Α’ μέρος της αποκαλυπτικής συνέντευξης της κας Λέτας Βασιλοπούλου, εκπροσώπου τύπου της επιτροπής αγώνα ασθενών χρονίων παθήσεων και κοιν. υποθέσεων.
Ακούστε την συνέντευξη πατώντας τον ακόλουθο συνδεσμο:
https://soundcloud.com/…/interview-12-2-2021-leta…
Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης για την εξυπηρέτηση των ανθρώπων με πρόβλημα ακοής.
– Η επιτροπή δεν έχει συγκεκριμένη νομική μορφή, δεν διαθέτει διοικητικό συμβούλιο, δεν έχει ταμείο οικονομικής διαχείρισης, αλλά λειτουργεί με την εθελοντική προσφορά των μελών της από όλη την Ελλάδα.
– Η επιτροπή μας δημιουργήθηκε το 2010 με αφορμή τα προβλήματα που προέκυψαν εξαιτίας του πρώτου μνημόνιου και των δυσμενών συνεπειών για τους ασθενείς.
Φάρμακα τέθηκαν εκτός συνταγογράφησης, επιβλήθηκαν υψηλού κόστους συμμετοχές για την απόκτησή τους, κάτι που έχει διατηρηθεί έως σήμερα.
Η ζωή για όλους μας έχει γίνει δύσκολη, μιας και απαιτούνται σημαντικά ποσά, που δεν έχουμε στην διάθεσή μας, για την απόκτηση των φαρμάκων μας κάθε μήνα
Ευτυχώς για όσους είναι ασφαλισμένοι στην κοιν. πρόνοια δεν απαιτείται συμμετοχή. Όμως όλοι οι άλλοι ασφαλισμένοι σε κάποιο ασφαλιστικό ταμείο πρέπει να πληρώνουν τουλάχιστον 100 ή 150 ευρώ το μήνα.
– Με 313 ευρώ το μήνα δεν ζεις. Τουλάχιστον τα χρήματα αυτά τα λαμβάνει μεγάλος αριθμός;
-Πάρα πολλοί έχουν χάσει το προνοιακό τους επίδομα γιατί η υγειονομική επιτροπή εκτιμά το ποσοστό αναπηρίας χαμηλότερα, ανάλογα με την λειτουργικότητα του εξεταζόμενου, με κριτήριο αν για παράδειγμα μπορεί να σταθεί όρθιος. Το αποτέλεσμα είναι η απώλεια του μικρού αυτού επιδόματος, που αναγκάζει τους ασθενείς να μειώνουν τα χρήματα για τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους φάρμακα.
Σημειώνω πως δεν συνταγογραφούνται παυσίπονα, βιταμίνες, αλοιφές απόλυτα απαραίτητες, που πρέπει ο ασθενής να πληρώσει από την τσέπη του.
– Γνωρίζω πως τα πιστοποιητικά αναπηρίας με την σημείωση “χρόνια πάθηση” δεν διευκολύνουν τους κατόχους τους, γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις δεν γίνονται αποδεκτά από τις δημόσιες υπηρεσίες.
Ποτέ κανείς δεν έχει ορίσει τι ακριβώς σημαίνει “χρόνια πάθηση” οπότε και ο τυπικός δημόσιος υπάλληλος έχει το δικαίωμα να μην αποδεχτεί το πιστοποιητικό αναπηρίας, γιατί δεν το θεωρεί ισχυρό, “εφ’ όρου ζωής” του κατόχου του.
– Σωστά! Επίσης η υγειονομική επιτροπή εκτιμά το ποσοστό αναπηρίας για 1 ή 2 έτη, τροποποιώντας την εκτίμησή της στην επόμενη εξέταση της περίπτωσης. Το παράδοξο είναι πως η διαφορετική εκτίμηση συμβαίνει για παθήσεις που δεν βελτιώνονται, δεν είναι αναστρέψιμες. Μακάρι να γινόταν καλά ο άνθρωπος. Το κράτος δεν είναι αρωγός μας. Ακόμη χειρότερη είναι η κατάσταση στις περιπτώσεις παιδιών που υποφέρουν από σοβαρές παθήσεις. Τονίζω πως η ελληνική κοινωνία δεν αντιμετωπίζει με συμπάθεια τον ασθενή.
– Είναι σκληρό αυτό που λέτε.
