Σφίχτηκε η καρδιά όλων στην είδηση ότι έφυγε από τη ζωή ο Ισίδωρος Ροζάκης . Έφυγε πλήρης ημερών , μέσα στην αγάπη και την αγκαλιά των δικών του ανθρώπων , αλλά για τέτοιους ανθρώπους σαν τον Ισίδωρο ποτέ δεν μπορείς να πεις εύκολα το «ΕΧΕ ΓΕΙΑ» .
Γιατί οι άνθρωποι σαν τον Ισίδωρο είναι εκείνοι που άκουσαν το σάλπισμα του ποιητή :
«Ομπρός , βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα ,
Ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ’ τον κόσμο !
Τι ιδέτε , εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη ,
Κι ά , ιδέτε , χώθηκε τα’ αξόνι του βαθιά μες στο αίμα !
Ομπρός παιδιά και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος ,
Σπρώχτε με γόνα και με στήθος , να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη ,
Σπρώχτε με στήθος και με γόνα , να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα .»
Κι αν ο ήλιος είχε ελπίδα να βγει κάποια στιγμή από το αίμα κι απ’ τη λάσπη , ήταν γιατί άνθρωποι σαν τον Ισίδωρο Ροζάκη άφησαν τη ζωή τους στο περιθώριο και ρίχτηκαν μέσα στη λάσπη και το αίμα για να βάλουν πλάτη , ώστε να σηκωθεί ο ήλιος πάνω από την Ελλάδα και τον κόσμο .
Χωρίς ανθρώπους όπως ο Ισίδωρος Ροζάκης ο τροχός της ιστορίας δεν θα γύριζε και οι άνθρωποι οι αδικημένοι του κόσμου τούτου δεν θα είχαν ελπίδα .
Από τα χρόνια της μαύρης κατοχής , μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ σαν αγωνιστής και σαν στέλεχος , έκανε το καθήκον του απέναντι στην Πατρίδα και στη Λευτεριά πολεμώντας τους κατακτητές με όνειρο κι ελπίδα για μιαν Ελλάδα περήφανη , λεύτερη, και δημοκρατική που να ανήκει στο λαό της .
Αμέσως μετά , πάντα μέσα στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες , από τις τάξεις της Αριστεράς , για ένα καλύτερο αύριο του Λαού και του Τόπου .
Πάντα ασυμβίβαστος και μαχητικός , αταλάντευτα πιστός στις ιδέες του και τις αξίες για τις οποίες πολέμησε . Έντιμος , αγωνιστής , αγνός , ανιδιοτελής , περήφανος , άφοβος , ποτέ προσκυνημένος , πάντα απέναντι στην άδικη εξουσία και στα κατεστημένα συμφέροντα , υπερασπιστηκε (με προσωπικές θυσίες πολλές φορές) το κοινό καλό .
Στα πέτρινα χρόνια της Αριστεράς πάντα με το λόγο του και τον αγώνα του , μόνος πολλές φορές απέναντι στους μηχανισμούς των παρασκηνίων , πότιζε ακούραστα τον σπόρο που πρόλαβε να δει να καρπίζει .
Όποιος πολίτης αδικημένος και όποια αδικημένη τάξη κοινωνική κι επαγγελματική , ήξερε ότι στο πρόσωπο του Ισίδωρου Ροζάκη θα εύρισκε τον δημόσιο υπερασπιστή της.
Αυτοδημιούργητος , με πίστη στα χέρια του , στις ικανότητές του και στη δύναμη της ψυχής του , αγωνιστής κι εργάτης ΚΑΙ της ζωής , πετυχημένος και σωστός επαγγελματίας , ευγενής , σεμνός , μορφωμένος , κοινωνικός , ανεκτικός , πολιτικοποιημένος , ενεργός πολίτης , δημοκράτης με την πλατιά έννοια του όρου , ευαίσθητος , ανήσυχο πνεύμα , πολυγραφότατος , υπόδειγμα οικογενειάρχη , έδωσε ΚΑΙ με τη ζωή του παράδειγμα κι έκανε τη ζωή του εικόνα των ιδεών και των πιστεύω του .
Πραγματικά ! Η κλεψύδρα του χρόνου που μετρούσε τις μέρες του Ισίδωρου Ροζάκη δεν είχε άμμο. Είχε τη χρυσόσκονη των ονείρων μας. Είχε τις δροσοσταλίδες των ελπίδων μας και τη θεμελίωση ενός σωστότερου τρόπου ζωής .
Από το στεφάνι της λύπης μας για την απώλεια του Ισίδωρου αποθέτουμε έναν ανθό στη μνήμη του . Τους μεγάλους της ζωής δεν τους κλαίνε . Έπαινοι και ύμνοι τους ταιριάζουν .
Για τους δικούς του ανθρώπους ταιριάζουν σαν παρηγοριά τα τελευταία λόγια του Θ. Κολοκοτρώνη προς τον γιο του τον Γενναίο :
“σου αφήνω τόσους φίλους, όσα φύλλα έχουν τα κλαριά, και φρόντισε να τους φυλάξεις”.
«Τ’ αντρειωμένου ο θάνατος , θάνατος δε λογιέται»
Τιμή και Δόξα στον Αγωνιστή !
Αθάνατος !!!
Βαγγέλης Μητράκος