Του Πάνου Κολοκοτρώνη , δημοσιογράφου και αρχισυντάκτη της εφημερίδας "Βραδυνή".
Πράγματι, ο Κινέζος πρωθυπουργός ενέπνευσε εμπιστοσύνη στους Έλληνες. Όσοι παρακολούθησαν τις δηλώσεις του εντυπωσιάστηκαν από το γεγονός ότι γνώριζε ελληνική ιστορία και φιλοσοφία – σε αντίθεση με πολλούς νεοέλληνες.
Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι η Κίνα και η κάθε Κίνα που θα έλθει στο οικόπεδο Ελλάς δεν προτάσσει τα δικά της συμφέροντα. Με τον «βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα», όμως εμείς θα παραμείνουμε «γλάστρα» ακόμη και στη μετα Μνημόνιο εποχή. Όχι ότι οι Έλληνες δεν δουλεύουν, δεν μοχθούν και δεν πληρώνουν. Σαφώς υπάρχουν και οι … έξυπνοι. Όμως στην πλειοψηφία μας είμαστε άνθρωποι φιλότιμοι. Στον αντίποδα οι ηγεσίες, που κατά καιρούς ανέλαβαν τα ηνία της χώρας, αποδείχθηκαν κατώτερες των περιστάσεων. Από τη δεκαετία του ’80 η χώρα σταμάτησε σταδιακά να είναι παραγωγική και παραδόθηκε στην πλημμυρίδα ξένων προϊόντων. Την τελευταία δεκαετία, ειδικά, η κυβέρνηση Σημίτη αρχικά προχώρησε σε έναν εξωτερικό δανεισμό άνευ προηγουμένου, ώστε να καλύψει αφενός τις εξοπλιστικές ανάγκες, αφετέρου να αποκρύψει τμήμα του χρέους για να διευκολύνει την είσοδο στο ευρωπαϊκό νόμισμα. Έκτοτε ξεκίνησαν και τα προβλήματα, καθώς η νομισματική πολιτική σταμάτησε να καθορίζεται από την Ελλάδα και οι κυβερνήσεις Καραμανλή στάθηκαν αδύναμες να θέσουν περιορισμούς στην ασυδοσία της αγοράς, συγκρατώντας τις τιμές των προϊόντων, ενώ, παράλληλα, το κράτος εξακολουθούσε να είναι πολυδάπανο τόσο σε επίπεδο μισθοδοσίας, όσο και περισσότερο σε επίπεδο αναλωσίμων (ουδείς εξετάζει το ετήσιο κόστος ακόμη και για το χαρτί υγείας σε μία δημόσια υπηρεσία)… Και σήμερα καλούμαστε όλοι να σηκώσουμε το βάρος της κυβερνητικής αχρηστίας. Με ένα Ασφαλιστικό που αφήνει μετέωρες τις επερχόμενες γενιές. Με ένα εργασιακό που εντείνει το πρόβλημα της ανεργίας. Με τη σταδιακή ιδιωτικοποίηση της δημόσιας Εκπαίδευσης και λίγο αργότερα της δημόσιας Υγείας. Όλα αλλάζουν, όμως αλλάζουν προς το χειρότερο, γιατί το πλήρες φιλελεύθερο μοντέλο που εφαρμόζεται, επιφέρει περισσότερες ανισότητες – χαρακτηριστικό παράδειγμα η Βρετανία – παρά αμβλύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Ο πρωθυπουργός μας αποδέχθηκε, εσχάτως, το βραβείο «Δύναμη και Ειλικρίνεια» από τους Γερμανούς «εταίρους», πιστωτές και άγριους κερδοσκόπους, επειδή διέσυρε τη χώρα του και τρόπον τινά την υποδούλωσε οικονομικά για τουλάχιστον μία δεκαετία. Σε τελευταία ανάλυση το μνημόνιο ήρθε για «να μάθουμε να μη ζούμε με δανεικά», ωστόσο, ακόμη και σήμερα μετρούμε τις μέρες για την έξοδο της χώρας στις αγορές για δανεισμό… Πόσο υπερήφανοι είμαστε ακούγοντας τον Κινέζο πρωθυπουργό; Εμείς οι αλαζόνες, φαντασιόπληκτοι και παρακμιακοί της γης. Το οικόπεδο Ελλάς διεθνοποιείται με απίστευτα βίαιο τρόπο. Και είναι τουλάχιστον λυπηρό – για να μη χρησιμοποιήσουμε σκληρότερη φρασεολογία – να συνειδητοποιούμε ότι τεθήκαμε υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο μόνο και μόνο για να ζούμε κι εμείς, όπως και οι πολίτες κάθε τριτοκοσμικής χώρας, μέσα στην αβεβαιότητα. Για να χάσουμε τελικά ακόμη και το χαμόγελό μας…