Ζούμε σε μια εποχή, στην οποία τα μόνα που σχεδόν επικρατούν είναι η ανασφάλεια, η αγωνία, η απαισιοδοξία και η μιζέρια. Λογικό, θα σκεφτεί κανείς, ελέω πανδημίας, οικονομικής αβεβαιότητας και αστάθειας, αλλά και των περιοριστικών μέτρων που άλλαξαν και αλλάζουν συνεχώς τη ζωή μας.
Η κανονικότητα δεν είναι πλέον δεδομένο αλλά ζητούμενο στην παγκόσμια κοινότητα. Καθημερινά, καλούμαστε να ξεπεράσουμε όχι μόνο τις αντιξοότητες ενός θανατηφόρου ιού αλλά και τις προεκτάσεις του.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, δυστυχώς στις μέρες μας ο πύρινος εφιάλτης μπήκε στις ζωές μας, με αποτέλεσμα να φέρει μια τεράστια οικολογική και οικονομική καταστροφή.
Ξέρω ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Γνωρίζω ότι κυρίως ψυχολογικά δεν αντέχουμε άλλο, βλέπω το κόσμο γύρω μου να έχει αλλάξει, να έχει απομονωθεί στη γωνιά του, στα προβλήματά του, στα αδιέξοδα των καιρών. Παρατηρώ τα νέα παιδιά να ασφυκτιούν, να παραπονιούνται (με το δίκιο τους) ότι γκρεμίζονται τα όνειρα τους!
Όλα αυτά και άλλα τόσα θα έλεγα σίγουρα δεν μπορεί να τα αρνηθεί κανείς ούτε να προσποιηθεί ότι δεν υπάρχουν, κρύβοντας τα «κάτω από το χαλί» του μυαλού του.
Όμως, ας σκεφτούμε … Ο άνθρωπος ανέκαθεν δεν το έβαζε κάτω αλλά από τις στάχτες του…ξαναγεννιόταν. Πάντα έβρισκε τη δύναμη να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες. Πάντα ανακάλυπτε τους νέους δρόμους αισιοδοξίας, χαράς και δημιουργίας.
Μην σταματάς, λοιπόν, να προσπαθείς για τα θέλω σου, όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται σε κάποιους, ειδικά αυτή την δύσκολη εποχή που διανύουμε. Όλοι ζητούν και όλοι θέλουν. Μερικοί,όμως, δεν έχουν θάρρος να προσπαθήσουν και να διεκδικήσουν ό,τι μοιάζει ανέφικτο.
Τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι ανέφικτο, από τη στιγμή που υπάρχει έστω και μια μικρή πιθανότητα να είναι εφικτό.
*Άρθρο για το περιοδικό Deals4Sparti που κυκλοφορεί*
Τάκης Λ. Καρβουνιάρης