Αποκομμένοι και ξεχασμένοι αισθάνονται οι περισσότεροι κάτοικοι των ορεινών χωριών της Δυτικής Ελλάδας, οι οποίοι, παρά το γεγονός ότι αποτελούν σημαντικό κομμάτι της ελληνικής οικονομίας, με πλούσια κτηνοτροφική δραστηριότητα, εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως πολίτες τρίτης κατηγορίας.
Η ελλιπής, προβληματική ή ακόμα και ανύπαρκτη υγειονομική περίθαλψη δεν βοηθά στην έγκαιρη αντιμετώπιση επειγόντων περιστατικών, θέτοντας σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια τη ζωή των κατοίκων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη συνέχιση της διαμονής τους στον τόπο τους.
Όπως αναφέρει η Ύπαιθρος, τα Κέντρα Υγείας αγροτικού τύπου, στον χώρο ευθύνης των οποίων ανήκουν τα περιφερειακά ιατρεία, λόγω έλλειψης ιατρικού προσωπικού, αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα λειτουργίας, με κυριότερο την κάλυψη των εφημεριών. Οι επιπτώσεις στην ποιότητα παροχής πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας στις απομακρυσμένες περιοχές είναι αυτονόητες.
Σε πάρα πολλά χωριά δεν υφίστανται αγροτικά ιατρεία, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις όπου ασθενείς εξετάζονται σε αποθήκες και καφενεία. Τα Κέντρα Υγείας υπολειτουργούν, δεν διαθέτουν τα απαραίτητα υλικά, ενώ έχουν σοβαρές ελλείψεις σε γιατρούς και, γενικά, σε προσωπικό.
Χωρίς ανάπτυξη
Οι συνθήκες αυτές δεν ευνοούν τη συγκράτηση του πληθυσμού στις ορεινές περιοχές και, φυσικά, δεν αποτελούν κίνητρο για τη διατήρηση και την ανανέωση της υπαίθρου και την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής. Το αποτέλεσμα είναι όχι μόνο να χάνεται η δυνατότητα ανάπτυξης της υπαίθρου, αλλά και να κινδυνεύει να αφανιστεί η κτηνοτροφική δραστηριότητα που τόσο έχουμε ανάγκη ως χώρα.
Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί το ορεινό χωριό Δίβρης στην περιοχή Λαμπείας, που ανήκει στον Δήμο Αρχαίας Ολυμπίας. Σύμφωνα με τον πρόεδρο του Πνευματικού Κέντρου Δίβρης, Σωτήρη Σωτηρόπουλο, η κατάσταση είναι τραγική, καθώς αν και στο περιφερειακό ιατρείο έχουν διοριστεί δύο γιατροί, στο χωριό έρχεται μόνο ένας τρεις φορές την εβδομάδα, ο οποίος, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, αρκείται μονάχα στη συνταγογράφηση φαρμάκων.
Ατελείωτα προβλήματα
Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων (ΠΟΕΔΗΝ), στη Δυτική Ελλάδα, όπως και στις περισσότερες περιοχές της χώρας, τα προβλήματα στην υγεία είναι δεκάδες. Κέντρα Υγείας λειτουργούν με μόνο μία νοσηλεύτρια, αν και απομακρυσμένα από τα νοσοκομεία, αποκλεισμένα λόγω των καιρικών συνθηκών. Κάθε ημέρα όλο και περισσότερα Κέντρα Υγείας κλείνουν το μεσημέρι και τα σαββατοκύριακα.
Το Κέντρο Υγείας Κλειτορίας λειτουργεί με έναν γενικό ιατρό, μία νοσηλεύτρια και μία μαία, που καλύπτουν μόνον την απογευματινή και τη νυχτερινή βάρδια. Το πρωί είναι μόνον ο γιατρός με τον θυρωρό που κάνει όλες τις δουλειές. Οι τέσσερις οδηγοί μαζί με τούς δύο των Καλαβρύτων, που τους οφείλονται οι άδειες του 2016 και αρκετά ρεπό, βγάζουν κοινό πρόγραμμα, που δεν καλύπτει όλες τις βάρδιες. Για τις ακάλυπτες ζητούν βοήθεια από Αίγιο ακόμη και από Πάτρα, η οποία για να φθάσει στα χωριά τις Κλειτορίας απαιτούνται πάνω από δύο ώρες αναμονής. Το Κέντρο Υγείας Ερυμάνθειας έχει έναν γιατρό και μία νοσηλεύτρια μόνο το πρωί και χωρίς ασθενοφόρο.
Χωρίς εφημερίες
Στην ορεινή περιοχή της Ανδρίτσαινας, το Κέντρο Υγείας βρίσκεται σε αρκετά μεγάλη απόσταση από νοσοκομείο και έχει μεγάλη επισκεψιμότητα. Ωστόσο, παρατηρείται έλλειψη υλικών, ενώ τρία σαββατοκύριακα τον μήνα είναι ουσιαστικά κλειστό, αφού αδυνατεί να εφημερεύσει. Ταυτόχρονα, δεν υπάρχει εργαστηριακός τομέας (μικροβιολογικό-ακτινολογικό), ούτε καρδιολόγος, με αποτέλεσμα να τίθεται σε μεγάλο κίνδυνο η ζωή των ασθενών. Υπηρετεί μία και μοναδική νοσηλεύτρια, τόσο σε άδειες όσο και σε ασθένειες, ενώ για περιπτώσεις μητρότητας δεν υπάρχει καμία νοσηλεύτρια.
Και στο Κέντρο Υγείας Σιμόπουλου η έλλειψη υλικών είναι μεγάλη, ενώ δεν υφίσταται μικροβιολογικό-ακτινολογικό (τα αίματα μεταφέρονται με ΙΧ στο πλησιέστερο νοσοκομείο για εξέταση), ούτε καρδιολόγος. Αξίζει να σημειωθεί ότι από τα Κέντρα Υγείας μετακινούνται συνεχώς και μαζικά οι γενικοί και αγροτικοί ιατροί, προκειμένου να καλύπτουν τις εφημερίες στα νοσοκομεία, που και αυτά έχουν τεράστιες ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό.
Οι συνθήκες που επικρατούν στην πρωτοβάθμια περίθαλψη δεν ευνοούν τη συγκράτηση του πληθυσμού στις ορεινές περιοχές και, φυσικά, δεν αποτελούν κίνητρο για τη διατήρηση και την ανανέωση της υπαίθρου και την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής. Το αποτέλεσμα είναι όχι μόνο να χάνεται η δυνατότητα ανάπτυξης της υπαίθρου, αλλά και να κινδυνεύει να αφανιστεί η κτηνοτροφική δραστηριότητα που τόσο έχουμε ανάγκη ως χώρα.