευταίο τηλεθεατής.
Αν ήταν επαγγελματίες δημαγωγοί πολιτικοί θα είχαν τους φανατικούς ακολούθους τους.
Αν ήταν δεσποτικοί τύραννοι των λαών τους θα είχαν πρόθυμους τους εγκωμιαστές τους.
Αν ήταν στυγνοί εκμεταλλευτές πλουτοκράτες θα είχαν ζηλόφθονους θαυμαστές που θα ήθελαν να τους μοιάσουν.
Αν ήταν αιματοβαμμένοι επαναστάτες θα είχαν γίνει αφίσες στα νεανικά δωμάτια.
Αυτοί οι τρεις, όμως, δεν ήταν τίποτα από τα παραπάνω. Ήταν άνθρωποι βαθιάς πίστης και αγάπης στο Θεό και το συνάνθρωπο που είναι εικόνα Του. Ήταν τρεις εκκλησιαστικοί άνδρες που έζησαν τον 3ο και 4ο αιώνα μ. Χ. και ξεχώριζαν για την όλη μόρφωσή τους, που στηριζόταν στην ελληνική κι εκκλησιαστική Παιδεία, ενώ διακρίνονταν για την αγάπη τους στην κλασική γραμματεία και τις επιστήμες και για την πρωτοποριακή σύλληψη κι εφαρμογή ενός συστήματος κοινωνικής πρόνοιας για τον ασθενή, ενδεή κι εμπερίστατο άνθρωπο, που πέθαινε αβοήθητος στους δρόμους!
Αναφερόμαστε στους τρεις μεγάλους Ιεράρχες της Εκκλησίας μας: Βασίλειο Μέγα, Γρηγόριο Θεολόγο και Ιωάννη Χρυσόστομο, οι οποίοι καθιερώθηκε στα μέσα του 11ου αιώνα δικαίως να συνεορτάζουν στις 30 Ιανουαρίου από το Μητροπολίτη Ευχαϊτών Ιωάννη Μαυρόποδα, που συνέθεσε και τμήμα της Ακολουθίας τους, όπου υμνείται η σημασία του έργου και η ποιότητα της δράσης τους, επισημαίνοντας της σχέση της τριανδρίας των Αγίων μας με τον Τρισυπόστατο Θεό και την Ορθοδοξία.
Μετά την Επανάσταση του 1821 και την αναγέννηση του ελληνικού κράτους η γιορτή των 3 Ιεραρχών επιλέχθηκε ως επίσημη γιορτή της
Παιδείας ώσπου στη σύγχρονη εποχή του αναθεωρητισμού των «ιερών και των οσίων μας» κάποιοι «εκσυγχρονιστές» πολιτικοί αποφάσισαν την υποβάθμισή της και τη μετατροπή της σε κάποιες ώρες «δημιουργικής απασχόλησης», αφήνοντας τα μικρά Ελληνόπουλα με την απορία: «Τι γιορτή έχουμε σήμερα; Ποιοι ήταν αυτοί οι 3 ιεράρχες και τι μας πρόσφεραν;».
Κι άντε μετά ο ταλαίπωρος Εκπαιδευτικός που πάνω του ρίχνονται όλα τα βάρη των λαθών της ελληνικής Πολιτείας να τους εξηγήσει πως πρόκειται για 3 τεράστιες προσωπικότητες, 3 πνευματικούς κολοσσούς, 3 γίγαντες της Θεολογίας!
Κι άντε να προσπαθήσει σ’ αυτήν την υλοκρατούμενη εποχή του μαμωνά, της ευδαιμονίας και του καταναλωτισμού να πείσει τους μικρούς και μεγάλους μαθητές ότι και οι 3 ήταν πλουσιόπαιδα ευγενικής καταγωγής μορφωμένοι όσο λίγοι κι απαρνήθηκαν τα πλούτη τους και την κοσμική «καριέρα» για να αφοσιωθούν στο Θεό και να υπηρετήσουν τον Άνθρωπο.
Και το πλέον δύσκολο: να κατορθώσει να τους πείσει ότι τα εφήμερα είδωλα της μικρής και μεγάλης οθόνης μπροστά στην ασύγκριτη και μοναδική κληρονομιά που μας άφησαν οι 3 Ιεράρχες είναι «γη και σποδός» κι αν θέλουν τα παιδιά μας στη ζωή τους να δικαιώσουν την έννοια «ανθρώπινο πρόσωπο» τότε δεν έχουν να κάνουν τίποτε άλλο παρά να προσπαθήσουν να τους μιμηθούν!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΤΡΑΚΟΣ