Γάλα 2 ημερών δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Αν υποστεί ήπια παστερίωση (72C για 15”) κρατάει 5 μέρες τουλάχιστον. Η κυβέρνηση πρωτοτυπώντας σε παγκόσμια κλίμακα το εφηύρε … νομοθετικά.
Συνεπής, μάλιστα στην σουρεαλιστική πολιτική της, το ονόμασε γάλα ημέρας! Δεν τους πέρασε από το μυαλό ότι όλες οι αγορές, όχι μόνο του γάλακτος, δεν χρειάζονται τον κυβερνητικό μάγο, αλλά μερικά απλά πράγματα: την αναγραφή με μεγάλα γράμματα της ημέρας παραγωγής και του τόπου προέλευσης πάνω στη συσκευασία, την ημερομηνία λήξης, και το τι περιέχει το προϊόν, ώστε ο καταναλωτής να επιλέγει. Χρειάζεται όμως και κάτι άλλο: ελεγκτικοί μηχανισμοί που να πιστοποιούν ότι οι κανόνες ισχύουν, δεν παραπλανάται ο καταναλωτής με μαϊμού – συσκευασίες και το γάλα εισαγωγής υψηλής παστερίωσης δεν βαφτίζεται φρέσκο από τα λιβάδια της Πάνω Ραχούλας. Σήμερα ελεγκτικοί μηχανισμοί δεν υπάρχουν. Και ο ΕΛΟΓΑΚ φαίνεται ότι προκαλεί άλλο θαύμα: η Ελλάδα το 2013 παρήγαγε 627 χιλιάδες τόνους αλλά κατανάλωσε (γάλα και γαλακτοκομικά) 1,2 εκατομμύρια.
Στα φάρμακα έχουμε μια ακόμα παγκόσμια πρωτοτυπία. Ο νομοθέτης δεν παίρνει θέση ως προς το αν τα Depon και οι βιταμίνες μπορούν να πωλούνται εκτός φαρμακείου. Εισάγει άλλη μια πατέντα: θα παρακολουθούμε την αγορά για τρεις μήνες και … βλέπουμε.
Η αλήθεια είναι απλή, αλλά η κυβέρνηση αρνείται να την πει δημόσια. Το έλλειμμα παραγωγής και ανταγωνιστικότητας στη χώρα σχετίζεται πρώτα από όλα με το κράτος, το οποίο αρνείται να γίνει αρωγός της παραγωγής και παραμένει ο δυνάστης της. Η ανάπτυξη γίνεται μόνο αν η αγορά απελευθερωθεί από τις νομοθετικές στρεβλώσεις και το κράτος κάνει τη δουλειά του: έλεγχο στο αν τηρούνται από όλους οι «όροι του παιχνιδιού». Δυστυχώς οι πολιτικές προς αυτή την κατεύθυνση όχι μόνο δεν έχουν θεσπιστεί αλλά ούτε καν συζητιούνται. Η «Δημιουργία, ξανά!» θα επιμένει να μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας κι ας δυσαρεστεί συντεχνίες και «πελάτες».