Η “υπόθεση Λιγνάδη» έρχεται να κλιμακώσει το κύμα καταγγελιών που συγκλονίζει τον τελευταίο καιρό προσθέτοντας και την κατ’ εξακολούθηση βιασμό παιδιών.
Η υπόθεση αυτή, πλάι στις υπόλοιπες, αναδείχνει όλη την απίστευτη μπόχα αυτού του συστήματος που εκπροσωπεί ο κάθε Λιγνάδης. Γιατί ο Λιγνάδης δεν ήταν μόνος του. Το πρόβλημα που βγαίνει στην επιφάνεια ξεπερνά μια υπόθεση “ατομικής εγκληματικής διαστροφής”. Αναδεικνύει όλη την σαπίλα όλων των στρωμάτων της εξουσίας και τα χαρακτηριστικά της. Τον κυνισμό, την διαπλοκή, την επιλεκτική αδράνεια των διωκτικών αρχών, την πολιτική συγκάλυψη, την υποκρισία. Από τα «σχολεία της ελίτ», έως την μιντιακή ασυλία, από την ταξική ασυδοσία του κυρίαρχου έως την πολιτική ανάδειξη παρά τα όργια φημών, η αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα προστατεύει τα παιδιά της.
Στόχος της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης είναι πρώτα απ όλα οι γυναίκες καθώς είναι πιο φανερός από ποτέ η ανισότιμη θέση των γυναικών στην εργασία και στην κοινωνία γενικά. Η εκμετάλλευση της γυναίκας σαν εργαζόμενη γίνεται ακόμα πιο αφόρητη λόγω της ιδιαίτερης καταπίεσης που δέχεται στον καπιταλισμό που αποτελεί την βάση για την αποκρουστική εικόνα αχαλίνωτου σεξισμού στους χώρους δουλειάς και σπουδών
Όλα αυτά φαίνονται ανάγλυφα τόσο από την συγκάλυψη 30 χρόνων, όσο και από την προσπάθεια που ενορχηστρώθηκε από όλο το πολιτικό και μιντιακό προσωπικό, με προεξάρχουσα την ίδια την κυβέρνηση και την Υπουργό Πολιτισμού Λ. Μενδώνη, που στρατεύτηκε στο «ξέπλυμα» του «γνωστού ηθοποιού-σκηνοθέτη» και την πολιτική στήριξη στην Μενδώνη του Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του..
Πολιτικοί και πανεπιστημιακοί που από θέση δημόσιας ευθύνης φρόντισαν να «κουκουλωθούν» τα εγκλήματα. Διοικήσεις ιδιωτικών σχολείων που έκαναν τις ανήξερες. Δημοσιογράφοι που εκθείαζαν τον «καλλιτέχνη», ενώ γνώριζαν το «κοινό μυστικό» της δράσης του. Όλη η ελίτ του καλλιτεχνικού στερεώματος που επέβαλλε την σεξουαλική βία και στον καλλιτεχνικό χώρο, όπως και στον αθλητικό, όπως και στους χώρους δουλειάς, σαν “κανονικότητα”.
Κάτω από το βάρος των μαρτυριών των ίδιων των θυμάτων, αλλά και την πίεση της κοινωνίας, παρά την λυσσασμένη στήριξη από τα παπαγαλάκια της που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η κυβέρνηση “δεν ήξερε” τα όσα έρχονταν στο φως, η κυβέρνηση αναγκάστηκε ετεροχρονισμένα να «απεμπολήσει» τη στήριξή της στο πρόσωπο του Δ. Λιγνάδη. Όμως, το “άδειασμα” του Λιγνάδη από την Μενδώνη δεν σώζει ούτε την ίδια, ούτε την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Είναι πρόκληση για την υπουργό και την κυβέρνηση να ισχυρίζονται ότι “δεν ήξεραν”. Λίγες μόλις βδομάδες πριν, παρόμοια ισχυρίζονταν ότι δεν ήξεραν για τον Αδαμόπουλο. Μητσοτάκης και Μενδώνη αγνόησαν τα ρεπορτάζ που από το 2012 μιλούσαν για τράφικινγκ που σταμάτησε απότομα, τις αναφορές τις καταγγελίες για κακοποίηση ανήλικων προσφυγόπουλων, ακόμα και τις ίδιες τις καταγγελίες των θυμάτων. Όταν τον διόριζαν άλλωστε, είχαν εγγυηθεί για το ήθος του.
Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι τα θύματα έσπασαν τη σιωπή τους, παρά τις προσπάθειες όλου του πολιτικού και μιντιακού συστήματος να τα εκφοβίσει. Το πρώτο μας χρέος είναι η αλληλεγγύη στα θύματα αυτά, η στήριξή τους μέχρι τέλους, για να μπορέσουν να αποκαλύψουν την αλήθεια με όποιον τρόπο θεωρούν πιο πρόσφορο, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει.
Όταν η κυβέρνηση επιτίθεται στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τόσο τους ρίχνει στο περιθώριο στο οποίο γίνονται εύκολοι στόχοι κάθε εγκληματικού καθάρματος. Και το ίδιο ισχύει για τις γυναίκες και τους νέους εργαζόμενους που πέφτουν θύματα κακοποιήσεων -οι θύτες μπορούν να “υπολογίζουν” ότι θα επιβάλλουν τη σιωπή των θυμάτων, όταν αυτά δεν έχουν εργασιακά δικαιώματα και όταν η κυβέρνηση ρίχνεται με μανία να διαλύσει και τη δυνατότητά τους να συνδικαλίζονται, ενώ τους καταστέλλει άγρια όταν τελικά βγαίνουν στους δρόμους.
Η κινητοποίηση των καλλιτεχνών, των εργαζόμενων στο Υπουργείο Πολιτισμού, των σπουδαστών και σπουδαστριών του Εθνικού Θεάτρου το πρωί της Δευτέρας 22 Φλεβάρη με σύνθημα “Μενδώνη Παραιτήσου” δείχνει ότι, εκτός από τη μπόχα της κυβέρνησης και του συστήματος, ξεχειλίζει και η οργή. Και τα ζητήματα που ανοίγουν δεν περιορίζονται στην Μενδώνη, ούτε θα εκτονωθούν με την παραίτησή της. Όλο και περισσότερος κόσμος βγαίνει στους δρόμους τις τελευταίες εβδομάδες και διαδηλώνει για τις δουλειές και τις ζωές του. Αυτός ο κόσμος συνδέει τα όσα συμβαίνουν και αντιλαμβάνεται ότι τα ζόμπι που κρατιούνται με νύχια και δόντια από τις καρέκλες τους υπερασπίζονται ένα σύστημα που είναι επικίνδυνο.
Ο δρόμος προς την 8 ΜΑΡΤΗ γίνεται μέρα με τη μέρα όλο και πιο δύσβατος για την κυβέρνηση. Το κύμα οργής μεγαλώνει και θα τους διαλύσει.
ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ, 1 ΜΜ, ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ
ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