– Είναι όμως αλήθεια! Είναι ένας ιδιότυπος ρατσισμός.
– Σε προηγούμενη συζήτηση αναφέρατε πως συναντάτε συχνά περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας κατά ασθενών, ακόμη και μεταξύ ανδρογύνων.
– Δυστυχώς! Γι’ αυτό είμαστε σε διαρκή επαφή με το υφυπουργείο γενικής γραμματείας ισότητας και οικογενειακής πολιτικής. Συχνά εγκαταλείπεται ο σύζυγος με την χρόνια πάθηση από τον άλλο. Σκεφτείτε πως ο άνθρωπος αυτός θα πρέπει να αντιμετωπίσει και τα δικαστικά έξοδα της διεκδίκησης διατροφής και των περιουσιακών στοιχείων, όταν το μόνο έσοδό του συνήθως είναι, το πενιχρό προνοιακό επίδομα.
Σημειώνω πως θεωρώ απάνθρωπο το οικογενειακό δίκαιο της χώρας μας, γιατί απαιτεί σειρά δικαστικών πράξεων και πολλά έξοδα. Θα μπορούσε να προβλεφθεί πως ο εγκαταλελειμμένος σύζυγος με αναπηρία και χαμηλό εισόδημα, θα λάμβανε αυτόματα διατροφή από τον άλλο, με αντίστοιχο διαμοιρασμό της κοινώς αποκτηθείσας περιουσίας. Θεωρώ πως το δίκαιο έχει ψηφιστεί από άνδρες, ακριβώς για την προστασία τους. Συχνότερα οι γυναίκες είναι τα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας. Συνήθως οι άνδρες – σύζυγοι τους παίρνουν και το προνοιακό επίδομα και στην συνέχεια τις εγκαταλείπουν. Ανάλογα περιστατικά συμβαίνουν από γονείς εις βάρος των παιδιών με αναπηρία. Αντιμετωπίζουμε τραγικές καταστάσεις. Δεν μιλάμε για οικογένειες αγγελικά πλασμένες. Η υφυπουργός ισότητας και οικογενειακής πολιτικής παραδέχτηκε ότι στην πρώτη καραντίνα, φυγάδευαν γυναίκες από τα σπίτια τους εξαιτίας της ενδοοικογενειακής βίας που υφίσταντο από τους άνδρες τους. Παρακαλώ να συζητήσουμε το θέμα “αναπηρία και ενδοοικογενειακή βία” σε μια επόμενη συζήτηση, , όπου θα αναφερθούμε συνολικά στο πρόβλημα που αφορά και στα παιδιά με αναπηρία που βιώνουν ανάλογες καταστάσεις εντός του σπιτιού τους. Αν ένα παιδί με αναπηρία αποφασίσει μετά την ενηλικίωση να δοκιμάσει να ζήσει μόνο του θα πρέπει να το ενημερώσουμε πως μπορεί σήμερα να λάβει και το ΚΕΑ και ένα μικρό ποσό επιδότησης ενοικίου.
Πρέπει να θεσπιστεί ένα επίδομα που να μπορεί να καλύψει τις ανάγκες επιβίωσής μας, τουλάχιστον 500 ευρώ. Πρέπει να πάψει η ισχύς του κριτηρίου λειτουργικότητας, που ρίχνει το ποσοστό αναπηρίας και πάρα πολλοί χάνουν το ελάχιστο ποσό του προνοιακού επιδόματος και δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε τα φάρμακά τους.
– Οι άνθρωποι αυτοί αν δεν έχουν ένα οικογενειακό περιβάλλον να τους βοηθήσει δεν μπορούν να ζήσουν.
– Πρέπει να τονίσω στο σημείο αυτό πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Συνήθως η οικογένεια δεν είναι φιλική στην ασθένεια. Είναι μύθος η καλή και αγγελικά πλασμένη ελληνική οικογένεια που προστατεύει τα μέλη της. Σας πληροφορώ πως μόνο στα σήριαλ και τα ευχάριστα πρωινά τηλεοπτικά προγράμματα υπάρχει περίπτωση να συναντήσουμε τέτοιες οικογένειες. Αυτά που φτάνουν ως πληροφορίες σε μένα είναι φρικτά!
Σύντομα το δεύτερο μέρος της αποκαλυπτικής συνέντευξης.